Nudności są zespołem objawów wegetatywnych i subiektywnym odczuciem mdłości, umiejscowionym w nadbrzuszu lub w gardle. Pacjent, który cierpi na nudności często narzeka także na ślinotok i potliwość skóry. Objawy te zwykle poprzedzają wymioty – odruch polegający na wstecznym przemieszczeniu treści żołądkowej.
Treść z żołądka może przemieszczać się wstecznie dzięki skurczom przepony i mięśni brzucha czyli skurczom wymiotnym. Częstym objawem towarzyszącym jest jadłowstręt przed jedzeniem związany z obawą dyskomfortu, uczucie pełności, sytości po małej ilości pożywienia.
Jakie są przyczyny nudności?
- Nowotwór zlokalizowany w przewodzie pokarmowym
- Zastój treści pokarmowej w żołądku (spowodowany np. powiększeniem wątroby czy chorobą wrzodową)
- Leczenie z wykorzystaniem morfiny lub innych opioidów przeciwbólowych
- Stosowanie leków niesterydowych
- Podrażnienie błony śluzowej żołądka
- Zaburzenia metaboliczne
- Zwiększone ciśnienie śródczaszkowe
- Zaburzenia psychiczne np. stany depresyjne lub lękowe
Charakterystyka nudności w chorobach nowotworowych
Częstym powikłaniem leczenia cytostatycznego są nudności. Szacuje się, że nawet 80% pacjentów poddanych temu leczeniu cierpi z powodu tej dolegliwości, jeżeli nie zostanie zastosowana odpowiednia forma profilaktyki przeciwwymiotnej(w przypadku radioterapii jest to zdecydowanie rzadsze zjawisko).
Dolegliwości te bardzo niekorzystnie wpływają na jakość życia pacjentów i stanowią poważny problem kliniczny np. wydłużając czas hospitalizacji.
Nudności i wymioty można podzielić w zależności od czasu ich wystąpienia. Wyróżniamy zatem:
- ostre – powstają w ciągu pierwszej doby po zastosowaniu chemioterapii. Ich wystąpienie wiąże się z zastosowanie cisplatyny, antracyklin, dakarbazyny
- późne –występujące po upływie 24 godzin po zastosowaniu chemioterapii, najczęściej po zastosowaniu cisplatyny, karboplatyny, cyklofosfamidu, doksorubicyny i innych cytostatyków stosowanych w dużych dawkach lub przez kolejne 2 dni.
- przepowiadające- występujące przed podaniem kolejnego cyklu chemioterapii
Jakie są ogólne zasady leczenia przeciwwymiotnego?
- Postępowanie profilaktyczne powinno rozpoczynać się przed rozpoczęciem chemioterapii. (dobór leków zróżnicowany w zależności od kategorii ryzyka)
- stosowanie leczenia w okresie występowania dolegliwości typu ostrego i późnego w przypadku chemioterapii o wysokim lub średnim ryzyku
- stosowanie optymalnej kontroli dolegliwości typu ostrego w celu profilaktyki dolegliwości typu późnego;
- wybieranie leków przeciwwymiotnych w zależności od przewidywanego potencjału emetogennego chemioterapii oraz indywidualnej oceny wszystkich czynników wpływających na częstość i nasilenie dolegliwości z uwzględnieniem możliwych działań niepożądanych leków przeciwwymiotnych;
- stosowanie leków o działaniu przeciwwymiotnym w możliwie najmniejszych dawkach skutecznych;
- stosowanie skojarzonego leczenia przeciwwymiotnego;
- wykorzystywanie w możliwie największym zakresie leków o działaniu przeciwwymiotnym podawanych doustnie;
- wykorzystywanie leków o działaniu przeciwwymiotnym z uwzględnieniem charakterystyki ich działań niepożądanych
Porady dla pacjenta
- Kluczowe jest picie codziennej porcji płynów. Najlepszym wyborem będą woda lub sok owocowy. Osoby, które przyjmują chemioterapie powinny spożywać więcej płynów, które zapobiegną odwodnieniu organizmu w przypadku wystąpienia nasilonych wymiotów. Nie zaleca się picia w trakcie posiłków
- Wskazane jest jedzenie niewielkich porcji, ale o w miarę regularnych porach (nawet jeżeli nie jesteśmy jeszcze głodni).
- Należy unikać ciężkostrawnych potraw, a zamiast tego wybierać suchary, musli itp.
- Lepiej zrezygnować z wysiłku fizycznego zaraz po jedzeniu
- Przez ok 2 godziny po jedzeniu należy unikać pozycji leżącej. Wskazany jest spacer lub odpoczynek w pozycji siedzącej
- Niewskazana jest kofeina i palenie papierosów
- Jeżeli nudności występują w trakcie seansu chemioterapii należy bezwzględnie zgłosić to pielęgniarce lub lekarzowi
- Leki przeciwwymiotne należy stosować zgodnie z zaleceniami lekarza