Czuje sie bardzo samotna, ponieważ nie mam znajomych ani nigdy nie miałam chłopaka. Mam 22 lata. Mam

Dzień dobry,
Na podstawie opisu Pani problemów sądzę, że najlepszym rozwiązaniem będzie wizyta u psychologa psychoterapeuty i rozpoczęcie psychoterapii. Najprawdopodobniej to początki depresji i nie warto zwlekać z szukaniem pomocy. Nie powinna jednak Pani zamartwiać się swoim stanem. 22 lata to bardzo młody wiek i trudny czas wkraczania w dorosłe życie. Potrzeba kontaktu z rówieśnikami i posiadania bliższych relacji jest czymś naturalnym i ich brak może być ogromnym źródłem dyskomfortu. Jeśli chodzi o mówienie do siebie to nie do końca rozumiem w jakim celu mówi Pani na głos do siebie i na ile jest tego Pani świadoma w trakcie wypowiadania tych słów. O tym problemie warto porozmawiać w trakcie konsultacji. Podejrzewam, że być może mówi Pani do siebie z powodu poczucia samotności i chęci wypełnienia pustki wokół chociażby własnym głosem, gdy nie można z nikim porozmawiać.
Ciekawi mnie to z kim Pani obecnie mieszka, jaki ma Pani kontakt z rodziną i czym zajmuje się Pani na co dzień. Jeśli poczucie osamotnienia wynika z braku znajomych i chłopaka to warto, gdyby miała Pani wsparcie ze strony rodziny i tam go szukała. Doradzałabym również zastanowienie się nad realnymi możliwościami rozwiązania problemu np. szukanie kontaktu z rówieśnikami na różne sposoby.
Kontakt z terapeutą z pewnością stanowiłby dla Pani źródło wsparcia i możliwość przyjrzenia się własnym problemom z pewnej perspektywy. Terapia daje także przestrzeń do lepszego poznania siebie, własnych potrzeb, ograniczeń i zasobów. Stanowi ona często pracę nad własnym sposobem myślenia, zmianą stosunku do siebie i rzeczywistości, błędnych przekonań itp. Terapeuta pomaga przejść trudny czas w życiu i pomaga wydobyć z życia i siebie to co najlepsze. Posiadam zatem ogromną nadzieję na to, że w miarę szybko odczuje Pani różnicę w swoim życiu. W przetrwaniu trudnych dni mogą być pomocne techniki relaksacyjne, poświęcanie czasu na hobby i drobne przyjemności oraz techniki dystrakcyjne związane z mentalną ucieczką od negatywnych myśli i/lub zamianą ich na inne. Podsumowując jedna konsultacja to za mało, gdyż potrzebuje Pani regularnego wparcia.
Pozdrawiam serdecznie

Szanowna Pani, trudno o postawienie jakiejkolwiek diagnozy za pośrednictwem internetu. Stan o którym Pani pisze, jest stały, utrzymuje się w czasie dlatego warto przeprowadzić diagnozę pod kątem cech osobowości. Zachęcam do diagnozy u psychologa-psychoterapeuty, która składa się zazwyczaj z kilku 3-5 spotkań, po których specjalista zaleci dalsze kroki postępowania. Pozdrawiam.

Dzień dobry, to co się z panią dzieje, to zapewne jakiegoś rodzaju reakcja na to, co spotyka panią na codzień i z jakimi problemami się pani mierzy. Wszyscy, jako ludzie, do pewnego stopnia borykamy się z trudnymi myślami, obniżonym nastrojem, emocjonalnością i jest to zupełnie normalne oraz nie świadczy o żadnej chorobie. Czasami jednak to, co się z nami dzieje powoduje, że zaczynamy się niepokoić i martwić o swój stan. Świadczy to o Pani czujności wobec siebie - w tej sytuacji polecam w pierwszym kroku konsultacje z psychologiem, który poza towarzyszeniem w obserwacji tego co się dzieje i próbą odnalezienia drogi radzenia sobie z tym, powinien również pomóc w odkryciu pani potencjału oraz wartości, czyli pewnych jasnych punktów, wskazujących sens i motywujących do działania. Taka wspólna praca może w efekcie pomóc w zmianie sytuacji życiowej, która z tego co Pani napisała, Panią martwi. Życzę Pani wszystkiego dobrego