Co się ze mną dzieje?

Witam, mam 16 lat i jestem dziewczyną. Od dłuższego czasu (bo od ok. 2 lat) zmagam się z czymś co mnie wykańcza i czuje, że z dnia na dzień jest gorzej. Myślę, że mam depresję. Mam ze sobą jakieś problemy, których nie potrafię wyjaśnić i to mnie przeraża. Wszystko zaczęło się od nieszczęsnej szkoły. Moim ''wielkim'' celem jest wzorowe świadectwo. Uczę się, zakuwam a rezultaty i tak są średnie. Najmniejsza potyczka powoduje u mnie smutek i demotywację - po prostu zamykam się w sobie i nie jestem w stanie ruszyć. Strasznie się boję i czuję, że nie poradzę sobie w szkole średniej, że ona mnie zniszczy jeszcze bardziej. Nie mam żadnych problemów w rodzinie, mam wszystko co trzeba. Ciągle jestem - rozdrażniona, bardzo źle znoszę krytykę o czym wspominałam powyżej, mam WIELKIE huśtawki nastrojów - w jednej chwili jestem szczęśliwa, mam w sobie pełno nadziei itd, a w drugiej jest całkiem przeciwnie. Czuję, że jestem do niczego, że nic w życiu nie osiągnę. W szkole to już w ogóle jakaś tragedia, mam wrażenie że jestem z innej bajki. Wszystko mnie tam niewyobrażalnie stresuje, przez co zaczęłam bardzo wagarować w tym roku (po prostu chciałam uciec od stresu i problemów w szkole). Od dłuższego czasu zaczęłam się też skubać i drapać na całym ciele - po głowie, po brzuchu, a nawet po piersiach. Robię to bardzo często. Sypiam normalnie a jednak cały czas jestem zmęczona, nie mam na nic siły, mam strasznego lenia, nie chce mi się nawet przejść kilku kroków na koniec pokoju. Czuję się jak wrak. W dodatku wymyśliłam sobie ''przyjaciela'', który istnieje tylko w mojej wyobraźni. Wiem, że tak robią kilkuletnie dzieci i brzmi to absurdalnie, ale na prawdę tak robię - czuję się po prostu bardzo samotna. Mam kochającą mamę, babcię, tatę, 3 przyjaciółki, ale i tak czuję, że oni mnie nie rozumieją a nawet nie zauważają. Rozmawiałam z jedną przyjaciółką o moim stanie, pomartwiła się 2 dni i temat ucichnął. To bardzo mnie boli. Mama sama zaczęła mnie uświadamiać, że być może mam depresję, ale potem stało się dokładnie to samo co z moją przyjaciółką - olała to, zapomniała (albo udaje, że zapomniała). Codziennie mam ochotę płakać, ale jestem tak słaba, że nie mogę wycisnąć z siebie łez... to straszne uczucie. Nie potrafię określić czego chcę, jaka jestem... najchętniej w ogóle nie wychodziłabym do ludzi tylko oglądała filmy sama ze sobą, bo najlepiej czuję się w swoim towarzystwie. Nie wiem już co robić. Przeczekać? Szukać pomocy? Jak tak to u kogo - psycholog czy psychiatra? Co mi jest i co się ze mną dzieje?