mgr Justyna Jannasz

Witam spotykałem się z dziewczyną z depresja i zaburzeniami tak twierdziła że ma zaburzenia emocjonalne powtarzała mi cały czas że nie iwedziala że jestem taki wrażliwy że jestem dziecinny bo wczesnej spotykała się ze starszymi i ze jestem zbyt nachalny naciskałem chciałem we wszystkim pomóc to przytłaczało co zrozumiałem co tydzień mne rzucała żeby znów się z chodzić mówiła o zaburzeniach więc trwałem przy nej bo owedzialem ze to chwilowe miała dni dobre spędzaliśmy czas naprawdę super i romantyczne po czym na drugi dzień kończyło soe tak samo że ma mne Dosyć że mne nienawidzi nienawidzi samej siebie i ze tylko ona może sobie z tym poradzić bo namawiałem na psychologa wtedy wybuchała mówiła że kiedyś też tak miała i sama z tego wyszla kiedy zerwałem z nią bo już Ne dawałem rady i sam wpadłem w dołek chciala mne odzyskać pogadaliśmy szczerze opowiedziała co siedzi w głowę zrozumiałem i daliśmy sobie szanse po trzech dniach powiedziała że nie ma to sensu bo ona nie ma na nic czasu i Ne ma czsu na związek stwierdzila że potrzebuję mężczyzny a Ne chłopaka który zmienia się na siłę gdzie ja robiłem to dla siebie i po drodze dla nej piwewaz bardzo mne u szczęśliwa i ja kocham choć sam wpadłem w depresję chodziłem do psychologa ca co też była bardzo zla że on Ne pomoże i moje pytanie czy jest szansa na bycie razem? Naprawdę wiąże z, nią duże uczucie mówi że przy mne w kocu czuje ulgę ale zawsze po paru dniach gdzie jeszcze coś ja przytłoczy jest odrzucenie nie 9wem czy to moja wina że nie jestem wstanę się zmienić

Witam,
Nie radzę sobie po rozstaniu, chłopak zerwał ze mną 5 miesięcy temu, byłam nawet na paru wizytach u psychologa i na chwilę było lepiej. Byliśmy razem prawie rok, było trochę spin, przeszkadzało mi trochę rzeczy. On nigdy nie mówił jeśli mu coś nie pasowało, a jak pod koniec twierdził były takie rzeczy. Kluczowym momentem był mój kolega. Spotkałam się z nim, a on przyjechał i zrobił dramę, można tak powiedzieć. Przegiął tym, byłam wkurzona na niego. Z perspektywy czasu widzę, że mógł odebrać to jako kręcenie z tamtym kolegą. I patrząc na to obiektywnie tak mogło być. Kochałam go, ale było i jest to skomplikowane. Jestem samotna praktycznie od zawsze. Miałam parę przyjaźni w podstawówce, ale po czasie się kończyły. On był moim pierwszym chłopakiem, jeśli ma to znaczenie mam 16 lat. Będąc z nim też byłam samotna. Mam tylko jedną przyjaciółkę, bardziej dobrą koleżankę. Ciągle mam potrzebę posiadania więcej znajomości. Ludzi wokół, przyjaciół, chłopaka itd. przez co będąc z nim interesowałam się też innymi. Możliwe, że dlatego ze mną zerwał. On twierdził, że to z powodu przerw w związku, bo będąc z nim parę takich zrobiłam, tygodniowych przerw. Nie wiedziałam co czuje. Raz też zerwaliśmy po pół roku chodzenia,ale wróciliśmy do siebie. Tylko kiedy zerwaliśmy już tak naprawdę to doceniłam ten związek. Walczyłam o niego, on robił mi nadzieję, a potem ją gasił, aż wkońcu odpuściłam. Po miesiącu od rozstania znalazł sobie dziewczynę. Całe to rozstanie i fakt, że ma nowy związek i jest szczęśliwy bardzo przeżyłam. Długo płakałam i teraz też czasem się zdarza. Nie widziałam sensu w tym wszystkim. Patrząc na to wszystko teraz widzę, że oboje mamy winę, ja zachowywałam się bardzo niedojrzale. Może nie widziałam jak, a może właśnie nie czułam do niego tego prawdziwego uczucia, tylko była to chęć związku, miłości, kogoś obok, a teraz jak nie mam nikogo to to przeżywam. Bardzo możliwe, że tak jest. Będąc u psychologa doszłam do wniosku, że mam pewien schemat relacji. Wchodzę w relacje i jeśli mnie nie satysfakcjonuje to zaczynam podkręcać atmosferę, spotykając się z kimś innym, żeby był zazdrosny, czy robię spiny. Jestem bardzo skomplikowana, boje się ludzi i bywam nieśmiała. Może dlatego jestem samotna. Tylko też Pani psycholog u której byłam twierdziła, że leczenie nie jest mi potrzebne, że to normalne po rozstaniu. I możliwe, że tak jest, ale minęło już trochę czasu, a ja czuję się źle. Samotność mnie bardzooo dobija, czuję ciągłą potrzebę ludzi. Robię różne głupie rzeczy, bo nie wiem jak sobie radzić. Tracę sens wszystkiego, mam myśli samobójcze, ale za mało odwagi by to zrobić. Wiem, że mam do popracowania nad swoją osobowością, ale najzwyczajniej brakuje mi energii i motywacji. To rozstanie zmieniło wszystko, chociaż wtedy tez nie byłam dokońca szczęśliwa to teraz nie jestem jeszcze bardziej. Nie wiem jak mam sobie dawać radę, naprawdę staram się, jestem miła dla innych itd. ale i tak jestem sama, też tak spędzam popołudnia i wieczory. Słucham czasem podcastów psychologicznych, czy oglądam filmiki jak sobie radzić z samotnością i dostaniem, rozmawiałam też na początku rozstania z rodziną i to trochę pomagało, ale teraz nie wiem już co mam robić, strasznie się pogubiłam. Chodząc z nim też byłam pogubiona i od tego momentu nadal jestem. Dodam jeszcze, że będąc z nim czułam, że to nie jest ten jedyny, ale zależało mi na nim, chociaż może też być tak, że na relacji. Znaczące jest to, że mam też ciągłą potrzebę zmiany. Zmieniam ciągle mój wizerunek, pokój, nawet tapetę w telefonie itd. Nie daje już sobie rady, proszę o wsparcie i radę. Pozdrawiam