Katarzyna Jasielewicz

Psycholog, absolwentka psychologii Uniwersytetu SWPS we Wrocławiu, psychoterapeuta, w trakcie szkolenia w Laboratorium Psychoedukacji w Warszawie. Absolwentka Certyfikowanej Szkoły Praktyków Pracy z Ciałem Doroty Hołówki i Ady Stolarczyk w Nowej Psychologii w Krakowie. W trakcie szkolenia Szkoły Psychoterapii Grupowej w Laboratorium Psychoedukacji w Warszawie.

Posiada doświadczenie w pracy na Oddziale Psychiatrycznym Ogólnym, Dziennym i Rehabilitacyjnym, Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego w Legnicy, oraz w Powiatowym Centrum Pomocy Rodzinie w Legnicy.

Obecne miejsca pracy: Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Legnicy, Poradnia Zdrowia Psychicznego - Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej Ośrodek Neuropsychiatrii Dziecięcej w Legnicy.

Pracuje z osobami dorosłymi w nurcie psychoterapii psychodynamicznej. Kieruje się kodeksem etycznym Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, a swoją pracę poddaje stałej superwizji.

Wybrane konferencje psychoterapeutyczne:

25-28.08.2021 Letnia Szkoła Psychoterapii, “Bliskość i dystans w psychoterapii”, Laboratorium Psychoedukacji, Wa-wa

7-9.05.2021 Międzynarodowa Konferencja “Trauma, Przywiązanie i Rezyliencja”, Naukowe Towarzystwo Psychoterapii Psychodynamicznej, Wa-wa, formuła online

10-11.10.2020 Międzynarodowa Konferencja Pracy z ciałem w psychoterapii “SAPERE”, Przywrócić ciału bezpieczeństwo, Stowarzyszenie Nowa Psychologia, Kraków, formuła online

26-30.2020 Letnia Szkoła Psychoterapii, “Psychoterapia w trudnych czasach. Warsztat, praktyka”., Laboratorium Psychoedukacji, Wa-wa

10.2019 Konferencja "Zależność, miłość, separacja", Sekcja Psychoterapii PTP, Wa-wa

Wybrane warsztaty:
22-23.07.2021 Warsztaty “Świadomość ciała”, Michael Randolph, Laboratorium Psychoedukacji, Wa-wa
2019- 2021 Warsztaty pracy z ciałem o różnej tematyce, BodySelf warsztaty w nurcie A.Lowena, razem około 70h praktyki

Czym jest psychoterapia psychodynamiczna? Oto kilka cytatów:

"Cveta Dimitrova: Mówi się, że sama relacja terapeutyczna jest lecząca.
Anna Król-Kuczkowska: Tak, ale o tyle, o ile umożliwia komuś dobre korzystanie z innych niż terapeutyczna relacji, a jeśli takich w danym momencie nie ma, to ich nawiązanie. Najbardziej leczące w naszym życiu są codzienne doświadczenia z innymi ludźmi, a nie interakcja trwająca pięćdziesiąt minut, raz w tygodniu. Oczywiście, podczas pracy przyglądam się czy dana osoba zaczyna być wobec mnie bardziej otwarta, czy łatwiej jest jej mi zaufać, czy ma odwagę odsłaniać swoje niepiękne cechy, które przecież każdy z nas ma. Ale ważniejsze jest dla mnie to, czy jej relacje z otoczeniem się zmieniają. Czy na przykład nauczyła się mniej destrukcyjnie lub impulsywnie reagować na odmowę, albo czy w momencie silnego kryzysu w związku potrafi przywołać w pamięci dobre momenty z partnerem, co zapobiega gwałtownym odejściom i zerwaniu więzi. Najważniejsze owoce psychoterapii zbieramy poza gabinetem, choć to relacja terapeutyczna je katalizuje.

CD: Czyli nie tylko likwiduje objawy, ale...
AKK: Prowadzi do większej dojrzałości wewnętrznej, zdolności do lepszego radzenia sobie, większej refleksyjności. Co więcej, jak pokazują badania, psychoterapia psychodynamiczna przynosi coraz większe korzyści jeszcze przez pół roku do roku po jej zakończeniu. Potem efekt się stabilizuje i zazwyczaj nie maleje. (...) Jeśli zmiana zaszła nie tylko na poziomie symptomów, ale całego funkcjonowania osobowości, to dana osoba nie tylko ma lepszy nastrój – czyli na przykład zmniejszyły się u niej objawy depresyjne – ale lepiej też siebie rozumie i zyskuje większy szacunek do siebie. Co z kolei ułatwia rozumienie innych i prowadzi do poprawy relacji z nimi. To działa jak samonapędzający się mechanizm, kontynuacja procesu, który rozpoczął się w terapii. Pacjent gromadzi coraz więcej dobrych doświadczeń, i to nie tylko w dosłownym sensie. Bo dobre doświadczenie niekoniecznie musi oznaczać doświadczenie pozytywne. Ktoś taki zyskuje umiejętność wyciągania wniosków także z rzeczy trudnych, np uczy się zaopiekowania się sobą, albo proszenia o pomoc innych. Nawet, jeśli te nowe kompetencje chwilami ulegają osłabieniu, to trwa to o wiele krócej i łatwiej się z takiego stanu wydobyć.

fragment rozmowy z książki "Psychoterapia dziś."

—
"Dariusz Bugalski: „Terapia długoterminowa jest jak powrót do domu”... Skoro dom jest niedobry, po co do niego wracać?
Monika Miller - Nadolska:: To jest skomplikowana historia. Również dlatego, że domu właściwie nigdy się nie opuszcza, niesie się go w sobie. Powrót do domu to powrót do takiego doświadczenia, w którym drugi człowiek odpowiada na nas, na nasz wewnętrzny świat, odczytuje go, nazywa. Czasem jest to odzyskiwanie takiego doświadczenia, a czasem budowanie go na nowo. Ten ktoś, terapeuta, staje się stopniowo – jak to nazywamy w naszym języku – „dobrym obiektem”. Jest reprezentantem tych właściwości, których zabrakło rodzicom pacjenta, daje nadzieję na świat lepszych możliwości w człowieku i w życiu w ogóle. Dzięki dobremu obiektowi można liczyć na bycie zrozumianym i przyjętym, można nauczyć się rozumieć i przyjmować innych.
Alina Neugebauer: Terapia pozwala dotrzeć do różnych uczuć z wczesnego dzieciństwa. Pomaga wydobyć te uczucia na światło dzienne, doświadczyć ich, przeżyć je i wyrazić w bezpiecznych warunkach gabinetu psychoterapeutycznego. Emocjonalne doświadczenie pomaga objąć siebie samego oraz bliskich refleksją i zrozumieniem. Daje szansę na nowe spojrzenie. Niezwykle istotne jest, aby pacjent mógł pozwolić sobie przeżywać wszystkie swoje uczucia do ważnych ludzi. Wszystkie. A więc żeby w terapii znalazło się miejsce i na żal, i na gniew, na smutek i na pretensje, ale także na miłość, wdzięczność i uznanie. Bo przecież nasi pacjenci, podobnie jak my, doświadczyli ze strony swoich bliskich krzywd, ale również troski i miłości. Chociaż w skrajnych przypadkach była to troska minimalna – taka, która pozwoliła przeżyć. Powrót do domu, czyli rozplątanie tej splątanej nitki, jest ponownym, świadomym przeżyciem tych wszystkich uczuć, uporządkowaniem, domknięciem. To przynosi ulgę, ukojenie.

fragment rozmowy z książki "Psychoterapia dziś"

—

"Poniżej kilka ważniejszych celów psychoterapii psychodynamicznej (za Glen Gabbard "Długoterminowa Psychoterapia Psychodynamiczna"):

1. ROZWIĄZANIE KONFLIKTU.
Celem terapii dynamicznej jest eksplorowanie natury nieświadomych konfliktów i dążenie do ustąpienia objawów, które te konflikty tworzą. Zakładamy, ze konfliktów nie można całkowicie wyeliminować, ale można nauczyć rozwiązywać je w zdrowsze i bardziej adaptacyjny sposób.

2. POSZUKIWANIE PRAWDY.
Czyli pogłębianie wiedzy o sobie i samoświadomości. Wynikiem terapii powinno być poczucie, że "żyje się we własnej skórze" i jest się autentycznym (Gabbard 1996).

3. WIĘKSZA ZDOLNOŚĆ DO TWORZENIA I UTRZYMYWANIA DOBRYCH RELACJI.
Czyli zrozumienie, jak nasze wewnętrzne reprezentacje self i innych kształtują nasze interakcje w świecie zewnętrznym - prowadzi to do lepszego funkcjonowania pacjenta w realnym życiu niż w fantazji.

4. POPRAWIONA MENTALIZACJA, CZYLI SZEROKO POJĘTA REFLEKSYJNOŚĆ.
Pod koniec terapii pacjent powinien posiadać zdolność do rozróżnienia między wewnętrzną reprezentacją jakiejś osoby, a tym jaka jest ta osoba w rzeczywistości zewnętrznej. Ponadto pacjent powinien mieć poczucie wewnętrznego świata innej osoby i umieć dostrzegać, że ten świat różni się od jego własnego świata wewnętrznego. Większa zdolność do mentalizacji pozwala pacjentom zobaczyć, że ich zachowania są generowane przez wewnętrzne uczucia, przekonania, konflikty i motywy, a nie pojawiają się w sposób przypadkowy."

—

"Poczyniono spostrzeżenie, że wśród różnych psychoterapii tylko psychoterapia psychodynamiczna nadal ma ambicję wyleczenia lub pomagania pacjentom w głębokim przeobrażeniu samych siebie (Seligman, 2002). Co więcej, uznajemy, że głębokie leczenie może nie być potrzebne u wszystkich pacjentów. Uważa się, że sukces terapii behawioralnej w dużej części wynika z jej skupienia się na objawach oraz z oszczędnego i ukierunkowanego używania środków terapeutycznych w celu ich złagodzenia. Nie dąży ona do tego, aby być terapią głębi i jest to jedna z jej zalet. Natomiast psychoterapia dynamiczna, która ułatwia pacjentowi opracowanie nowej narracji autobiograficznej, jego obrazu siebie, jego przeszłości, teraźniejszości i przyszłości, wydaje się wyjątkowo predestynowana do zajęcia się głębią doświadczenia jednostki."

Richard F. Summers
Jacques P. Barber
---
"Jeśli [dzięki psychoterapii] zmiana zaszła nie tylko na poziomie symptomów, ale całego funkcjonowania osobowości, to dana osoba nie tylko ma lepszy nastrój – czyli na przykład zmniejszyły się u niej objawy depresyjne – ale lepiej też siebie rozumie i zyskuje większy szacunek do siebie. Co z kolei ułatwia rozumienie innych i prowadzi do poprawy relacji z nimi. To działa jak samonapędzający się mechanizm, kontynuacja procesu, który rozpoczął się w terapii. Pacjent gromadzi coraz więcej dobrych doświadczeń, i to nie tylko w dosłownym sensie. Bo dobre doświadczenie niekoniecznie musi oznaczać doświadczenie pozytywne. Ktoś taki zyskuje umiejętność wyciągania wniosków także z rzeczy trudnych, np uczy się zaopiekowania się sobą, albo proszenia o pomoc innych. Nawet, jeśli te nowe kompetencje chwilami ulegają osłabieniu, to trwa to o wiele krócej i łatwiej się z takiego stanu wydobyć."
Anna Król-Kuczkowska, fragment książki "Psychoterapia dziś".