mgr Magdalena Miszczak

Dzień dobry,
Wstyd mi pisać o tym, ale jest mi tak ciężko...
Mój mąż mnie nie szanuje. Wyzywa mnie, obwinia o wszystko. Jesteśmy małżeństwem 4 lata, znamy sie od 6 lat. Początkowo był czarujący, taki jak lubią kobiety. Niejednokrotnie zaznaczał, że to przeznaczenie, że się poznaliśmy. Dosyć szybko wyznał mi miłość, tego samego oczekiwał ode mnie. Byłam na takim etapie życia, że tego potrzebowałam, myślałam w końcu mi się ułoży. Później zauważyłam jego częste obrażanie się, obwinianie mnie o wszystko - gdy wylał śmietanę albo wysypał sól albo podczas jazdy samochodem gdy uszkodziła się opona- to wszystko była moja wina. Początkowo brałam to na siebie płakałam, przeparszalam- jakoś sie żyło. Po pewnym czasie przestałam się na to godzic, sprzeciwiałam się - zaczęło się wyzywanie - od grubasów, biedaków. Mówił, że jestem nikim, że on mnie utrzymuje. Fonasowo radzimy sobie dobrze, oboje pracujemy. Mąż jest żołnierzem na wyższym stanowisku. Mimo, iż nie brakuje nam pieniędzy, niejednokrotnie robił mi awantury, że kupiłam drogi Ser żółty. Niejednokrotnie blokował mi dostęp do konta bankowego. Ukrywa przede mną dochody, bez mojej zgody pobiera w pracy pożyczki zakładowe mimo iż mamy oszczędności. Bez porozumienia ze mną kupił bardzo drogie auto. Jakakolwiek rozmowa nie ma sensu, gdy mu brakuje argumentów zaczyna mnie wyklinac. Ostrzegałam, prosiłam aby tego nie robil. Przy córce 4 letniej wyzywa mnie od chorych psychicznie, mówi die niej- to jest obiad dla mnie i dla ciebie, mama zje jak zapracuje na to. Kilka razy mnie popchnął. Gdy z bezsilnisci się poplacze, to wymachuje nade mną piesciami. Mowi, że nasza córka będzie taka sama wariatką jak ja. Przybrałam taktykę taka jak on- zaczęłam się odzywać do niego tak jak od do mnie. Było jeszcze gorzej, musiałam przed nim zamykać sie w łazience. Teraz po prostu z nim nie rozmawiam, jednak on ciągle szuka powodu aby mógł mnie wyzywać - powodem jest to, że zrobię córce na śniadanie jajecznicę- ona podjęła decyzję a on chciał jej zrobić twarożek. Na nic tłumaczenia, że córka chciała. Ja muszę zamykać się w pokoju aby córka nie słyszała jak on mnie wyzywa. Zaczęłam go nagrywac, ale niestety rzucił telefonem o podłogę i tych nagrań już nie mam. Zawsze byłam zadbana kobieta, teraz nie mam siły na nic, rano wstaje czuje smutek, zdarza mi się płakać przy córce, wieczorem z nerwow się objadać, przytyłam 12 kg, jedzenie sprawia że czuję ulgę. Rozmawiałam z rodzicami, którzy trochę go poznali już, ale nic to nie pomogło. Obiecywał, że sie zmieni. Rozmawiałam z teściowa, zawsze trzymała moja stronę a od jakiegos czasu mi nie wierzy, mimo iż ja traktuje tak samo jak mnie. Jestem załamana nie wiem jak mam znaleźć siły.

Czy to normalne?

Dzień dobry. Chciałam zgłosić się o pomoc… Jestem nastolatką nie żyje w normalnej rodzinie. Moi rodzice regularnie stosowali przemoc wobec mnie i mojego brata dopóki moja mama nie zaszła w kolejna ciąże, bo od tego momentu nasze „wychowanie” nie było już dla rodziców tak ważne. Mam dużo przeżyć za sobą ale teraz chciałabym się skupić na tym co trwa… Mianowicie od pewnego czasu mój ojciec podejrzliwie się mną interesuje. Sprawdza mnie na każdym kroku, nie pozwala mi się ubierać tak jak chce (np. topy, bluzki na ramkach, krótkie spodenki lub obcisłe ubrania) gdy zobaczy, że jestem ubrana w coś co mu sie nie podoba jestem zwyzywana i od razu musze się przebrać, rozumiem „opieka rodzicielska” itd ale jestem w takim wieku, że chyba mogłabym sama sobie wybierać ubrania? a naprawdę są one stosowne i nie odkrywam czegoś czego nie powinnam… Następną rzeczą jest to, iż mój ojciec dziwie się zachowuje wobec mnie najpierw jest miły po czym za jakiś głupi błąd ktory popełnię wyzywa mnie od najgorszych, ma brak szacunku do drugiej osoby, jest agresywny i nie raz mnie uderzył… miał wystawiona niebieska karte bo ponoc bił moją mamę (prawde mowiac nie zdziwiłabym sie gdyby to była prawda) dla niego kobieta powinna usługiwać mężczyźnie i traktuje mnie bardzo przedmiotowo, do mojej mamy po tym wszystkim ma szacunek obdarowuje ją drogimi prezentami słodzi jej wyglądają na szczęśliwe małżeństwo, a mna pomiata jakbym była służąca… Kolejna rzeczą jest to, że pyta sie o moje miesiączki… gdy zrobił to pierwszy raz byłam w szoku i zaczelam sie czuc przy nim bardzo nie komfortowo, patrzy się na moje ciało (krągłości) rzucając tekstami, ze mam „d*pe na wierzchu” albo że „świece cy***mi”, nie raz klepnął mnie w tyłek… dotykał mnie niby dla zartu tak to ponoc wyglądało z innego punku widzenia (nie było to takie dotykanie w miejsca intymne lecz po ramionach szyi głowie rekach..) nie chciałam tego i mowilam ze mam mnie zostawic ale bez skutku. Jeszcze jedna rzeczą jest to, że najpierw mnie poniża a pozniej sypie tekstami „kochasz tatusia swojego” itd, pozniej jeszcze łapał mnie za rece mimo ze ciagle je zabierałam… przytulał mnie na sile mimo ze tyle razy sie odpychałam… wydaje mi sie, ze histeryzuje ale nie moge patrzec na tego człowieka… boje sie ze cos mi zrobi… gdy widze gdzies w domu jego rzeczy niedobrze mi… czy moge cos zrobic? ja sie nie czuje tu bezpiecznie… Bylismy na wakacjach ciagle patrzyl mi sie krzywo na pośladki… ja sie czuje z tym zle… bardzo zle… nie chciałam zeby mnie dotykał… mowilam zeby mnie nie dotykał.. nie rozumiał słowa „Nie”