Michał Dolindo-Dolindowski

Mam 29 lat, jakieś 3 miesiące temu całkowicie całkowicie straciłem popęd seksualny i przestałem się interesować kobietami. Nie mam zaburzeń erekcji ponieważ budzę się czasem z wzwodem rano. Co może być tego przyczyną i co muszę zrobić żeby było jak dawniej?

Pytanie do psychologa/psychoterapeuty. Boli mnie to, że od dłuższego czasu dochodzi do kłótni między jej członkami i przeżywam to znacznie intensywniej niż okazuję. Staram się czasem doprowadzić do zgody, ale nie zawsze mi się to udaje, często sama też nie wytrzymuję nerwowo i mimo że zazwyczaj gryzę się w język i nie mówię wiele, bo boję się, że słowa zostaną wykorzystane przeciwko mnie, to wtedy nie jestem w stanie się kontrolować i przez to niektórzy domownicy łapią mnie za słowa. Nie mogę dłużej tego wytrzymać, zwłaszcza że kwestie sporne wciąż pozostają te same, atmosfera staje się coraz bardziej napięta i już gdy słyszę podniesione głosy, zaczynam czuć ból w klatce piersiowej. Parę razy proponowałam terapię, ale napotykam na opór i tak, wiem, że nie da się nikogo zmusić do takiego kroku, nawet jeśli mam na to ochotę (ośli upór i przypadki depresji w rodzinie). Tylko że sama mam słabe nerwy i, mimo że zależy mi bardzo na dobrych relacjach w rodzinie, po takiej sytuacji nie jestem szczęśliwa i nie wyobrażam sobie ani jakiejkolwiek głębszej relacji z mężczyzną, ani założenia własnej rodziny, bo się po prostu boję. W ogóle, mimo że wiem, że gdy są zróżnicowane charaktery, to musi prędzej czy później nastąpić spór, ale chyba mam już jakąś fobię, bo jestem w stanie wszystko zrobić, nawet nic nie mówić, ugryźć się w język czy trzymać coś w sobie, żeby tylko nikt nie zaczął krzyczeć. (W gimnazjum było podobnie, wystarczyło jedno niewinne słowo z mojej strony, aby jedna z koleżanek nagle zaczęła się wściekać, przeklinać i nie odzywać się do mnie. To wystarczyło, abym zaczęła się kontrolować i zamykać w sobie.) Gdy słyszę oskarżenia rzucane najbliższym osobom, rodzina to dla mnie piekło, a nie podstawowa komórka społeczna. Boję się, że jeśli dojdzie do następnej kłótni, to będę wrakiem psychicznym i doszłam do wniosku, że nie mogę już dłużej żyć w taki sposób, bo to nie jest życie, jakiego bym chciała. Mam przeczucie, że potrzebuję jakiejś terapii, ale z drugiej strony moja introwertyczna natura znacznie utrudnia mi rozmowy, bo łatwiej mi się pisze niż mówi. Proszę o jakąś wskazówkę, co robić.