mgr Elżbieta Sitko

Ostatnio spotkałam się z sytuacją, która skłoniła mnie do refleksji nad zasadnością niektórych zapisów w kontraktach terapeutycznych. Zostałam zobowiązana do pokrywania kosztów sesji niezależnie od okoliczności – nawet w przypadku nagłej choroby. Umowa, którą zaproponował terapeuta, wymuszała na mnie uczestnictwo przez określony czas, przy czym mogę odwołać wizytę jedynie trzy razy w trakcie całego cyklu, bez prawa do kolejnych zwolnień, nawet jeśli sytuacja zdrowotna tego wymaga.

Rozumiem, że terapeuta także potrzebuje stabilności, jednak tak sztywne zasady sprawiają, że mam wrażenie przerzucenia całości ryzyka finansowego na mnie – coś, co powinno być ryzykiem zawodowym terapeuty, wynikającym z charakteru jego pracy. Wielu pacjentów, tak jak ja, trafia na terapię w stanie kryzysu i trudno wtedy otwarcie kwestionować zasady, które narzuca terapeuta. Tym bardziej, że takie zapisy są omawiane dopiero po kilku sesjach, gdy pacjent jest już w relację zaangażowany.

Zastanawiam się, czy to podejście rzeczywiście wspiera "ciągłość terapii". Wydaje mi się, że prawdziwą podstawą takiej ciągłości jest wzajemne zaangażowanie i relacja terapeutyczna, która opiera się na zaufaniu i elastycznym podejściu. Finansowe kary za chorobę nie tylko mogą wprowadzać dodatkowy stres, ale też wywołują poczucie obowiązku wobec terapeuty, a nie wobec własnego zdrowia psychicznego.

Moje wątpliwości potęguje brak regulacji zawodu psychoterapeuty w Polsce. Pacjent nie jest dostatecznie chroniony i staje się stroną obciążoną ryzykiem finansowym, zamiast mieć zapewnione bezpieczne i zrozumiałe warunki współpracy. Zastanawiam się, czy takie podejście jest zgodne z etyką zawodu psychoterapeuty. Czy sztywne zasady, które nie uwzględniają sytuacji losowych, są naprawdę w duchu wsparcia i ochrony pacjenta? Moim zdaniem, warto zastanowić się, czy w ten sposób nie tracimy z oczu głównego celu terapii – wspierania pacjenta, który szuka pomocy i zrozumienia w trudnym dla siebie czasie.

Po ostatniej wizycie u psychoterapeuty czuję się osądzony ,obrażony i poniżony do tego stopnia, że nie wyobrażam sobie możliwości następnej wizyty i kolejnej konfrontacji. Czy takie odczucia towarzyszą psychoterapii? Czy w tej sytuacji powinienem zmienić psychoterapeutę?