Chciałabym, aby ktoś innym okiem spojrzał i napisał co myśli. Jestem obecnie w trudnym momencie moje

Szanowna Pani, w sytuacji kiedy czujemy się zranieni przez osobę, która jest nam bliska, poczucie żalu jak najbardziej może temu towarzyszyć.
Odnośnie sytuacji z awarią auta Pani przyjaciółki uważam, że warto byłoby z nią na ten temat porozmawiać. Mając tylko częściową informację (a tak przynajmniej wynika z Pani opisu) na temat nieprzyjemnej dla nas sytuacji, mamy niestety tendencję do tworzenia czarnych scenariuszy. Nie można wykluczyć, że za wynajęciem służbowego auta i przyjazdu do Pani miasta, stoją takie przesłanki, które rzucą całkowicie inne światło na całą sytuację, co pozwoli Pani poczuć ulgę.
Wspomina Pani również, że przyjaciółka nigdy nie zaproponowała sama z siebie pomocy w opiece nad córką, żeby Pani mogła poświęcić trochę czasu dla siebie. Z Pani opisu nie wynika czy tylko w tej kwestii koleżanka nie jest pomocna czy dotyczy to całokształtu waszej relacji. W każdym razie bezpieczniej będzie nie zakładać z góry, że przyjaciółka nie ma chęci do pomocy. Za każdym naszym zachowaniem kryje się określona przyczyna. Możliwe, że doświadczenia życiowe przyjaciółki ukształtowały ją w taki sposób, że sama nie potrafi wyjść z propozycją pomocy, ale chętnie jej udzieli kiedy zostanie o to poproszona. Jeżeli dodamy do tego Pani trudności w wyrażaniu swoich potrzeb to możemy dojść do miejsca w którym zaczyna odczuwać Pani wspomniany żal. Oczywiście to tylko jeden z możliwych scenariuszy na podstawie Pani opisu sytuacji, którego proszę nie brać za pewnik.
Biorąc pod uwagę opis Pani obecnej sytuacji życiowej, zachęcam do nawiązania stałej współpracy ze specjalistą, który pomoże Pani przejść ten trudny czas.
Pozdrawiam serdecznie

Szanowna Autorko, serdecznie dziękuję za podzielanie się Pani historią. Pani uczucia są ważne i zrozumiałe. Przede wszystkim, chciałbym podkreślić Pani siłę i wielką odwagę w obliczu trudności, które napotkała Pani w swoim małżeństwie oraz jako matka opiekująca się 5letnią córką, sama w dużym mieście. Zdecydowała się Pani odejść z przemocowego związku, a tym samym zadbać o siebie oraz o Pani córkę. Zasługuje Pani na uznanie.
Prośba o pomoc w sytuacjach, gdy jest ona naprawdę niezbędna jest oznaką odwagi oraz zdrowego podejścia do rozwiązywania trudności. W kwestii Pani uczuć wobec przyjaciółki, jest to zrozumiałe, że odczuwa Pani rozczarowanie, gdy dostrzega Pani pewną niekonsekwencję między jej słowami, a faktycznymi działaniami. W takich sytuacjach istotne jest wyrażenie swoich uczuć i potrzeb w sposób klarowny oraz bezpośredni, jednocześnie zachowując empatię i zrozumienie dla sytuacji drugiej osoby.
Pomocna może okazać się szczera, empatyczna rozmowa z Pani przyjaciółką, podkreślając Pani uczucia i potrzeby, a jednocześnie zadając pytania dotyczące jej punktu widzenia oraz możliwości udzielenia wsparcia w przyszłości. Należy pamiętać, że Pani uczucia są uzasadnione i ważne, a wyrażenie ich oraz dążenie do zrozumienia sytuacji jest krokiem w kierunku budowania zdrowych relacji. Jednocześnie, należy mieć świadomość, że każda osoba ma swoje własne życie i ograniczenia, co wymaga znalezienia równowagi między wspieraniem innych a dbaniem o swoje własne potrzeby i granice. W celu zadbania o siebie, warto rozważyć konsultację ze specjalistą, który może pomoc Pani przejść przez trudny dla Pani okres, odnalezć balans pomiędzy pełnieniem roli mamy, kobiety, przyjaciółki oraz odkryć najlepsze możliwe rozwiązania. Proszę pamiętać, że spotkania z psychologiem są w 100% dla Pani, a Pani dobre samopoczucie jest priorytetem.
Mam nadzieję, że moja odpowiedz okazała się pomocna. Życzę Pani wszystkiego dobrego, Emilia Jędryka

Dzień dobry,
wspomina Pani, że przyjaciółka nie zgodziła się na bycie świadkiem w rozprawie rozwodowej. Być może sprawa Pani małżeństwa, przemoc owego męża zbyt obciąża ją emocjonalnie. Czasami w takich sytuacjach ma znaczenie, czy była waszą wspólną znajomą (Pani i męża) czy tylko Pani. Z pewnością rozmowa z nią mogłaby wyjaśnić niejasności między wami.