Co robic z 17 letnia córka ktora jest wybuchowa brzydko do nas mówi nie robi nic . W szkole wyniki d

Chętnie zmieniłbym pytanie na: „co wszyscy możemy robić w tak trudnej sytuacji?” Nie co „robić z córką”.
Zastanawiam się na przykład jak Pani (Państwo??) uzasadnialiście córce decyzję przeniesienia się do Polski? Czy udało się ją do tego przekonać? Czy w ogóle myśleliście o tym by ją przekonywać? Nie wszyscy rodzice uważają za stosowne rozmawianie o tych sprawach z 13-to letnim dzieckiem! Proszę mi wybaczyć te pytania, ale w liście nie ma o tym żadnych informacji. A może to ma zasadnicze znacznie skoro córka uważa, że „Pani zepsuła jej życie”?
Pisze Pani „my się po prostu jej boimy”. Prócz lęku, obaw macie państwo i inne uczucia odnośnie córki. Może byłoby dobrze na nich oprzeć swoje z nią kontakty?
Nie wie Pani „jak do niej dotrzeć”. A pozwoliła Pani jej dotrzeć do swoich lęków? Może wówczas i Pani i jej byłoby łatwiej.
To, że zwykle z psychoterapeutą rozmawia się inaczej, jakoś lepiej, to norma. Jeśli byłoby inaczej spotkania z nim nie byłyby psychoterapią. A czy próbowała Pani jemu zadawać podobne pytania do tych w liści?
Wyobrażam sobie jak jest Pani trudno. Ale korespondencyjnie nie potrafię doradzać w szczególności w tak skomplikowanej sprawie i dość skąpych informacjach.
Może warto przedyskutować problemy ze swoim lekarzem, swoim psychoterapeutą.
Powodzenia!

Wypowiedź Pana doktora jest nasycona wieloma ważnymi pytaniami, które warto, aby Państwo jako rodzina sobie zadali i podjęli próbę odpowiedzi. Państwa sytuacja domowa jest pełna napięcia, lęku i złości. Wydaje mi się, że córka mogłaby zaakceptować przestrzeń terapeutyczną, jako miejsce, w którym mogliby Państwo wszyscy zacząć ze sobą rozmawiać. Może warto podjąć 2-3 konsultacje psychoterapii rodzinnej?

Szanowna Pani,
z przedstawionego opisu pierwsze co przyszło mi na myśl, to pytanie: jak budować relacje z prawie dorosłą córką? i jak sobie radzić z poczuciem odrzucenia córki? Nie ma na to prostych odpowiedzi. Poszukiwanie odpowiedzi na te pytania może być właśnie obszarem do pracy z terapeutą. Czuję dużą troskę Pani do córki i chęć zmiany obecnej sytuacji a także bezradność, którą może Pani czuć, jako rodzic. Pani pytanie "Jak mamy dalej postępować?" jest poszukiwaniem odpowiedzi na być może kilku spotkaniach z terapeutą, ponieważ ważną kwestią jest wnikliwsze poznanie Pani sytuacji. Z Pani opisu myślę, że ważną kwestią dla córki jest akceptowanie jej uczuć i granic. Co może być trudne i być może jest to również obszar, w którym mogłaby Pani uzyskać wsparcie od psychologa. Zalecałbym również rozmowę z psychoterapeutą, do którego chodzi córka. Łącze pozdrowienia