Poporodowe zapobieganie wypadaniu pochwy/macicy i nietrzymaniu moczu

Najnowsze badania jednoznacznie dowodzą, że nie najskuteczniejsze metody leczenia a zapobieganie chorobom jest ostatecznym celem medycyny. Świadomość nieuchronności ciąży i porodu,  i ich związku z powszechnością uciążliwych nietrzymań moczu i wypadań pochwy i/lub macicy w wieku starszym była inspiracją powstania i rozwoju nowoczesnego  zachowawczego  i operacyjnego  leczenia  uroginekologicznego.

Z właściwego zrozumienia  podłoża tych chorób oraz celem niedopuszczenia do ich rozwinięcia  konieczne są działania  diagnostyczne i profilaktyczne u kobiet w ciąży i po porodzie.

Każda kobieta w ciąży powinna być poinformowana o wpływie porodu na stan narządów miednicy i zakwalifikowana do grup ryzyka wystąpienia zaburzeń uroginekologicznych w wieku późniejszym.  W  populacji kobiet między 20 a 70 rokiem życia częstość występowania obniżenia narządów miednicy wynosi: 14-34%, w tym u nieródek – 2-4%, a u wieloródek – 43-76%.

U 10-80% kobiet z obniżeniem narządów miednicy występują: nietrzymanie moczu, u 10-30% występuje dodatkowo nietrzymanie stolca, a przewlekłe zaparcia są widoczne u 6-67%.

Czynniki ryzyka obniżenia narządów miednicy to: czynniki demograficzne (wiek, rasa biała, niższy status materialny), przeszłość położnicza (liczba ciąż, porody siłami natury, masa urodzeniowa dzieci >4000g, przedłużający się drugi okres porodu, porody zabiegowe), wywiad ginekologiczny (zabieg usunięcia macicy, wcześniejszy z powodu obniżenia narządów miednicy, okres po menopauzie, zaburzenia hormonalne), otyłość, przewlekłe zaparcia oraz choroby przebiegające z przewlekłym kaszlem, ciężka praca fizyczna, uprawianie niektórych sportów wyczynowych.

1. Nowoczesna Ultrasonografia i badanie uroginekologiczne, i po porodzie pozwala na ocenę struktur miednicy decydujących o zawieszeniu pęcherza, cewki, macicy i pochwy.
2. Wynik badań i kwalifikacja do grupy podwyższonego ryzyka jest bezwzględnym wskazaniem do działań profilaktyczno-leczniczych, natychmiast po wygojeniu się skóry i śluzówki pochwy.
3. Ćwiczenia m. Kegla w spoczynku i napięciu– małe uszkodzenia mięśni.
4. Pessaroterapia – uszkodzenia powięzi i przyczepów mięśni.
5. Fizjoterapia z instruktorem i biofeedbeck – duże uszkodzenia mięśni.
6. Elektromiografia i elektrostymulacja – duże uszkodzenia mięśni i odnerwienia oraz pourazowe zaburzenia czucia.

Wymienione powyżej działania ograniczają i leczą uszkodzenia okołoporodowe, zapobiegając i redukując nietrzymanie moczu oraz wypadanie narządów płciowych.