mgr Anna Orłowska

Poszukuję specjalisty z dużym doświadczeniem w pracy z ludźmi dotkniętymi uzależnieniem od alkoholu (w Łodzi).
Celem jest wstępna wizyta zapoznawcza.. ponieważ pacjent bardzo boi się otworzyć i uwierzyć, że ktoś może pomóc, jednocześnie czuje duży wstyd przez "oficjalnym" przyznaniem się do problemu.. dodatkowo - jest to osoba "starszej daty", dla której wizyta u specjalisty niesie za sobą pewne piętno "społeczne" (co sobie inni o mnie pomyślą? po co od razu psychiatra? itp.) - Szukamy kogoś kto zamiast bezpośredniego diagnozowania problemu podejmie temat oswojenia pacjenta i stworzy takie warunki, żeby łatwiej było oswoić temat uzależnienia oraz go przepracować, w przyszłości rozwiązać.
Bardzo nam zależy na specjaliście, który wykaże się wysokim poziomem wrażliwości i profesjonalizmu - ponieważ ta pierwsza wizyta może rzutować na cały proces leczenia..

Proszę o wskazówki.
Pozdrawiam Serdecznie.

Mam ogromny problem z moją matką, nauczycielką. Jeśli miałabym ją krótko określić, byłyby to słowa: jadowita, wyniosła, zakłamana manipulantka, maluczka niedowartościowana osoba z ogromnym poczuciem wyższości. Z tego, co się zorientowałam, przejawia większość cech toksycznej osoby, a mianowicie: zaprzeczanie rzeczywistości (matka posiada mieszkanie, w którym przez 2 lata mieszkałam ja z partnerem i córką, obecnie mieszka tam mój młodszy brat - singiel. Wielokrotnie powtarzała mi i wujkowi, że mieszkanie pójdzie na sprzedaż, a pieniądze będą podzielone między mnie i brata, jednak gdy ostatnio zapytałam kiedy wystawi mieszkanie, powiedziała że nic nie będzie sprzedawać i że teraz mieszka tam mój brat, a co najgorsze - WYPARŁA się kompletnie swoich słów, twierdząc że tak nigdy nie mówiła, choć są świadkowie!) Takie sytuacje zostawiają mnie potwornie rozbitą, nie wiem już zupełnie co się dzieje wokół mnie, a na dodatek jestem teraz w drugiej ciąży.

Kolejną jej cechą jest wieczne negowanie moich uczuć i wpędzanie mnie w poczucie winy: wielokrotnie próbowałam szczerze i otwarcie powiedzieć jej co czuję, pisałam długie maile tłumaczące, co w jej zachowaniu sprawia mi największą przykrość, że brakuje mi szczerych matczynych uczuć z jej strony, a dostaję tylko miłość warunkową i akceptacje okazywaną wtedy, gdy żyję i postępuję po jej myśli (matka od dziecka stosuje na mnie szantaże emocjonalne i materialne, "jak zrobisz to co każę, dobrze na tym wyjdziesz, słuchaj się mnie, a nie pożałujesz, zrób to i tamto a będzie nagroda", itp). Jednak ona na moje wprost wyrażone uczucia najczęściej pomija te kwestie, na które najbardziej chcę usłyszeć odpowiedź, a resztę bagatelizuje lub wyszydza słowami "ależ masz złą matkę", "robiłam co mogłam wychowując was samotnie po śmierci taty, nie byłam alkoholiczką ani nie sprowadzałam wam do domu tatusiów".

Potwornie mnie frustruje to, że ona w najmniejszym stopniu nie bierze odpowiedzialności za swój udział w naszej zniszczonej relacji ani za przykrości które mi wyrządza, tylko za wszystko obwinia mnie! Ona uważa siebie za nieomylną, wie wszystko o wszystkich, zna intencje, myśli i zamiary każdego, wszystkich obgada i wyszydzi a sama jest chodzącym ideałem.

Najgorsze jest jednak to, że po kłótni po wyprowadzce która miała miejsce prawie rok temu ona ani razu nie okazała chęci naprawienia tego, przeproszenia nas, tylko dalej pokazuje postawę roszczeniową, tzn. rości sobie prawa do przyjeżdżania do wnuczki na wizyty, z całkowitym pominięciem mnie i partnera. Dla niej problemu nie ma, przeszła nad wszystkim do porządku dziennego i w najlepszym wypadku całą winę za obrót zdarzeń widzi we mnie. Raz nawet pojawiła się przed drzwiami bez najmniejszej zapowiedzi (przyjeżdża z innego miasta). To jest nasza dobra wola że na to pozwalamy, a ona się zachowuje jakby jej się to należało! Czuję się przez nią potraktowana jak zwykły śmieć. Gdy była ostatnim razem i wyszła kwestia mieszkania, ręce mi opadły i powiedziałam na odchodne, żeby więcej tu nie przyjeżdżała, na co ona z wymalowanym na twarzy oburzeniem odparła, że ona BĘDZIE tu przyjeżdżać do wnuczki.... Ostatnio czuję do niej najczęściej już tylko nienawiść i obrzydzenie, a ten jej tupet i nie liczenie się ze mną przekroczył wszelkie granice. Myślałam, że umożliwiając jej kontakty z naszą córką ona to doceni, coś się zmieni na lepsze, ale ona tylko "obrosła w piórka" i jeszcze bardziej mną pomiata (tych wszystkich zachowań nie doświadcza od niej mój brat, on jest 10 lat młodszy i od początku faworyzowany bo siedzi cicho i się jej słucha, ale jak chce to i postawi na swoim, bo ona się z nim liczy). Co robić? Jak się bronić przed tą kobietą i czy jest jakiś sposób żeby jednak do niej dotrzeć?