mgr Ewelina Włodarz-Zając

Jak odblokować i wzmocnić swoje emocje, już jako małe dziecko uświadomiłem sobie że nie mam w sobie głębokich uczuć do swoich rodziców mimo iż jesteśmy normalną rodziną, często jako kilkulatek jak byłem zły na swoją rodziców wyobrażałem sobie żeby umarli, dawałem w podstawówce sobą pomiatać w szkole, dać się bić w tym po twarzy i nie umiałem zareagować i się obronić, bo nic nie czułem (oprócz lęku). Dalsze życie nastolatka przebiegło starbardowo z buntem, nieodzywaniem się do rodziców. Kolejny czas wyborów studiów to kompletna pomyłka spowodowana brakiem pomysłu na życie, kompleksami że sobie nie poradzę w innym mieście. Obecnie (mam 28 lat) to brak dalej rozwiniętych głębokich uczuć, pustka wewnętrzna, nigdy nie miałem dziewczyny , odczuwam niechęć do założenia rodziny i posiadania dziecka, 3 lata szukania stałej pracy (pracuje na zleceniu) i dalej nie wiem co robić ze swoim życiem i jakiej pracy szukać. Towarzyszy mi tylko strach przed i lęk przed podjęciem jakiegoś ryzyka. Nie wiem czy ma to znaczenie ale jestem wcześniakiem. Przybicie potęguje fakt, że znajomi rozwijają się i odnoszą sukcesy, ze swojego towarzystwa pozostałem sam w swoim mieście. Proszę o porady specjalistów.

Co mogą Państwo poradzić na depresje wywołaną przewlekłą chorobą - zapaleniem prostaty, mam 23 lata. Od 5 miesięcy dzień w dzień zmagam się z bólami i dyskomfortem od prostaty, pęcherza, cewki. Jak wiadomo leczenie zapalenia prostaty jest często bezskuteczne i może ciągnąć sie całymi latami bez przerwy. Ciągłe boleści, niemoc wyjścia gdziekolwiek, nie można siedzieć, bo boli prostata. Zerowe libido, problemy z erekcją, problemy z oddawaniem moczu, oddawanie małych ilości moczu i ciągłe parcia. Tony leków, badań, dużo lekarzy i tysiące złotych wydane, brak efektów. Ani na godzine mi nie odpuściło przez te 5 miesięcy. Nie zaraziłem się drogą płciową, bo kontaktów żadnych nie miałem, jedynie chodziłem co kilka dni za potrzebą do publicznych toalet. Zrezygnowałem z pracy, przyjaciół, spotkań, dziewczyn, jazdy autem, wyjść z domu (zdarzają sie bóle podczas chodzenia, leżenie tylko na boku, zero cukrów, pije tylko wode. Ciągle chodze do toalety. Z dnia na dzień wszystko mi się posypało, do dziś nie moge wyzdrowieć. Trudno powstrzymać łzy na myśl, że trace swoją młodość i liczne szanse. W dodatku teraz panuje wirus i wszystko jest zamknięte, urolodzy przez telefon. Boje sie, że jak sie pogorszy i będę musiał udać się do szpitala, to zaraz zaraże sie jakimś wirusem. Ja i moi rodzice też mamy coraz mniej pieniędzy, ponieważ ta choroba pochłania spore ilości pieniędzy - badania, lekarze, leki, wyjazdy, hotele.
Mój 80 letni dziadek nie miał w życiu nawet części z tych dolegliwości i bóli od prostaty, a ja w wieku 23 lat leże w bólach miesiącami, nie widze perspektyw w leczeniu. W ciągu 5 miesięcy tylko około 15 dni byłem bez antybiotyków. Na forach ludzie piszą, że leczą sie latami na to, czasami 10, 15 lat. Dla mnie to jest jakiś koszmar.
Proszę o poradę jak sobie z tym radzić.