mgr Agnieszka Kopeć

Od pewnego czasu zaczynam u siebie podejrzewać rozdwojenie jaźni. Wyczytałam objawy w internecie- wszystko się zgadza ale jak wiadomo czasem Internet kłamie. Zanim pójdę do specjalisty chciałabym się chociaż trochę upewnić aby się przed nimi nie skompromitować. Mianowicie, tak jak pisali mam problemy ze snem, boli mnie głowa a co najgorsze przyłapałam się ze nieświadomie tak jakby mam drugą osobowość. Zaczynam mówić rzeczy oczywiście nieświadomie które do mnie nie pasują. Po wróceniu do danej rozmowy uświadamiam sobie ze tak naprawdę nie jest i nie wiem czemu to mówię. Posiadam gwałtowne zmiany nastroju. W jednej chwili potrafię się śmiać a w drugiej zacząć płakać zupełnie bez powodu, z reszta śmiać tez bez powodu.W jednej chwili jestem sobą (chociaż nie wiem czy tak to można nazwać) a w drugiej kompletnie inna osobą. Wiele rzeczy zapominam i nie mogę się na niczym skupić.

Witam, mam 25 lat. Mam 1,75cm, czarne włosy, budowę ciała szczupłą wysportowaną, z buźki też jestem bardzo przystojny. Piszę to bo zmierzam do tego co piszę poniżej. Mieszkam na wsi blisko miasta Krakowa.
Wychowałem się od dziecka na wsi, rodzice są rolnikami i w sumie cały czas pracowałem pomagałem im bo nam się nie przelewało z kasą. Nie chodziłem nigdzie, nie miałem przyjaciół. Pracowaliśmy nawet w weekendy. Mam brata bliźniaka, on tak jak ja też podobnie.
Mama chciała abym się wyuczył i udało mi się skończyłem geodezje, zarabiam dobrze, mam dużą wiedzę z tego zakresu, jestem zdziwiony bo jakoś mam lekkość do tego zawodu. W przyszłości planuję zostać biegłym sądowym z zakresu geodezji i mieć swoją firmę.
Mój problem polega na tym i zaczął on się w sumie od 3j klasy technikum, no więc 100ówka, nie miałem nikogo, koledzy mieli bez problemu, rozglądałem się za dziewczynami w szkole itp, zaczepiłem zgadywałem, pisałem na fb, przez znajomych. Ale nic z tego nie wyszło. Kolega w klasie zaproponował mi, że jego kuzynka pójdzie ze mną na 100wkę a ja na jej 100wkę. Mieszkała ode mnie 30km. No i wpadliśmy sobie do gustu i byliśmy ze sobą z rok czasu. Ona nie studiowała, nie musiała pracować, jeździła na wakacje, rodzice na wszystko jej dawali pieniążki. Mieliśmy gorszy okres czasu i jej kuzynka miała chłopaka który jak się potem okazało znał się z moim kuzynem który nie daleko ode mnie mieszka. I zapoznali ich. Tłumaczyłem mojej dziewczynie, że to mój kuzyn i wgl ale powiedziała mi, że jestem psychiczny. Boli mnie to do tej pory chociaż minęły już 4 lata, żenią się akurat w tym roku a ja tak cierpię. W okresie tych 4ch lat pomagałem rodzicom, chodziłem na studia,pracowałem między czasie w firmie geodezyjnej. Miałem pod górkę, dużo na głowie, brak czasu dla siebie, oczywiście zaczepiałem dziewczyny, szukałem, wypisywałem do obcych dziewczyn albo takich które znałem z widzenia, chodziłem czasem z kolegami ze studiów na kluby itp... Był to dla mnie ciężki okres w życiu, nie miałem w nikim wsparcia tak zresztą jest do tej pory... próbowałem wszystkich sposobów, nawet przez portale randkowe i dalej jestem samotny, tylko praca dom i tak w kółko, zapisałem się na siłownie i kurs tańca ale tam też nic. Jest mi ciężko bo nie mam z kim chodzić na spacery, przytulać się do kogoś, pojechać gdzieś z kimś, nie zanosi się na to abym kogoś poznał bo nie mam nawet gdzie iść ani z kim (mój brat ma to gdzieś)...Szedłem, jechałem gdzieś sam na spacer ale było mi tylko przykro jak widziałem szczęśliwe osoby. Jestem osobą wierzącą, modle się dużo abym kogoś poznał a czas leci a ja dalej jestem sam, wiem czego chce, marze o dziewczynie, potem o tym aby mieć rodzinę. Czas leci szybko a ja dalej nikogo nie mam, nigdzie nie chodzę. W lecie na jakieś odpusty, zabawy, festyny, ale zwykle stoję jak ten kołek samemu, nawet nie mam kumpli z którymi bym mógł iść. Koledzy z technikum mają dziewczyny, śmieją się ze mnie, koledzy na uczelni to też każdy poszedł w swoją stroną, zresztą też mieli dziewczyny. Często sobie zadaje pytanie dlaczego jestem sam, jak jestem takim dobrym człowiekiem, czasem mam pretensje do Boga. Boję się że już cale moje życie takie będzie praca dom praca dom, Tracę wiarę i cierpliwość że kogoś będę mieć, że się to wszystko o 180 stopni zmieni. Chodzę do psychologa, ale psycholog itp co mi to pomoże, jak moja sytuacja życiowa dalej jest w miejscu. Koledzy we wsi nawet szkół zawodowych nie skończyli, a mają dziewczyny. Jest mi przykro dlaczego inni mają a ja nie mam szczęścia... Mam nadzieję że nie namieszałem gdy to pisałem...Nie wiem czy wszytko napisałem. Proszę o pomoc. Jak ja mam wierzyć w to ze będę mieć kogoś jak mi się nikt nie trafia. Czy każdemu jest ktoś pisany?To gdzie tej osoby szukać skutecznie?