Chciałabym zapytać o następujący przypadek:chłopak 21 lat,pochodzi z bardzo przemocowej rodziny( obo

Droga Autorko. Opisana przez Ciebie historia wydaje się bardzo dramatyczna a zarazem skomplikowana. Mężczyzna o którym piszesz jest młody i już przeżył naprawdę sporo. Kwestia jego rodziny kładzie się mocnym cieniem na jego obecne funkcjonowanie oraz podejmowane decyzje. Brak dostępności rodziców, zarówno fizycznie jak i psychicznie, związane z problemem alkoholowym zdecydowanie wpłynęło na jego wczesną dorosłość, ale również przeszłość. Wszystkie opisane przez Ciebie trudności, wymagają profesjonalnego wsparcia. Cieszę się, że w jego otoczeniu znalazł się ktoś kto rzeczywiście chce mu pomóc i nie jest obojętny na to co przeżywa. Przede wszystkim ważne jest abyś starała się zbudować z nim jak najlepszą relację. Staraj się rozmawiać z nim, jednak bez naciskania i wyciągania z niego informacji. Niech poczuje, że może Ci zaufać i podzielić się swoimi myślami i problemami. Wówczas będzie miał poczucie oparcia w kimś a to podczas terapii jest niezwykle ważne. Kolejna kwestia to wybranie specjalistów. W moim odczuciu istotne jest zadbanie o dostęp do psychiatry oraz psychoterapii. Psychiatra określi jego problemy, wskaże z jakimi ewentualnymi trudnościami się zmaga a w razie potrzeby wypisze odpowiednie leki. To ważny krok, który może na początku budzić wiele emocji ale zdecydowanie pomoże mu w dalszym funkcjonowaniu. Tak naprawdę tylko psychiatra może postawić odpowiednią diagnozę. Co ważne może on również zaproponować odpowiedni nurt terapeutyczny który najlepiej poradzi sobie ze zdiagnozowanymi problemami. Nie jest to jednak standardem. Jeśli chodzi o psychoterapię to tutaj ciężko jest powiedzieć jak długo będzie trwała. To kwestia bardzo indywidualna, ale przyjmując wszystkie opisane trudności może być to nawet dwa/trzy lata. To jest jednak jedynie hipoteza, która zależna jest od wielu czynników. Najważniejsze zdanie będzie mieć specjalista z którym chłopak zacznie współpracę. Należy pamiętać jednak, że jeśli coś budowane było latami często wymaga naprawiania równie długi czas. W kwestiach opłat to jak najbardziej jest możliwość skorzystania z terapii oraz pomocy psychiatry w ramach NFZ. To jednak może wymagać cierpliwości ze względu na statystycznie długie terminy oczekiwania. Najlepiej podzwonić po różnych ośrodkach zdrowia psychicznego w Waszej miejscowości i zapytać jaki jest czas oczekiwania. Internet w tym wypadku może okazać się bardzo pomocny bo różne placówki mają podpisane umowy z NFZ'tem. Mam nadzieje, że szybko uda się Wam znaleźć pomoc i trzymam mocno kciuki za to, aby wszystko poszło jak najlepiej!

Dzień Dobry,
widzę, że sprawa jest trudna. Polecam skontaktować się ze specjalistą, aby szerzej omówic ten problem podczas wizyty. Pozdrawiam serdecznie

Opisany przypadek może rzeczywiście wskazywać na zaburzenie osobowości typu borderline (BPD), ale ostateczna diagnoza powinna być postawiona przez specjalistę, takiego jak psychiatra lub psycholog kliniczny. Warto również brać pod uwagę inne możliwe zaburzenia, takie jak depresja, zaburzenia lękowe, PTSD (zespół stresu pourazowego) czy inne problemy wynikające z traumatycznych doświadczeń z dzieciństwa.

Kroki w kierunku leczenia:
Konsultacja ze specjalistą: Pierwszym krokiem jest umówienie wizyty u psychiatry lub psychologa klinicznego, który przeprowadzi dokładną ocenę stanu zdrowia psychicznego chłopaka.

Diagnoza: Specjalista postawi diagnozę na podstawie wywiadu klinicznego, testów psychologicznych i obserwacji.

Plan leczenia: Na podstawie diagnozy opracowany zostanie plan leczenia, który może obejmować:

Psychoterapię: Najczęściej zalecana terapia to dialektyczna terapia behawioralna (CBT) dla osób z BPD, ale inne rodzaje terapii, takie jak terapia poznawczo-behawioralna (DBT), również mogą być skuteczne.
Farmakoterapia: W niektórych przypadkach lekarz może zalecić leki, aby pomóc w zarządzaniu objawami.
Częstotliwość wizyt: Wizyty terapeutyczne mogą odbywać się od jednego do kilku razy w tygodniu, w zależności od nasilenia objawów i indywidualnych potrzeb pacjenta.

Leczenie stacjonarne czy ambulatoryjne: W większości przypadków leczenie może odbywać się w trybie ambulatoryjnym, ale w przypadku bardzo nasilonych objawów lub zagrożenia dla życia pacjenta, leczenie stacjonarne może być konieczne.

Długość leczenia: Leczenie zaburzeń osobowości, w tym borderline, zazwyczaj trwa długo – od kilku miesięcy do kilku lat. Skuteczność terapii zależy od wielu czynników, w tym zaangażowania pacjenta, wsparcia społecznego i dostępności odpowiednich usług terapeutycznych.