mgr Elżbieta Sitko

Ostatnio spotkałam się z sytuacją, która skłoniła mnie do refleksji nad zasadnością niektórych zapisów w kontraktach terapeutycznych. Zostałam zobowiązana do pokrywania kosztów sesji niezależnie od okoliczności – nawet w przypadku nagłej choroby. Umowa, którą zaproponował terapeuta, wymuszała na mnie uczestnictwo przez określony czas, przy czym mogę odwołać wizytę jedynie trzy razy w trakcie całego cyklu, bez prawa do kolejnych zwolnień, nawet jeśli sytuacja zdrowotna tego wymaga.

Rozumiem, że terapeuta także potrzebuje stabilności, jednak tak sztywne zasady sprawiają, że mam wrażenie przerzucenia całości ryzyka finansowego na mnie – coś, co powinno być ryzykiem zawodowym terapeuty, wynikającym z charakteru jego pracy. Wielu pacjentów, tak jak ja, trafia na terapię w stanie kryzysu i trudno wtedy otwarcie kwestionować zasady, które narzuca terapeuta. Tym bardziej, że takie zapisy są omawiane dopiero po kilku sesjach, gdy pacjent jest już w relację zaangażowany.

Zastanawiam się, czy to podejście rzeczywiście wspiera "ciągłość terapii". Wydaje mi się, że prawdziwą podstawą takiej ciągłości jest wzajemne zaangażowanie i relacja terapeutyczna, która opiera się na zaufaniu i elastycznym podejściu. Finansowe kary za chorobę nie tylko mogą wprowadzać dodatkowy stres, ale też wywołują poczucie obowiązku wobec terapeuty, a nie wobec własnego zdrowia psychicznego.

Moje wątpliwości potęguje brak regulacji zawodu psychoterapeuty w Polsce. Pacjent nie jest dostatecznie chroniony i staje się stroną obciążoną ryzykiem finansowym, zamiast mieć zapewnione bezpieczne i zrozumiałe warunki współpracy. Zastanawiam się, czy takie podejście jest zgodne z etyką zawodu psychoterapeuty. Czy sztywne zasady, które nie uwzględniają sytuacji losowych, są naprawdę w duchu wsparcia i ochrony pacjenta? Moim zdaniem, warto zastanowić się, czy w ten sposób nie tracimy z oczu głównego celu terapii – wspierania pacjenta, który szuka pomocy i zrozumienia w trudnym dla siebie czasie.

Jestem 38-letnim mężczyzną, który odczuwa ogromny ból emocjonalny wynikający z tzw. *trauma bond* po 13-letnim małżeństwie z kobietą narcystyczną. Choć rozwód miał miejsce półtora roku temu, a moje życie toczy się dalej, nie potrafię się uwolnić od przeszłości. Cierpię na wewnętrzną sprzeczność: z jednej strony wiem, że związek był toksyczny, z drugiej zaś, mimo zakończenia tej relacji, ciągle noszę ją w sobie – we wspomnieniach, w uczuciach, w myślach. Mimo że mam teraz nowy związek, wciąż wzdycham do byłej żony i nie umiem się pogodzić z jej utratą. Wydaje mi się, że jestem wewnętrznie sparaliżowany tym uczuciem, jakby przeszłość wciąż miała kontrolę nad moim życiem, nie pozwalając mi ruszyć do przodu.

Przez ostatnie półtora roku odbyłem wiele sesji terapeutycznych, próbując znaleźć sposób na uwolnienie się od tego emocjonalnego ciężaru. Próbowałem różnych metod, jednak żadna z nich nie przyniosła oczekiwanego efektu. Uczę się, że proces leczenia jest trudny, ale coraz bardziej odczuwam, jak ważne jest, by trafić na terapeutę, który będzie w stanie rozpoznać specyficzną dynamikę *trauma bond*, którą doświadczam. Wiem, że moje cierpienie jest wynikiem długotrwałej, toksycznej więzi, która nie tylko zdominowała mój związek, ale teraz także wpływa na moją zdolność do pełnego zaangażowania się w nową relację. Moim marzeniem jest wreszcie pozbyć się tej więzi, ostatecznie zapomnieć o niej i odnaleźć wewnętrzny spokój, który pozwoli mi żyć w pełni, bez tego nieustannego powrotu do przeszłości.

Zdaję sobie sprawę, że w tej chwili kluczowe jest znalezienie specjalisty, który będzie miał doświadczenie w pracy z osobami, które przeszły przez relację z osobą narcystyczną i cierpią na *trauma bond*. Szukam terapeuty, który specjalizuje się w pracy z tą specyficzną formą traumy – który rozumie, jak silna jest ta więź, jak głęboko sięga, i jak trudno ją rozbić. Mam nadzieję, że spotkam kogoś, kto pomoże mi uwolnić się od tego, co trzymam w sercu i w umyśle, i pozwoli mi w końcu zacząć leczyć się z tej niełatwej przeszłości.