Czym jest anorgazmia?

Coraz częściej do seksuologów zgłaszają się kobiety z problemem w osiąganiu orgazmu. Warto najpierw zdefiniować sobie czym jest orgazm, czy faktycznie jest tak istotny oraz czy przypadkiem, wzorując się na przekazach medialnych, nie oczekujemy zbyt wiele.

Podczas kontaktu seksualnego można wyróżnić cztery fazy:

1. pożądanie i pobudzenie seksualne
2. faza plateau
3. faza orgazmu
4. faza odprężenia

Orgazm jest kulminacyjnym momentem kontaktu seksualnego. Wzrasta wówczas podniecenie, które wcześniej utrzymywało się nie stałym poziomie, dochodzi do skurczów mięśni pochwy i macicy, mięśni krocza i mięśni miednicowych, niekiedy także towarzyszą im skurcze innych części ciała – stóp, dłoni oraz grymas twarzy. Skurcze pochwy pojawiają się od 3 do 15 razy, ich siła może być zróżnicowana. Po orgazmie następuje odprężenie, kobieta odczuwa wówczas ustąpienie podniecenia seksualnego, a krew z nabrzmiałych narządów płciowych zaczyna odpływać.

Czym jest anorgazmia?

Kiedy przez minimum 6 miesięcy kobieta ma problem z osiągnięciem orgazmu – nie osiąga go w ogóle, bądź bardzo rzadko i powoduje to u niej spadek zadowolenia z życia seksualnego mówimy o anorgazmii. Anorgazmia to brak odczuwalnego orgazmu podczas stymulacji seksualnej. Kobieta ma ochotę na kontakt lub stymulację seksualną, prawidłowo podnieca się, jednak nie osiąga orgazmu.

Niektóre z kobiet osiągają orgazm na drodze masturbacji, zaś podczas stosunku płciowego nie – anorgazmia koitalna. Inne nie osiągają orgazmu ani przez autostymulacją, ani współżycia, wtedy mówimy o anorgazmii totalnej.

Zjawisko anorgazmii dzieli się na:

• pierwotną – występujące od początku życia seksualnego,
• wtórną – kiedy problem pojawił się po okresie satysfakcjonującego życia seksualnego
• sytuacyjną – pojawiającą się w określonych momentach lub z określonym partnerem/partnerką

Problem z osiągnięciem orgazmu może być związany z czynnikami somatycznymi (wady wrodzone w obrębie narządów płciowych, zaburzenia neurologiczne, zmiany poporodowe, stany zapalne narządów płciowych, zaburzenia hormonalne), bądź może wynikać z przyczyn psychogennych. Czynniki psychogenne powodujące trudność w osiągnięciu orgazmu, to m.in. lęk towarzyszący współżyciu – często lęk przed ciążą, lęk przed oceną i odrzuceniem przez partnera/partnerkę, wcześniejsze traumatyczne doświadczenia seksualne, trudności w relacji partnerskiej – konflikty, różne potrzeby seksualne, stres spowodowany czynnikami pozaseksualnymi, wysoka sztywność i samokontrola. Istotną rolę w satysfakcji z kontaktów seksualnych pełnią także czynniki kulturowe oraz przekonania dotyczące seksu i związków partnerskich.

Problem z osiągnięciem orgazmu może być źródłem trudności w związku, zwłaszcza, gdy partner stawia sobie za cel zaspokojenie kobiety i mierzy to wyłącznie osiąganym przez nią orgazmem. Taka sytuacja może generować u mężczyzny poczucie winy i rzutować na jego poczucie męskości oraz oceny siebie jako partnera seksualnego. Z kolei kobieta, dla której orgazm jest bardzo ważny w skutek niepowodzeń, może zareagować wycofaniem się ze współżycia. Jednak nie dla każdej z kobiet sam orgazm jest wyznacznikiem udanego seksu, część z nich czuje satysfakcję ze współżycia mimo rzadkich orgazmów. Sama bliskość płynąca z kontaktu wiąże się z przyjemnością odczuwaną na poziomie psychicznym, co ma także istotną rolę w ocenie satysfakcji z seksu.

Czynniki psychogenne wpływające na przeżywanie orgazmu można leczyć w kontakcie z terapeutą. Podczas pracy terapeutycznej wykorzystuje się metody zarówno pracy poznawczej, jak i behawioralnej. Ważne, aby kobieta poczuła się pewnie, nauczyła się swojego ciała i sama była w stanie stwierdzić co sprawia jej przyjemność.