Jak działa terapia mięśniowo – powięziowa

Powięź – co to takiego?

Najprościej mówiąc powięź jest rodzajem tkanki łącznej, która otacza spójną, trójwymiarową siecią wszystkie struktury naszego ciała. Zbudowana jest z niejednorodnych, splecionych ze sobą włókien kolagenowych o mocno zróżnicowanej gęstości. Są to małe puste rurki wypełnione delikatnym płynem podobnym do płynu mózgowo-rdzeniowego, zawierającym dużą ilość fibroblastów. Powięź posiada również niezwykłe właściwości przyciągania cząsteczek wody, które się do niej przyklejają.

Dzięki temu wykazuje dużą płynność, co jest nieodzowne zarówno dla swobodnego ruchu i ślizgu struktur, jak również dla efektywnej komunikacji międzykomórkowej. Przez powięź musi swobodnie przepływać limfa, a różne struktury takie jak kości, nerwy, więzadła, ścięgna, mięśnie czy naczynia krwionośne i limfatyczne muszą przez nią przenikać. Włókna kolagenowe powięzi układają się względem trakcji i strukturalnych obciążeń spowodowanych przez stanie, chodzenie, siedzenie itp.

Cel terapii mięśniowo-powięziowej

Głównym celem terapii mięśniowo-powięziowej jest przywrócenie stanu poprzedzającego zaburzone działanie tkanki łącznej. Terapia dotyczy nie tylko zaburzonej struktury, jest to głęboka praca z ciałem. W sieci powięziowej działania terapeuty modyfikują ograniczenia stwarzane przez powięź, czyli jakiekolwiek przeszkody uniemożliwiające optymalny ruch poślizgowy pomiędzy strukturami.

W przypadku długotrwałych ograniczeń tkanka powięziowa ulega przeciążeniu, co w następstwie doprowadza do dysfunkcji. Tworzy to nadmierną gęstość oraz reorganizację włókien kolagenowych. Może to spowodować przeciążenie stawów, zapalenie lub ból w strukturach mięśniowo-powięziowych, niedokrwienie i pogorszenie jakości włókien mięśniowych.

Terapię mięśniowo-powięziową stosuję w przypadku:

• bólów kręgosłupa,
• zaburzeń napięcia mięśniowego,
• zespołów bólowych – łokieć golfisty, łokieć tenisisty, rwa barkowa, rwa kulszowa, rwa udowa, zespół cieśni nadgarstka i bolesnego barku, bark zamrożony itp.
• migren i stresu,
• drętwienia i obrzęków kończyn,
• zaburzeń w obrębie mięśni dna miednicy,
• ograniczeń ruchomości,
• stanów pourazowych,
• zaparć.

Metody stosowane w terapii powięzi:

Do najczęściej wykorzystywanych metod należą:

• Fascial Distortion Model
• Masaż Tkanek Głębokich
• Anatomy Trains
• Pinopresura

Początkowo, w przypadku wyraźnych ograniczeń, terapia może być bolesna, ponieważ stopień napięcia powięzi koreluje z odczuciem bólowym. Osoby bez zaburzeń

w obrębie tkanki łącznej rzadko sygnalizują ból czy silny dyskomfort podczas terapii.

Jakie są efekty terapii?
Najczęściej jest to natychmiastowe uczucie ulgi dotyczące trzewnych lub mięśniowo-powięziowych objawów bólowych, a nawet ustąpienie dysfunkcji. Ponadto wymienia się także:

• uelastycznienie, dobre ukrwienie i odżywienie tkanek.
• uwolnienie „sklejonych” powięzi i mięśni.
• uwolnienie napięć psychicznych i emocjonalnych.
• poprawa postawy ciała i pracy narządów wewnętrznych.