Chciałabym wiedzieć czy coś mi naprawdę jest, czy wmawiam to sobie. Mam 16 lat i w 2020 roku, gdy mi

Chciałabym wiedzieć czy coś mi naprawdę jest, czy wmawiam to sobie. Mam 16 lat i w 2020 roku, gdy miałam 12 lat, zaczęła się pandemia, a z nią coś co chyba mogę nazwać atakami paniki (wieczorami nie mogłam zasnąć, szybko biło mi serce, często miałam biegunkę) trwały one około miesiąca, może dwóch niestety nie pamiętam dokładnie, gdy pewnego dnia gdy poprawiałam coś przy lustrze popatrzyłam na nie i zadałam sobie pytanie czy ja to ja, skąd wiem że ja to ja czy coś w tym stylu, i wtedy co prawda zaczęło mi walić serce, ale już nie musiałam iść do toalety, a zamiast tego pojawiło się uczucie oddalenia. I aż dziwnie mi się to pisze, bo brzmi to jak totalnie wyssana z palca historia, ale czuję się tak do teraz i dalej pamiętam dokładnie to uczucie towarzyszące 12 letniej mnie przed lustrem. Na początku bardzo trudno mi się z tym żyło, próbowałam szukać odpowiedzi w internecie co może mi dolegać, bo nigdy nie miałam i nie mam myśli samobójczych, nie straciłam moich zainteresowań, czy motywacji do nauki. Chodziłam nawet do psychologa, ale przez bardzo krotki czas, a poza tym pani sama miała w życiu trudno i myślę, że to odbiło się na tym, że w sumie to nigdy nie dostałam żadnej diagnozy. Teraz jest mi już lepiej niż na początku, gdy byłam tym przestraszona, ale chciałabym po prostu wiedzieć czy jest jakiś sposób na to żebym z tego wyszła? Czy już na zawsze będzie tak samo? Ostatnio zaczęłam odczuwać brak celu w życiu i mam wrażenie że nie mam żadnej osobowości. Boję się że jest to wszystko związane z tym poczuciem odrealnienia. Nie wiem czy jest sens zwracać się do specjalisty, skoro tak jak mówiłam, teoretycznie wszystko jest w porządku, oprócz tego dziwnego uczucia, które non stop mi towarzyszy a często nawet się zaostrza.