mgr Ewa Krupa

Tytuł magistra psychologii zdobyłam na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II w Lublinie. Ukończyłam IV-letnie Szkolenie Psychoterapeutyczne rekomendowanego przez Polskie Towarzystwo Psychologiczne w Ośrodku Psychoterapii Systemowej w Krakowie.

Aktualnie pracuję prywatnie w ośrodkach terapeutycznym, w Stowarzyszeniu Dobrej Nadziei w koterapii z rodzinami, oraz w Warsztacie Terapii Zajęciowej z osobami dorosłymi z różnego rodzaju niepełnosprawnością i ich rodzinami.
Swoją pracę poddaję regularnej superwizji.

Doświadczenie zawodowe zdobywałam między innymi w Ośrodku Terapeutycznym dla dzieci, młodzieży, dorosłych i ich rodzin z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, Przedszkolu Integracyjnym, Niepublicznej Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej oraz podczas stażu na Oddziale Psychiatrii Dorosłych oraz w Zakładzie Terapii Rodzin i Psychosomatyki w Szpitalu Uniwersyteckim w Krakowie. Pracowałam również z osobami chorującymi na stwardnienie rozsiane.

Ciągle kształcę się i podnoszę swoje kompetencję poprzez udział w szkoleniach, kursach, webinarach i konferencjach.

Podczas swojej pracy kieruje się uważnością na osobę, empatią i akceptacją. Staram się stworzyć atmosferę bezpieczeństwa i ciepła w gabinecie, tak aby osoby zgłaszające się w kryzysie czuły się komfortowo. Fascynuje mnie historia każdego człowieka, ponieważ każda jest unikatowa, indywidualna i wyjątkowa. W moim gabinecie każdy znajdzie miejsce aby zostać usłyszanym.

W prywatnym gabinecie pracuję stacjonarnie z osobami dorosłymi, parami, a także z rodzinami, towarzysząc im podczas kryzysów rozwojowych, trudności emocjonalnych, doświadczeniu traumy oraz innych trudnych momentów, które pojawiają się na różnych etapach życia. Towarzyszę pacjentom w poprawie jakości życia oraz poszukiwaniu najlepszych sposobów radzenia sobie, pozwalających odzyskać radość, spokój i poczucie wpływu na własne życie.

Jeśli doświadczasz trudności i czujesz, że potrzebujesz wsparcia, zapraszam Cię do rozmowy. Odwagą nie jest radzić sobie samemu ze swoim życiem, tylko przyznać że potrzebujemy pomocy i jej poszukiwać.