Kinga Jaromińska

Chciałaby skorzystać z pomocy psychologa, ale mam już 2 kiepskie doświadczenia. Raz byłam na kilku wizytach jako nastolatka, ale zostałam zignorowana. Kolejny raz poszłam w tym roku, bo nie mogłam się pozbierać po śmierci taty. Wspomniałam też o innych problemach, bo nagle poczułam, że ciężkie przechodzenie żałoby to tylko wierzchołek mojej góry lodowej. O ile ze śmiercią taty pani psycholog mi trochę pomogła, to inne problemy prawie wyśmiała. Teraz się waham czy rzeczywiście potrzebuję pomocy, czy tylko mi się tak wydaje.
Od dłuższego czasu jestem bardzo nerwowa, zdarzają mi się ataki paniki. Po wielu badaniach okazało się, że przez stres mam nerwobóle w klatce piersiowej i wypadają mi włosy. Dorobiłam się też niedoczynności tarczycy. Stres mnie po prostu zżera. Ciężko mi funkcjonować bez tabletek na uspokojenie czy melisy. Inne sposoby jak oddech czy masaż działaja jedynie na chwilkę. Cały czas czuję napięcie w ramionach, często ucisk z tył głowy. Od śmierci mojego taty (poprzedziło ją w sumie wiele innych stresogennych wydarzeń- były chłopak się powiesił kiedy miałam 18 lat- nie z mojej winy, kupno wymarzonego domu z dużymi problemami ze strony sprzedającego, zaraz po decyzji kredytowej zaszłam w nieplanowaną, trzecią ciążę, pod koniec ciąży przeprowadzka do niewykończonego domu, utrata pracy przez męża i śmierć chrzestnego. Kilka tygodni później dowiedziałam się, że mój tata ma raka. Zmarł niecały rok po urodzeniu przeze mnie córeczki) czuję paniczny strach przed chorobami i wypadkami. W nocy budzę się, żeby sprawdzić czy moje dzieci i mąż oddychają. Pani psycholog zapytała czy jak nie wstanę, to przestaną oddychać. Poczułam się poniżona. Nie mam siły. Mam ochotę zakopać się pod kołdrę i nie wychodzić z łóżka. Boję się. Nie mam z kim o tym porozmawiać. Mąż bardzo ciężko pracuje, bo rozkręca swoją firmę. Borykamy się z problemami finansowymi, jest nerwowo. Mama nie lubi mówić i słuchać o uczuciach. Od tego był u mnie w domu tata. Bardzo mi go brakuje. Siostry jakoś się pozbierały i nie chcę ich obciążać moimi problemami. Jestem z nich najstarsza, a najgorzej sobie poradziłam z żałobą. Czuję się żałosna i słaba. Chciałabym odzyskać radość z życia i odwagę, żeby iść dalej. Czy jest sens szukać dalej pomocy, czy muszę sobie z tym poradzić samodzielnie?

Witam,
byłam z mitomanem prawie 1,5 roku i na początku było cudownie. był czuły romantyczny delikatny wydawało mi się że szaleńczo zakochany. Na każdej imprezie wpatrzony tylko we mnie. uwielbiany przez całą rodzinę. dbał o mnie, opiekował się mną. kiedy byłam chora jeździł ze mną do lekarza. Bardzo dobrze czułam się w jego towarzystwie. we wszystkim mi pomagał, dostawałam mnóstwo prezentów, przez cały związek chyba z 30 bukietów kwiatów, miśki, serduszka. wyjazdy do najdroższych hoteli, wakacje za granicą, kolacje w drogich restauracjach, rozpieszczał mnie na każdym kroku. wysłuchiwał, oglądał ze mną babskie programy oglądał komedie romantyczne, obsypywał komplementami, wszędzie zabierał wszystkim przedstawiał, miał takie same poglądy wartości plany na życie. Facet idealny ! niestety z czasem zaczęły wychodzić jego kłamstwa. najpierw chciał szybko zrobić sobie ze mną dziecko a w momencie kiedy się nie zgodziłam powiedział ze trzeba to zrobić szybko bo zaraz się stanie bezpłodny. no i morze kłamstw związanych z tym że się leczy tu i tam, to i to robi :( następnie kolejne kłamstwa preparowanie dowodów fałszowanie dokumentów z sadu, pisał do mnie jako jego mama z potwierdzeniem tego co mówi, odsuwał od znajomych, szantażował śmiercią, pisał list pożegnalny, udawał choroby i szereg innych strasznych rzeczy. normalny facet z pracą, samochodem, dobra opinią. kiedy zarzucałam mu jakieś kłamstwo reagował wielką złością, wpadał w szał. okazało się że jest mitomanem. powiedział że był u psychologa i ma to związek z traumatycznym dzieciństwem. obiecał że się zmieni niestety ciągle kłamie. nie wiem co mam robić. nigdy się tak nie czułam. Zawsze miałam wysoką samoocenę powodzenie u mężczyzn. jestem bardzo ładną, wysoką szczupła, młodą dziewczyną, inteligentną z wartościami a obecnie moje poczucie własnej wartości to zero. mam poczucie że oprócz niego nic dobrego w życiu mnie nie czeka. że nikt mnie już tak nie pokocha że nie znajdę nikogo kto będzie tak o mnie dbał ( często choruje ) wiec tkwię w tym choć sama widzę jak to mnie niszczy. jestem bardzo rozdarta bo on jest jednocześnie najlepszym i najgorszym co mnie w życiu spotkało. z jednej str jest ideałem a z drugiej mnie niszy a ja nie mogę się zdecydować podjąć decyzji, stoję w miejscu nie mogę pójść dalej. nie mogę się zdecydować co zrobić. raz decyduje że z nim koniec a za chwile bardzo tęsknię i nie umiem żyć bez niego. wszystkiego się boje nic mnie już nie cieszy. nie czuje się dobrze sama ze sobą. bardzo się boje tego co będzie, boje się zostać sama. boję się nawet przebywać sama w pomieszczeniu, boje się zasypiać. niszczy mi to życie, studia, perspektywy, nie wiem co mam robić, łudzę się że on z tego wyjdzie ale ten strach brak zaufania przecież pozostaną ale z drugiej strony nie chcę stracić kogoś wartościowego. wiem że w przyszłości jak dojdą wspólne sprawy będzie tylko gorzej ale nie potrafię z tego zrezygnować. mam poczucie że sama nie mogę być szczęśliwa, nie wiem co się ze mną dzieje nigdy tak nie miałam, nie wiem jak on to zrobił, przecież niby był dla mnie dobry więc czemu tak się czuję. ale z drugiej strony on mnie niszczy. co mogę zrobić w mojej sytuacji? czuje się za słaba psychicznie by podjąć decyzję o rozstaniu definitywnym i w niej trwać bo cały czas mam wątpliwości