Czy jestem naprawdę tak beznadziejny?

W Pana pytaniu zawarte są pytania : o poczucie własnej wartości i o relację z kobietą.
Poczucie własnej wartości to coś przed czym nie ma ucieczki. Wobec naszej oceny nigdy nie pozostajemy obojętni. Czasem udajemy, że jej unikamy.... szczególnie jeżeli jest  niewygodna. Jednak jej oddziaływanie nie wymaga ani naszego zrozumienia, ani zgody. Czyni swoje bez względu na to czy o tym wiemy, czy nie. Niskie poczucie własnej wartości rzutuje na całość naszego życia – np. nie pozwala nam znaleźć lepszej pracy, sprawia że "podkładamy się" w związku, dajemy sobą manipulować, pozwalamy się wykorzystywać.
Wzorzec działania, może wywodzić się z naszych przekonań czy oczekiwań ( one z kolei mają źródło w osobowości, przeszłych doświadczeniach), np. „Nie wierzę w swoje możliwości”, „Nie akceptuję swojego wyglądu”, „Jestem nieciekawy”, itp.
 
Mechanizm działania może być następujący:
1) Mam niskie oczekiwania / przekonania o sobie ; ( tu zawarte jest Pana sformułowanie: "czy naprawdę jestem tak beznadziejny ? nie potrafię pokazać partnerce, że mi na niej zależy"
.... w domyśle jest przekonanie o sobie : pewnie jestem beznadziejny )

2) W związku z danym przekonaniem zachowujemy się wobec siebie / w różnych sytuacjach zgodnie ze swoją postawą – nieświadomie wpływamy na innych / na sytuację swoim zachowaniem werbalnym i niewerbalnym;
(to są sytuacje w których potwierdza Pan swoje przekonanie i działa jednocześnie przeciw sobie:
pozostaje Pan w niekorzystnym układzie zawodowym, unika Pan konfrontacji i otwartej rozmowy o swojej sytuacji ?)

3) Inne osoby zachowują się tak, jak tego oczekujemy – po prostu reagują na nasze oczekiwania i zachowanie wobec nich.
(uruchamia Pan swoją partnerkę : co powie moja partnerka ? jak mnie oceni ? - w domyśle zapewne źle mnie oceni ...bo nie mam chwilo pracy .....staram się jej pokazać, że nie jestem taki jak ona o mnie myśli...)
Po drugiej stronie mam pytanie:
Gdzie jest Pana decyzja na temat Pana przyszłości: własnych celów zawodowych, rozwoju ?

4) W efekcie potwierdzamy niskie mniemanie o sobie – utrzymujemy swoje niskie, niepewne, czy niestabilne poczucie własnej wartości.
( udaję, że mam dobrą pracę, kłamię, unikam itd...)

Jak w budowie poczucia wartości pomaga psychoterapia?
Istnieją dwa podstawowe cele psychoterapii w obszarze poczucia wartości. Pierwszym jest wyzwolenie od cierpienia. Drugim pomoc w osiągnięciu i podnoszeniu poziomu zadowolenia z życia. Chociaż obydwa te cele pokrywają się, nie są jednakowe. Redukcja lub eliminacja lęku nie jest równoznaczna z podniesieniem poczucia własnej wartości, chociaż może się do niego przyczynić. To tak jak  redukcja czy eliminacja depresji nie jest równoznaczna z wywołaniem uczucia szczęścia, chociaż może mieć na to wpływ. Psychoterapia wspomaga wykorzystanie naszych  błędów do procesu uczenia się - popełnianie błędów stanowi integralny element uczenia się każdego z nas.
Za pozostanie w tych niekorzystnych mechanizmach psychologicznych (niska, niepewna, niestabilna samoocena czy ocena innych najczęściej ważniejsza od mojej) płacimy sami..... swoim zdrowiem psychicznym - nerwicą.

Partnerka ma wrażenie, że się nie liczy w relacji. Może porozmawiacie konkretnie co takiego wydarzyło się przez ostatnie 3 miesiące co się jej nie podoba? Rozumiem, że wielokrotnie się zawiodła na Panu- ważne w relacji jest odcinać to co było i nowy dzień zaczynać od początku z nowym nastawieniem - dając sobie i partnerce szansę. Pozdrawiam

Witam,
Proponuję Panu podjęcie psychoterapii indywidualnej, podczas której będzie Pan mógł przyjrzeć się swoim trudnościom i poszukać rozwiązań. Rozstanie niesie ze sobą dużo emocji, z którymi bywa że jest trudno radzić sobie samemu. Także warto by zadbał Pan o wsparcie dla siebie.
Być może Pana była partnerka zgodziłaby się na wspólną konsultację z psychoterapeutą. Takie spotkanie przy udziale terapeuty mogłoby bardziej dojaśnić sytuację i pokazać, czy jest jeszcze szansa na odbudowanie tej relacji.
Pozdrawiam,
Marta Śmieszek

Jeśli się Państwo zdecydujecie to warto popracować nad związkiem na spotkaniach terapeutycznych, wzmocnić komunikację i odreagować urazy.Pozdrawiam

Silne uczucie samo się obroni. Jeżeli chce Pan zmiany u siebie, powinien Pan nauczyć się nie bać mówić szczerze. Jest to bardzo trudne gdy mówienie prawdy do tej pory wiązało się z karą. Istotne jest to co planuje Pan zrobić ze swoim życiem. Jeżeli jest tam miejsce dla Pana partnerki, to kłamstwo wyjdzie na jaw. Jeżeli pokarze Pan, że stał się ofiarą nieuczciwego pracodawcy i wstydzi się tego choć nie miał Pan podstaw podejrzewać oszustwa. Fakt że szuka Pan lepszej pracy dla wspólnego dobra jest ważniejszy. Polecam terapię która pozwoli Panu przestać się lękać tego co przynosi życie i cieszyć się że razem osiągniecie więcej.

Witam. Rozstaniu z bliską osobą towarzyszy wiele emocji: poczucie winy, wstydu, żal, złość, tęsknota, poczucie niezrozumienia sytuacji, zwłaszcza, jeśli nasze próby naprawy relacji kończą się zerwaniem kontaktu. Rozumiem, że jest Panu trudno w obecnej chwili i pragnie Pan pokazać partnerce, że jest dla Pana ważną osobą i że Panu zależy na niej.
Czytając Pana list nasuwa mi się na myśl kwestia zaufania w związku- co spowodowało, że obawiał się Pan szukać wsparcia u partnerki i powiedzieć jej o całej sytuacji? Co wydarzyłoby się, gdyby zdecydował się Pan opowiedzieć o swoich obawach, w celu wspólnego zastanowienia się nad możliwymi rozwiązaniami?
Nie znając historii Państwa relacji, zachęcam do kontaktu z psychologiem, który pomógłby Panu rozpoznać przyczyny, dla których trudno jest Panu otwarcie mówić o swoich problemach bez lęku przed odrzuceniem.
Pozdrawiam.