Ciężkie przeżycia i brak motywacji do działania

Moje problemy zaczęły się już 10 lat temu. Jeszcze wcześniej nie było ze mną większych problemów. Oceny miałem dobre, ale nie poświęcałem na to prawie wcale czasu. Byłem chłopcem pełnym energii, wszyscy mnie lubili i nie miałem większych problemów. Pierwszy niepokojący moment w moim życiu, to turnus rehabilitacyjny, gdzie posłali mnie rodzice ze względu na drobne wady postawy. Trafiłem w obce grono w większości starszych dzieci. Coś sprawiło, że stałem się obiektem drobnych uszczypliwości ze strony innych dzieci, chciałem wrócić do domu. Niestety rodzice niech cieli się zgodzić, więc musiałem wytrzymać te dwa tygodnie. Po powrocie wydawało się, że wszystko jest jak dawniej. W między czasie doświadczyłem w życiu molestowania przez starszego kuzyna. Na początku nie wiedziałem, że to źle i nawet to ułatwiałem, bo sprawiało mi to przyjemność. Ukróciłem to gdy zrozumiałem, że to niewłaściwe. Moje życie diametralnie zmieniło się gdy poszedłem do gimnazjum. Wszyscy moi najbliżsi koledzy i jedyny przyjaciel poszli do innych klas i kontakt między nami się urwał. Na początku nic nie zwiastowało tego co przeżyję. Zaczęło się dość niewinnie, jeden z kolegów zaczął sobie robić delikatne żarty ze mnie, na co reagowałem agresywnie, ale jak czas pokazał niewystarczająco. Sam już nie wiem kiedy stałem się kozłem ofiarnym dla całej klasy. Znienawidziłem szkołę, zacząłem symulować choroby tylko po to, żeby nie iść do szkoły. Mimo moich długich nieobecności, udawało mi się zdać bez większych problemów. Przez to wszystko strasznie się zmieniłem, przestałem być taki żywiołowy. Zacząłem się bać kontaktów z obcymi ludźmi. Gdy widziałem śmiejącą się grupkę osób i ktoś się na mnie spojrzał przez chociaż ułamek sekundy, to w mojej głowie pojawiały się wizje, że właśnie się ze mnie naśmiewają. Najwygodniejsza stała się dla mnie samotność. Raz nie wytrzymałem i powiedziałem o wszystkim mojej wychowawczyni, zrobiła straszną burzę w klasie. Niestety nie podziałało to na długo, już tego samego dnia słyszałem uszczypliwości, chociaż nieco lżejsze. Nie zdecydowałem się ponownie poprosić o pomoc. Przeżyłem jakoś gimnazjum, napisałem nieźle egzaminy i dostałem się do tej szkoły średniej, którą sobie upatrzyłem. Los chciał, że dwóch z moich gimnazjalnych oprawców. Przez pierwsze dwa lata w nowej szkole nic wielkiego się nie działo, lecz pomimo to wciąż bardzo nie lubiłem szkoły i kontynuowałem praktyki z gimnazjum. Doszło do tego, że na niektórych przedmiotach moja frekwencja nie przekraczała 50%. Mimo wszystko jakoś udało mi się zdać te pierwsze dwa lata. Na początku trzeciej klasy zaczęła się powtarzać sytuacja z gimnazjum. Przestałem chodzić do szkoły a w konsekwencji musiałem zostać skreślony z listy uczniów mojej szkoły. Od tego czasu siedzę w domu i marnuję swoje życie . Przez te wszystkie lata nauczyłem się udawać, że wszystko jest w porządku. Potrafię śpiewać i żartować nawet wtedy, gdy jestem wewnętrznie rozdarty. Dzięki temu moja rodzina w większości pewnie uważa, że to wszystko jest wynikiem lenistwa. Jest to dla mnie całkiem wygodne, zawsze radziłem sobie ze wszystkim sam. W między czasie byłem w 4 związkach. Dwa z nich okazały się dla mnie strasznie toksyczne. Jedna z dziewczyn okłamywała mnie cały czas i przechodziła w moim odczuciu lekką depresję. Z drugą było jeszcze gorzej, doszło do tego, że każdego dnia przeżywałem horror. Mówiła, że idzie się zabić i przestawała się odzywać przez godzinę lub dwie, podczas których odchodziłem od zmysłów. Wytrzymałem miesiąc od czasu, gdy się to zaczęło. Codziennie sytuacja się powtarzała. Wtedy po raz pierwszy pojawiły się u mnie myśli samobójcze i jedyne co mnie chyba powstrzymywało, to myśl, że nie mogę tak komplikować życia najbliższym. Upewniwszy się, że ktoś wtedy będzie z nią, zerwałem. Kolejna dziewczyna zerwała ze mną z prostego powodu, nie podobało mi się, że ciągle wychodzi na jakieś imprezy i pije alkohol w nadmiarze. Strasznie to wszystko przeżyłem. Moim mechanizmem obronnym stała się nienawiść, tak było mi łatwiej pogodzić się z jej odejściem. Po dłuższym czasie to uczucie przeszło. Teraz wciąż tkwię w tym samym miejscu. Nie pojawiają się u mnie myśli samobójcze, nie okaleczam się, ale takie życie to wegetacja. Cały dzień przed komputerem i wirtualny świat. On zastąpił mi kontakty z innymi ludźmi i czuję się tak dobrze, jednak w życiu realnym do niczego nie potrafię się zmotywować. Przez pewien czas pracowałem w firmie osoby z mojej najbliższej rodziny. Nie bardzo potrafiłem się przy tym skupić przez co robiłem masę błędów. Pewnego dnia padły z ust tej osoby przykre słowa. Zostałem przez nią upokorzony na oczach innej części tej rodziny. Dowiedziałem się, że nic nie potrafię i to oczywiście przez to, że mam tylko ukończone gimnazjum. Znienawidziłem tą osobę. Praca w tej firmie zaczęła pojawiać się w moich snach i dołączyła do tych ze szkoły, które też co jakiś czas mnie męczą. Czasem w nich wszystko jest tak jak było, a czasem walczę w nich i wygrywam z oprawcami. Żeby nie marnować kompletnie czasu postanowiłem się zabrać za angielski, który zawsze stwarzał mi problemy. Jakiś czas temu poznałem dziewczynę, opowiedziałem jej o wszystkim i to ona mnie skłoniła do zrobienia czegokolwiek. Namawia mnie do wyrwania się z domu i podjęcia pracy, ale czasem ciężko mi się zmotywować do takiej prozaicznej czynności jak umycie zębów, a co dopiero zmotywować się, do podjęcia pracy zarobkowej i wzięcia na siebie jednak sporego stresu związanego z samą rekrutacją, a potem pracą. Logicznie myśląc powinienem udać się co najmniej do psychologa, ale boję się, że jedynie stracę nerwy i pieniądze. Nie wiem już, co mam robić.