7 letnią córke u której podejrzewam mutyzm wybiórczy. Córka w przedszkolu i teraz w szkole praktyczn

Dzień dobry,

Opisane przez Panią zachowania córki rzeczywiście mogą wskazywać na mutyzm wybiórczy, choć jest też możliwość, że pewne elementy jej osobowości, takie jak nieśmiałość czy silna koncentracja na zadaniach, mogą wpływać na sposób, w jaki funkcjonuje w różnych sytuacjach społecznych. Mutyzm wybiórczy to zaburzenie lękowe, w którym dziecko potrafi mówić w pewnych sytuacjach (np. w domu), ale w innych, takich jak przedszkole, szkoła czy spotkania z obcymi osobami, nie jest w stanie się odezwać. Kluczowym elementem mutyzmu wybiórczego jest to, że milczenie wynika z lęku, a nie z niechęci do komunikowania się.

Zachowanie Pani córki, która chętnie zgłasza się do zadań, mówi wyraźnie na przedstawieniach, ale jednocześnie nie odzywa się w innych kontekstach społecznych, jak w interakcjach z rówieśnikami, czy na spotkaniach rodzinnych, może wskazywać na pewną elastyczność jej trudności. Pani córka może być bardziej zadaniowa, jak wspomniano, co oznacza, że jest w stanie wyjść poza swoje lęki, gdy kontekst jest jasno zdefiniowany, np. zadanie do wykonania, czy recytacja wiersza na przedstawieniu. W sytuacjach bardziej spontanicznych, gdzie komunikacja nie jest tak ściśle określona, może pojawiać się lęk i blokada.

Jeśli córka mówi, że "boi się i wstydzi", to prawdopodobnie doświadczanie lęku społecznego jest dla niej realnym wyzwaniem, a jej trudności z mówieniem w różnych sytuacjach mogą być związane z lękiem przed oceną, wstydem czy poczuciem niepewności. Mutyzm wybiórczy często współwystępuje z innymi trudnościami w zakresie interakcji społecznych, co mogło przyczyniać się do tego, że była pomijana przez rówieśników na urodzinach. To, jak bardzo to przeżywała, może być dowodem na jej chęć bycia częścią grupy, mimo że komunikacyjnie jest jej trudniej.

Warto rozważyć konsultację z psychologiem dziecięcym lub logopedą, który specjalizuje się w mutyzmie wybiórczym. Wczesna interwencja może pomóc córce w radzeniu sobie z lękami i poprawić jej umiejętności komunikacyjne w sytuacjach społecznych. Terapia behawioralna lub terapia poznawczo-behawioralna (CBT) może być skuteczną formą wsparcia w takich przypadkach. Można również rozważyć stopniowe eksponowanie dziecka na sytuacje, które wywołują lęk, w kontrolowanych warunkach, aby pomóc jej przezwyciężać trudności.

Ponadto, w domu warto wspierać córkę poprzez stworzenie bezpiecznego i akceptującego środowiska, w którym może czuć się swobodnie w wyrażaniu swoich emocji i lęków. Może Pani również współpracować z nauczycielami, aby pomagali jej w budowaniu relacji z rówieśnikami, bez wywierania presji na natychmiastowe zmiany.

Pozdrawiam serdecznie Michał Wojtala