Czy da się z takiego stanu wyjść?

Witam. Ostatnio wiele się dzieje, jest mi bardzo ciężko i nie do końca jestem pewna czy dalej dam radę sobie sama. Jest sporo rzeczy, z którymi nie potrafię się pogodzić, ponieważ ciągle są mi wypominane, nawet przez najbliższe mi osoby. Prześladuje mnie poczucie winy, że w sumie nieważne jak bardzo będę się starała to i tak wyjdzie źle i będzie mi to wypominane. Coraz ciężej mi zasypiać a wstanie rano z łóżka to jest walka ze sobą. Już prawie nic mnie nie cieszy, nie mam na nic siły. Brak apetytu towarzyszy mi już miesiące. Coraz bardziej zaniedbuję siebie i wszystko dookoła mnie. Jakiś czas temu okaleczałam się. Trwało to niecały rok. Już tego nie robię, chociaż myśli o tym nachodzą mnie i przez długi czas nie chcą odejść. Ukrywam to wszystko przed wszystkimi, bo kiedyś usłyszałam "taki wiek", "samo przejdzie", "wymyślasz", więc postanowiłam sama jakoś to przejść, ale od paru lat nie przeszło i nie zanosi się, żeby tak się stało. Jestem już tym wszystkim zmęczona, bo nie pamiętam nawet kiedy ostatnio coś mnie tak naprawdę uszczęśliwiło. Czuję, że się coraz bardziej staczam i nie potrafię tego powstrzymać. Myślałam o samobójstwie. Nie wiem skąd mi się taka myśl wzięła, ale ta świadomość, że mogę to skończyć, że jednak jest jakieś wyjście, że mogę nie czuć tego wszystkiego, w chory i niepojęty sposób mi się spodobała. Zwykłe codzienne sytuacje jak krojenie chleba czy jechanie gdzieś autem, za każdym razem pojawia mi się w głowie wizja jak w danym momencie mogłabym to wszystko skończyć. Stało się to dla mnie tak naturalne, że mogę z bólem powiedzieć, że się przyzwyczaiłam do wizji swojej śmierci. Nie mam siły żyć i podejmować decyzji, jednak chyba umrzeć też nie mam siły. Jednak nie chcę się tak męczyć, szczególnie, że nawet nie wiem w jaki sposób się to zaczęło. Jestem zagubiona, wystraszona i nie wiem czy to normalne w wieku dwudziestu lat. Bardzo przepraszam za tak długą wypowiedź i prosiłabym o jakąkolwiek odpowiedź. Pozdrawiam serdecznie.