dr Anetta Jaworska

Co mogą Państwo poradzić na depresje wywołaną przewlekłą chorobą - zapaleniem prostaty, mam 23 lata. Od 5 miesięcy dzień w dzień zmagam się z bólami i dyskomfortem od prostaty, pęcherza, cewki. Jak wiadomo leczenie zapalenia prostaty jest często bezskuteczne i może ciągnąć sie całymi latami bez przerwy. Ciągłe boleści, niemoc wyjścia gdziekolwiek, nie można siedzieć, bo boli prostata. Zerowe libido, problemy z erekcją, problemy z oddawaniem moczu, oddawanie małych ilości moczu i ciągłe parcia. Tony leków, badań, dużo lekarzy i tysiące złotych wydane, brak efektów. Ani na godzine mi nie odpuściło przez te 5 miesięcy. Nie zaraziłem się drogą płciową, bo kontaktów żadnych nie miałem, jedynie chodziłem co kilka dni za potrzebą do publicznych toalet. Zrezygnowałem z pracy, przyjaciół, spotkań, dziewczyn, jazdy autem, wyjść z domu (zdarzają sie bóle podczas chodzenia, leżenie tylko na boku, zero cukrów, pije tylko wode. Ciągle chodze do toalety. Z dnia na dzień wszystko mi się posypało, do dziś nie moge wyzdrowieć. Trudno powstrzymać łzy na myśl, że trace swoją młodość i liczne szanse. W dodatku teraz panuje wirus i wszystko jest zamknięte, urolodzy przez telefon. Boje sie, że jak sie pogorszy i będę musiał udać się do szpitala, to zaraz zaraże sie jakimś wirusem. Ja i moi rodzice też mamy coraz mniej pieniędzy, ponieważ ta choroba pochłania spore ilości pieniędzy - badania, lekarze, leki, wyjazdy, hotele.
Mój 80 letni dziadek nie miał w życiu nawet części z tych dolegliwości i bóli od prostaty, a ja w wieku 23 lat leże w bólach miesiącami, nie widze perspektyw w leczeniu. W ciągu 5 miesięcy tylko około 15 dni byłem bez antybiotyków. Na forach ludzie piszą, że leczą sie latami na to, czasami 10, 15 lat. Dla mnie to jest jakiś koszmar.
Proszę o poradę jak sobie z tym radzić.

Zacznę może od tego, że od dłuższego czasu mam wrażenie, że nic mi nie jest, że przeciez dobrze się czuje. Po namowie chłopaka poszłam do psychiatry. Stwierdził depresje, a ja nadal nie wierze w to, ze tak jest. Mam wrażenie, ze jest wszystko dobrze i ze to tylko złe dni, które przecież miną. Podczas poprzedniego epizodu depresji (2 lata temu) z własnej woli odstawiłam leczenie, myslalam w ten sam sposób, ze przecież nic mi nie jest. Teraz tez leczę się farmakologicznie. Czy to normalne, ze tak myśle? Skąd się to bierze?