Pytania pacjentów (178)

Panie Piotrze od półtora miesiąca biorę asertin 100 mg na nerwice natrectw myslowych tak jak Pan zalecił większość czasu rodziłam sobie głupimi myślami ale ostatnio narosla we mnie jakaś panika że zacznę słyszeć głosy że ktoś będzie kazał mi zrobić komuś dziecku itd krzywdę przez to pojawiły się myśli…

Dzien dobry Panie doktorze,
W zwiazku z pogarszajacym sie szybko samopoczuciem i kategoryczna odmowa lekarza prowadzącego modyfikacji mojego leczenia a także dolaczeniu przez niego juz dwóch lekow z grupy benzodiazepin mimo mojego wcześniej zdiagnozowanego uzaleznienia , nawiazalam wspolprace…

Witam. Od 3 mies biore clonozepan, poczatkowa dawka to 2mg x3,niestety wtedy pomieszalem go z alholoem znadlem cale opakowanie popijajac wódka skonczylem w sazpitalu i z pocietam reka:/ clona nbralem pozniej dalej pod koniec dawke zmiejszylem do 1mg rano. teraz od 3 dni nie biore go wcale czestko budze…

Witam. Otoz mam problem nie potrafie sie pogodzic z choroba i smiercia dziecka. Zamykam sie w sobie ,odizolowuje sie od ludzi nawet najblizszych,ala sama tez boje sie zostac. Mam ataki paniki, problemy ze snem ,placze bez powodu w ogole mam bardzo znienne nastroje. sa takie dni ze w ogole bym nie wychodzila…

Witam
Czy podczas leczenia antydepresantami można dla poprawy erekcji stosować tabletki zawierające w składzie tadalafil lub sildenafil ?

Witam.Czy zajmuje sie pan autyzmem / asparger u nastolatkow,14 lat chlopak .Calkowicie sie wycofal ze spoleczenstwa ,ma napady paniki ,agresji .Woli siedziec sam w pokoju i nie cierpii jak sie do niego wchodzi ,potrafii panicznie krzyczec. Nie wychodzi z domu .Dodam tez ,ze ma problemy z jedzeniem niekiedy…

Jesteśmy rodzicami 17-letniego syna, który bardzo zmienił się w ostatnim roku. Chodzi do szkoły w kratkę, całe wieczory spędza w pokoju śpiąc lub po prostu leżąc. Nie wykazuje zainteresowania praktycznie niczym, ważni są tylko koledzy i internet. Często wraca po alkoholu i parokrotnie przeprowadzane testy wykazały obecność THC. Oczywiście bagatelizuje problem ale widzimy, że jest to zupełnie inna osoba niż jeszcze rok temu. Oczywiście opuścił się w nauce ale to co nas najbardziej martwi to jego kompletny brak zainteresowania przyszłością. Nie chce rozmawiać o tym, wyśmiewa nasze próby kontaktu. Nie skutkują żadne prośby, groźby i błagania. Często obiecuje nam, że poprawi swoje zachowanie ale nigdy nie wytrwał w swoim postanowieniu dłużej niż kilka dni. Co możemy zrobić zakładając, że syn nie będzie chciał uczestniczyć w żadnej terapii.

Jestem nauczycielem wf-u w podstawówce...Mój problem to nadpobudliwość, wybuchowość, czasami krzyk...najczęściej w pracy zawodowej.

Jakie dzialanie ma podawana tyrozyna w zaburzeniach depreysjnych jesli tarczyca jest zdrowa?

Mam 22 lata i jestem studentką. Odkąd pamiętam borykam się z wieloma psychicznymi problemami. Dwa lata temu rozpoczęłam leczenie psychiatryczne jak i potem terapie. Nie przyniosło to żadnej poprawy i obecnie od 2 miesięcy w ogóle się nie leczę. Pierwszy lekarz zdiagnozował u mnie depresje, drugi wykluczył depresji i moje problemy określił jako syndrom DDA, trzeci nie przedstawił mi diagnozy, ale namówił do zapisania na terapie grupową. Zmagam się z ogromną wrażliwością i płaczliwością, nie radzę sobie z krytyką, porażkami, w towarzystwie jestem zawsze wesoła i uśmiechnięta i robię wszystko żeby ktoś mnie polubił (nie ważne jak bardzo jestem smutna), zmagam się z chorobliwą zazdrością o partnera i strachem, że go stracę, dramatycznie niską samooceną i nienawiścią do mojego ciała, ale też cech charakteru i zachowań. Wstydzę się swojego ciała przed wszystkimi ludźmi (rzadko przed partnerem).Jestem perfekcjonistką oraz we wszystko co robię wkładam wszystkie siły i serce. Bardzo dużo jest we mnie lęków głównie wiążących się właśnie z utratą partnera bądź popsucia relacji między nami. Wpadam w panikę i płaczę, kiedy w czasie oglądanego filmu pojawia się jakaś kobieca nagość (zwłaszcza kiedy oglądam film z moim partnerem). Mój panter przez pierwszy rok naszego związku miał problem z pornografią (wielokrotnie go przyłapywałam na tym), jednak aktualnie od ponad roku deklaruje się ze tego nie robi. Mam problem, żeby mimo najszczerszych chęci mu zaufać. Dochodzi do tego, że codziennie go pytam czy nic nie oglądał, czy nie gadał z jakąś dziewczyną itp. Mimo tego że zdaje sobie sprawę, że może nie mówić mi prawdy. mimo tego i tak zawsze nalegam żeby mi odpowiedział. Bardzo boję się agresywnych zachowań u ludzi oraz pijanych mężczyzn. Gdy ktoś na mnie krzyczy (np. gdy kłócimy się z partnerem) to wpadam w histerie i nie mogę się uspokoić. Przez małą rzecz wpadam w bardzo wielki smutek (np. nie wstanie o godzinie o której zaplanowałam). W czasie trwającego smutku dużo płaczę i myślę o tym jak bardzo jestem beznadziejna i żałosna. Wyobrażam sobie bardzo często, że robię sobie krzywdę, że karzę się za to jaka jestem i to czasem przynosi mi trochę spokoju. Gdy uda mi się zazwyczaj właśnie dzięki partnerowi pozbierać z tego dołu (który trwa kilka godzin) to przez najbliższy czas bardzo łatwo jest mi do tego stanu wrócić. Bardzo wszystko analizuje i potrzebuje bardzo precyzyjnych odpowiedzi. Inaczej nie której rzeczy interpretuje w sposób krzywdzący mnie. Cały czas potrzebuje bardzo dużo czułości od partnera (przytulenia i mówienia w pozytywny sposób o mnie). Stres bardzo źle na mnie działa, z małych rzeczy stresuję się bardziej niż inni. Boję się, że ktoś będzie miał o mnie złe zdanie, będzie mnie negatywnie postrzegał bądź będzie miał o coś do mnie pretensje. Nie umiem pytać ludzi o coś osobiście bądź telefonicznie, jeśli mogę uzyskać przeczącą odpowiedź. Boję się bardzo, że coś mi się nie uda (od egzaminu po obiad, po zrobieniu obiadu zawsze kilka razy pytam czy aby na pewno smakuje). W grupie ludzi często jestem osobą która dużo mówi i rozśmiesza towarzystwo. Mimo to nie mam w ogóle przyjaciół, chodź dla każdego jestem bardzo miła, tym samym mimo bardzo głębokiej więzi z partnerem czuję się samotna. Bardzo jestem pamiętliwa i pamiętam o wielu złych słowach jakie ktoś mi powiedział i często w smutku przychodzą mi one do głowy. Dokucza mi na okrągło duże poczucie winy, głownie spowodowane tym, że nie potrafię sobie poradzić z emocjami i moimi problemami oraz że utrudniam życie mnie i mojemu partnerowi jak i uważam, że on nie zasługuję na takie traktowanie i życie z taką osobą jak ja. Fizycznie miewam przewlekłe bóle brzucha które ostatnimi czasy próbuje zdiagnozować mój lekarz rodzinny. Boję się zostawać sama w domu, głownie wtedy dopadają mnie złe myśli i bardzo się czuję samotna. Mam wrażenie też, że jestem dziecinna mimo tego, że jestem bardzo odpowiedzialna (zawsze liczę się z konsekwencjami czynów). Bardzo też pragnę być dobrą osobą (wręcz pozbawioną negatywnych zachowań). Chodzi o to, że nienawidzę mocno siebie jeśli zrobię komuś przykrość. Dążę do tego by być jak najlepszym człowiekiem. Uważam też bardzo często, że jestem zbyt wrażliwa by żyć w tym świecie. Przejmuje się bardzo wydarzeniami które się dzieją na świecie i bardzo mam dużo żalu, że tak się dzieje. Mam duże problemy z moją rodziną, która moim zdaniem też ma duże problemy psychologiczne. Czasami będąc sama w domu boję się też różnych odgłosów mimo tego, że zdaje sobie sprawę z tego, jak irracjonalny jest ten lęk. Gdy jestem sama boje się też trochę ciemności. Dodam, że w grupie często wykazuję się bardzo dużą odwagą. Jest pewnie wiele innych rzeczy które przeszkadzają mi w codziennym funkcjonowaniu. Piszę tutaj nie po to, by uzyskać diagnoza, a jedynie wskazówki co to może być. Bardzo jestem zrezygnowana i smutna, że nikt nie potrafi powiedzieć co mi jest i bardzo się dręczę, że mogę po prostu taka być i mieć taki charakter. Nie wierzę w wersje o depresji(chodź dopuszczam taką myśl). Bardzo kocham życie, czerpię radość z nawet małych rzeczy na które może nikt inny by nie zwrócił uwagi. Nie chcę umrzeć tylko chce być zdrowa i wolna od tego smutku. Czasem zdarzają się nawet kilka dni bez łez i wewnętrznego smutku. Aktualnie czekam na wizytę prywatną do jednego psychiatry oraz zamierzam się zapisać do jeszcze jednego, by wreszcie ktoś mi postawił diagnozę biorąc pod uwagę całość mojej osoby, a nie tylko pojedyncze cechy pasujące do diagnozy. Bardzo proszę o jakiekolwiek wskazówki na temat z czym się mogę zmagać (nawet jeśli to miały by być tylko spekulacje oparte na tym co napisałam), albo chociaż podpowiedzi co to może być. Bardzo się boję, że mogę być taka i będę musiała w przez całe życie tak się czuć i nikt mi nie pomoże z tym. Przepraszam za długość tekstu i błędy gramatyczne.