Pytania pacjentów (17)

Mam 17 lat i cierpię na nerwice natręctw potwierdzoną przez psychiatrę. Podejrzewam także u siebie depresję. Od około 6 miesięcy biorę leki, żadne mi nie pomagają. Brałam już Fevarin, Setaloft i Seronil- wszystkie przepisane przez psychiatrę. Niewiem jak sobie radzić. Codziennie płaczę, niemam na nic…

Pierwszy raz zauważyłam problem zjadania włosów przez moją córkę gdy skończyła 12 miesięcy. W wieku 11 miesięcy upadła na buzię i rozbiła ząb (połamał się ale całkiem nie wypadł), po konsultacji ze stomatologiem a dokładnie trzema, zabrałam jej smoczek ponieważ bałam się że przygryzie i zadławi się resztkami…

Poszukuje lekarza psychiatrę dla 12 -letniego chłopca...chodzi o odnalezienie przyczyny braku koncentracji, problemów w nauce, byl badany w Poradni psychologiczno- pedagogicznej i otrzymal orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego ...chodzi do klasy integracyjnej ale potrzebuje indywidualnego nauczania,gdyż w klasie sobie nie radzi...

Mam 17 lat i cierpię na nerwice natręctw od ponad roku. Posiadam 5 natretnych myśli nie dających mi spokoju każdego dnia. Mój chłopak z ktorym jestem od roku jest obecnie za granicą i pierwsza rzecz jakiej się boję to ze po prostu mnie zostawi. Po drugie boję się, ze wracając do Polski samolotem rozbije sie. Kolejne myśli to niepowodzenie w znalezieniu pracy i coś czego obawiam się najbardziej, czyli brak możliwości posiadania dzieci lub poronienie. Każdego dnia niemoge przestać o tym wszystkim myśleć i po prostu się boję. Za tydzień mam wizytę u nowego psychiatry, poprzedni lekarz okazał się źle dobierać do mnie leki (Fevarin, Seronil i Setaloft), po których stan znacznie mi sie pogorszyl. Prócz nerwicy cierpię na depresje. Odstawienie ostatniego leku spowodowalo u mnie objawy odwykowe takie jak bol i zawroty glowy oraz przechodzące przez głowę prądy. Objawy minely po paru dniach, jednak myśli się poglebiaja i jest ich coraz więcej. Co robić czekając na wizytę by poczuć się lepiej i jak poprosić lekarza o pobyt w szpitalu psychiatrycznym? Zawsze bałam się szpitali, ale jestem w tak beznadziejnym stanie, ze myślę, ze może mi on tylko pomoc a nie zaszkodzić.

Witam mam 15 lat i mam pytanie, najchętniej do psychologa. Mam problem i nie chodzi tu najprawdopodobniej o dojrzewań i bunt. Zacznijmy od tego, że rzadko mam okazje czuć emocje inne niż podenerwowanie lub ekscytacja. Wiele osób mi mówi, że za bardzo się ekscytuje. Nigdy jeszcze nikomu nie współczułem. Nigdy nie cierpiałem psychicznie ze względu na jakąś tragedią, która się komuś przydarzyła. Jeśli coś nie ma wpływu na moje życie, nic mnie to nie interesuje. Jestem brutalny i impulsywny w słowach. Nie chodzi o to, że powiem czasem słowo za dużo czy przeklnę. Umiem tak rozmawiać, że doprowadzam ludzi do płaczu, nieświadomie. Nawet nie wiem co źle powiedziałem. Własna wychowawczyni w szkole, po mimo, że nie jestem wandalem, ubieram się zawsze elegancko i ogółem jestem kulturalny, nazwała mnie cynicznym materialistą. Nie powiedziałbym, że cenię dobra materialne ponad ludzi. Widzę ludzi jak puste przedmioty, więc łatwo mi było nimi nieraz manipulować. Mam też lekkie problemy psychotyczne. Przykładowo niedawno szedłem w jeszcze prawie pustej o tej godzinie szkole do której chodzę, po schodach. Kątem oka widzę w miarę wyraźną parę nóg (normalną z butami, spodniami itd) idąca do góry po mojej lewej stronie (wyżej niż moje ocze trochę, bo schody zakręcają. Idę i nic o tym nie myślę, bo przecież to normalne, że ludzie chodzą po schodach, ale myślę że nie słysze kroków przecież. Więc patrze a tam nic. Często mam podobne sytuacje. Często idąc w miejscu publicznym mam wrażenie, że słyszę co mówią osoby dookoła mnie, że rozmawiają o czymś związanym ze mną. Chociaż mam słaby słuch więc to wzbudziło moje podejrzenia, nie raz nie rozumiem co mówi do mnie osoba koło mnie a co dopiero przy takiej odległości. Do tego stopnia te szydzące głosy przeszkadzają, że chodzę cały czas w słuchawkach zagłuszając je muzyką, często nie pomaga. Teraz najgorsze. Wszystko co jest dalej ode mnie niż ok. 7m choć to zależy, widzę jak film odtwarzający się przed moimi oczami. Jedynie z moim minimalnym wpływem. Ludzie to dla mnie animacje, nie potrafię uwierzyć, że mogą coś czuć, więcej niż ja. Nigdy nie miałem prawdziwych przyjaciół bo gdy tylko uznam, że daną osobę wyprzedziłem w rozwoju, tzn. ja nie gram w gry na telefonie jak małe dziecko a kolega tak, zrywam kontakt. Nie obchodzi mnie co myślą inni. Sam nieświadomie zaczynam rozmawiać ze sobą, nie raz po angielsku bo kiedyś tak robiłem, żeby ćwiczyć ten język do szkoły a teraz tak nagle sam zaczynam. Kłócę się ze samym sobą w myślach, często wyzywany jestem przez samego siebie. Nie wiem co sie ze mną dzieje. Proszę o rade, lub nazwanie tego problemu. Zdaję sobie sprawę, że ten opis nie jest zbyt dokładny. Nie uwzględniłem w nim też wszystkiego, tylko najważniejsze rzeczy, bo nie chciałem by był zbyt długi. Z góry dziękuje.

W tym roku miałam kilka ciężkich przeżyć i jestem a raczej "upadłam".... Wegetuje, nie żyje a pragnę żyć i cieszyć się życiem... Czy jest w stanie mi pani pomoc? Boję się, że lęki opanowały już moje życie i nic dobrego już mnie nie czeka.

Chodzi mi o mojego 3 letniego syna bardzo często narzeka na bol brzuszka bardzo się boję wyniki krwi boje. Przy jedzeniu piciu skarży się na bol brzuszka.