czy mechanizm obronny "seksualizacji" jest u niektórychosób po traumie sposobem (nieświadomym lub św

Witam.
Pytanie ogólnie sformułowane, starające się ukryć jakąś niewygodną (zawsze niewygodną) prawdę.
Bardzo słusznie, ponieważ to powinno być przedmiotem wizyty w gabinecie.
Zdefiniowanie 'seksualizacji' i traumy to to od czego trzeba zacząć.
Zapraszam.

Mechanizm obronny seksualizacji może pełnić rolę w radzeniu sobie z traumą, zwłaszcza u osób, które doświadczyły traumatycznych zdarzeń związanych z przekroczeniem granic lub przemocą seksualną. W psychologii seksualizacja, czyli nadawanie zachowaniom, sytuacjom lub relacjom charakteru seksualnego, jest jednym ze sposobów przetrwania oraz ochrony emocjonalnej. Może występować zarówno na poziomie świadomym, jak i nieświadomym. Traumatyczne doświadczenia, zwłaszcza o podłożu seksualnym, często prowadzą do zaburzeń w odczuwaniu własnej wartości, granic oraz poczucia bezpieczeństwa. Dla niektórych osób seksualizacja może być sposobem na "odzyskanie kontroli" nad własnym ciałem i emocjami, szczególnie gdy trauma była związana z brakiem tej kontroli. W pewnych przypadkach, seksualizacja jako mechanizm obronny pozwala "zneutralizować" bolesne emocje, takie jak wstyd, poczucie winy, a także lęk. Seksualizacja może przybrać różne formy, od skupiania się na atrakcyjności fizycznej i wykorzystywania relacji seksualnych jako narzędzia do uzyskania poczucia akceptacji, aż po dążenie do intensywnych doznań, które pomagają odwrócić uwagę od trudnych emocji. Dla niektórych osób zachowania seksualizujące stają się „sposobem” na wyrażanie emocji, których nie potrafią przetworzyć lub zrozumieć w bardziej bezpieczny sposób. U osób po traumie seksualizacja bywa reakcją na przymusowe radzenie sobie z trudnymi emocjami i brakiem poczucia bezpieczeństwa. W takich przypadkach nadawanie charakteru seksualnego różnym interakcjom może pełnić funkcję rozładowania napięcia, nawet jeśli jest to proces nie w pełni świadomy. Badania pokazują, że w sytuacjach pourazowych, takich jak zespół stresu pourazowego (PTSD), część osób może używać seksualizacji jako sposobu na poradzenie sobie z intensywnym cierpieniem, a także z poczuciem „nieprzynależności” do własnego ciała lub odczuciem odrealnienia. Jednakże seksualizacja jako mechanizm obronny nie jest skutecznym ani zdrowym rozwiązaniem długoterminowym – może prowadzić do dalszych trudności w relacjach, poczucia pustki oraz wzmacniać uczucie zdezorientowania. Rozpoznanie seksualizacji jako mechanizmu obronnego to często pierwszy krok w terapii, który pozwala osobie lepiej zrozumieć swoje reakcje i poszukać bardziej adaptacyjnych sposobów radzenia sobie z traumą.