Czy moje dziecko rozwija się prawidłowo?Widzę niepokojące zachowania.

Dzień dobry, w związku z trudnościami z zachowaniem syna uważam, że warto skorzystać w usług psychoterapeuty rodzinnego- przyjść na terapię całą rodziną (rodzice, dziecko, rodzeństwo). Tak prowadzona psychoterapia będzie skuteczna i da długofalowe efekty, pozdrawiam serdecznie

Szanowna Pani
Jeśli jest Pani zaniepokojona zachowaniem syna, zachęcam do zgłoszenia się z dzieckiem do poradni pedaggiczno-psychoogicznej gdzie dziecko zostanie poobserwowane oraz kompleksowo przebadane. Zostanie też zebrany dokładny wywiad z Panią. Dopiero takie całościowe badanie pozwoli na określenie mocnych i słabych stron u dziecka. Pełna diagnostyka ma jeszcze tą zaletę, Ze dostanie Pani konkretne zalecenia w razie wykrycia jakiś deficytów w syna.
Joanna Frąckowiak

Nie jestem w stanie podać Pani krótkiej charakterystyki dziecka funkcjonującego prawidłowo, ponieważ zasadniczą kwestią są cechy temperamentu, osobowości, sprawności intelektualnej a także istotny jest wpływ otoczenia i zaobserwowane wzorce zachowania najbliższych, metody wychowawcze i wiele innych czynników.
To, co zwróciło moją uwagę, to brak umiaru w podejmowanych przez syna aktywnościach (brak kontroli nad rozpoczynaniem i kończeniem), co może w przyszłości objawiać się skłonnością do uzależnień, szczególnie jeśli w dalszym ciągu syn nie będzie miał relacji z rodziną opartych na bliskości, zaufaniu, szczerości, wspieraniu się, trosce, zrozumieniu, empatii. Szczęśliwy dom rodzinny zapewnia członkom rodziny bezpieczeństwo, stabilizację, spokój wewnętrzny, które to sprawiają, że każdy członek rodziny jest zrównoważony emocjonalnie, pewny siebie, realnie ocenia własne możliwości, zwraca się z prośbą o pomoc, gdy zachodzi potrzeba, potrafi odreagować swoje napięcia w sposób akceptowany społecznie.
Jeśli chodzi o kwestię stosunku syna do rodziców, to proszę opisać również jak Państwo jako rodzice reagują na zachowanie syna, stosowane metody wychowawcze, oczekiwania wobec syna. Proszę także opisać w jaki sposób Państwo dbają o dziecko. W jakich kwestiach pojawiają się różnice zdań.
Z wyrazami szacunku
Joanna Nowakowska

Wydaje mi się, że zamiast szukać cech typowych dla rozwoju w danym wieku, lepiej zastanowić się, dlaczego syn przejawia zacjpwania, które Panią niepokoją. Sugeruję konsultację psychologiczną, najlepiej u tetapeuty rodzinnego. Pozdrawiam.

Pani Anno, z tego co Pani pisze syn wydaje się inteligentnym, normalnie rozwiniętym chłopcem. W Pani pytaniu zwraca uwagę problem ze stawianiem dziecku granic, być może przydałaby się konsultacja z psychologiem dziecięcym. Ja jednak takim nie jestem.
Pozdrawiam,
Dagmara Potęga-Sidorowicz

Odpowiem Pani na to pytanie w dwóch punktach:
1. Krótka notatka, którą sporządziłam kilka miesięcy temu:

Jeśli mówimy, że nasze dziecko jest nieznośne, to przyznajemy, że całą odpowiedzialność za swoje zachowanie ponosi właśnie dziecko, nie my.
To tylko dowodzi, że w roli rodzica nie czujemy się kompetentni, nie czujemy mocy sprawczej. W rzeczywistości nieznośne dzieci są lustrzanym odbiciem swoich rodziców.
Jak to się więc stało, że dorosły człowiek, w którego życiu pojawiło się bezbronne niemowlę zupełnie nie był w stanie wywrzeć na nim jakikolwiek wpływ?
Oczywiście wywarł. To właśnie zachowanie, które widzi u dziecka jest tego efektem. Rzadko rodzic używa w takiej sytuacji określenia „zachowanie dziecka jest nieznośne”, częściej „dziecko jest nieznośne”.
Zachowanie bowiem bywa zmienne zależnie od otoczenia, okoliczności, zachowania innych. Jeśli jednak opiszemy coś jako stałą cechę danej jednostki, to w zasadzie możemy założyć, że cokolwiek by się nie działo, ona taka będzie.
W rzeczywistości mamy ogromne możliwości zmiany zachowania naszego dziecka. Jeśli dotąd nam się to jednak nie udało, to najwyższy czas wprowadzić zmiany w swoim sposobie zachowania wobec niego.
Każda najmniejsza nawet zmiana w zachowaniu rodzica natychmiast wywołuję zmianę w zachowaniu dziecka. Zwykle nawet większą, bo dzieci są dużo bardziej elastyczne i otwarte na nowe doświadczenia. Ich schematy funkcjonowania nie są bowiem jeszcze utrwalone i tak zautomatyzowane jak u dorosłych. Dlatego warto w te zmiany inwestować dla dobra obu stron.

2.Proszę odszukać w internecie (tutaj nie można zamieścić linka) 2-minutowy film Fundacji Rodzice Przyszłości o tytule: Kiedyś Twoje dziecko rozwinie skrzydła, od Ciebie zależy czy będzie latać.


W takich sytuacjach, to zwykle rodzice mają najwięcej do zrobienia. Zachęcam do podjęcia pracy z psychologiem w ramach konsultacji wychowawczych. Pozdrawiam serdecznie.

Przedstawiła Pani tylko kilka zachowań syna... powiedziałbym normalny dzieciak :D
tylko to co Pani opisała za mało, żeby określić prawidłowość jego rozwoju.
To czy odbiega on od "normy" należałoby stwierdzić po konsultacjach i rozmowach również z Państwem- rodzicami - bo jesteście bardzo ważnym współczynnikiem w tym równaniu z którego wychodzi zachowanie dziecka.
Rozmowa z synem i z państwem rzuciłaby więcej światła na sposób przeżywania i reagowania na sytuacje życiowe. Pytanie nie brzmi- co syn robi? ale DLACZEGO (w jego opinii, w jego świecie)
Zapraszam

Pani Anno, rozumiem, że zachowanie syna Panią martwi, jedna byłabym daleka od stawiania chłopcu diagnoz. Myśle, że bardziej wartościowe jest potraktowanie zachowania dziecka jako sygnału jego trudności i niezaspokojonych potrzeb. W przypadku dziecka najczęściej jest tak, że reaguje krnąbrnym, złym zachowaniem, gdyż nie potrafi inaczej pokazać, że czegoś ważnego potrzebuje (na przykład uwagi rodziców). Zachęcam Panią do wspólnej wizyty Pani, ojca chłopca oraz syna u psychologa dziecięcego lub psychoteraputy rodzin. Państwa wspólne, rodzinne konsultacje najszybciej pokażą gdzie tkwi źródło zachowania syna. Powodzenia!

Dzień dobry Pani.
Niestety nie mogę Pani pomoc, czuje sie niekompetentna w sprawach dotyczacych psychologii dziecka, ponieważ pracuję wyłącznie z osobami doroslymi. Proszę o zgłoszenie się do psychologa dziecięcego.
Pozdrawiam serdecznie

Szanowana Pani
Na podstawie przesłanego przez Panią opisu, trudno precyzyjnie wyrokować czy Pani dziecko rozwija się prawidłowo. Opisane zachowania mogą się zdarzyć prawie w każdym wieku, a ich kontekst może być bardzo różny. Dlatego zachęcam do wizyty u psychologa, który zbierze dokładny wywiad o tym jak do tej pory przebiegał rozwój chłopca, jakie są jego doświadczenia,w jaki sposób funkcjonuje wasza rodzina, jaki macie model komunikacji, jakie zasady obowiązują w domu, system nagród, motywowania itp. Dzięki czemu łatwiej będzie zrozumieć co jest przyczyną zachowań syna, na ile mieszczą się one w normie i jak znaleźć rozwiązania wspierające optymalny rozwój.
Z wyrazami szacunku
Anna Arciuch

Dzień dobry. Aby stwierdzić, czy syn Pani ma jakieś problemy rozwojowe lub emocjonalne psycholog musi go poznać,porozmawiać z nim i z Państwem, jego rodzicami.
Dzieci często się złoszczą na rodziców i usiłują coś na nich wymóc. Rodzice są od stawiania granic co rodzi konflikty z dziećmi. Mamy też różne temperamenty, niektórzy są spokojni a u niektórych emocje pojawiają się szybko i są silne. To może rodzić niepokój rodziców jeśli dziecko znacznie się od nich w tym obszarze różni .
Stałe zmęczenie dziecka może być jego sposobem na unikanie różnych zajęć lub jakimś innym, mniej świadomym, mechanizmem obronnym (jeśli wykluczono przyczyny wynikające ze stanu zdrowia).
Jeśli syn dobrze funkcjonuje społecznie (pisze Pani, że jest lubiany) to to jest najważniejsze. Widocznie potrafi dobrze budować relację, mimo,że niepokoi się Pani jego podejrzliwością lub narzucaniem się.
Ważne jest aby skonsultowała się Pani z psychologiem. Oprócz analizy zachowań Pani syna i ich przyczyn na pewno dostanie Pani różne wskazówki co do metod wychowawczych, które mogą się przydać.
Pozdrawiam
Barbara Tubielewicz

Jeśli coś Panią niepokoi proszę udać się do psychologa dziecięcego, który pomoże rozwiać wątpliwości. To dużo łatwiejsza droga i zawiera ewentualną formę pomocy.

Szanowna Pani Anno, z Pani opisu wynika, że potrzebujecie konsultacji z psychologiem, psychoterapeutą dziecięcym. Problem, o którym Pani pisze jest bardziej złożony, nie jest możliwe, aby odpowiedzieć na Pani pytania mailem. Sądzę, że psycholog dziecięcy także będzie potrzebował conajmniej kilku spotkań, aby rozpoznać co jest przyczyną problemu, a sprecyzować zalecenia. Pozdrawiam serdecznie, Maria Imbierowicz

Witam, zauważyłam parę sprzeczności w opisie. Charakterystyka wieku dziecka o którym mowa to: na tym etapie pojawia się umiejętność logicznego rozumowania. Wyobrażenia dziecka stają się coraz bardziej ograniczone zasadami rozumowania, takimi jak przyczyna – skutek. Chociaż myślenie dziecka wciąż zależne jest jeszcze od bezpośredniego doświadczenia, następuje rozwój wyższych struktur poznawczych, kształtują się podstawowe pojęcia.
Mimo wszystko zachęcam do wizyty u specjalisty, który po obserwacji zachowań dziecka będzie wstanie coś podpowiedzieć.
Pozdrawiam

Witam,
Trudno jest jednoznacznie ocenić, czy funkcjonowanie syna powinno budzić Pani obawy, czy też nie. Aby rozwiać wszelkie wątpliwości wskazane jest przeprowadzenie gruntownej diagnozy psychologicznej.

Witam.
Rowzój dzieci jest ściśle uzależniony od środowiska w którym dorastają. W celu uzyskania prawidłowej diagnozy należy skorzystać z usług psychologa by pogłębić poruszane przez Panią kwestie. Przytoczone zachowania Pani syna mogą świadczyć o pewnych nieprawidłowościach, lecz nie muszą. W celu dokładnej analizy możliwych nieprawidłowości rozwojowych należy skontaktować się ze specjalistą.
Pozdrawiam,
Tomasz Bogucki

Witam Panią. Trudno jest na podstawie podanego opisu określić, na ile nieposłuszne zachowanie Pani syna odbiega od normy rozwojowej dla dziecka w tym wieku. Na pewno istotna jest w tej sytuacji analiza całego systemu rodzinnego i relacji zachodzących między wszystkimi jego członkami. Myślę, że ze zgłaszanymi przez Panią wątpliwościami należałoby udać się do psychologa dziecięcego.
Pozdrawiam

Witam. Prawdopodobnie Pani syn wkracza już w okres dorastania. Dziecko w tym wieku spycha rodziców na boczny tor, a silniej wiąże się z grupą rówieśniczą. Niestety, dziecko w tym wieku może naśladować nieodpowiednie zachowania rówieśników. Bunt jest wyrazem manifestowania swojej niezależności. Jeśli dziecko w tym wieku wywalczy sobie niezależność, to powrórci do wartości wpojonych przez rodziców. To normalna faza rozwojowa- trzeba ją przeczekać.Pozdrawiam i życzę powodzenia.

Dzień dobry Pani Anno,

co dla Pani oznacza słowo 'norma'? Każde dziecko jest inne, ma inne potrzeby. Najważniejsze to dowiedzieć się, czego potrzebuje Syn w tym momencie. Bardzo dobrze, że ma Pani swoje obserwacje, należy je wykorzystać w rozmowie z Synem. Niemal jedenastoletni chłopiec jest w stanie świadomie porozmawiać z rodzicami o swoich przykrościach i smutkach. Kwestia pieniędzy jest delikatną sprawą, ponieważ każdy rodzic według własnego uznania wynagradza dzieci bądź po prostu uczy podejścia do pieniądza, oszczędzania. Tutaj należałoby po prostu przedstawić dziecku jasno określone zasady wydatkowania i oszczędzania.

Pozdrawiam serdecznie

Aleksandra Kłosowska

U młodych chłopców pojawia się coraz częściej uzależnienie od środków technicznych ( komputer, internet, pornografia itp). Nic pani nie pisze o:
- relacji między rodzicami / rodzeństwem i atmosferze w domu,
- obecności / lub nie / OJCA w życiu rodziny,
- Czasu spędzanego przez syna przy komórce internecie ?

Witam, rozumiem, że niepokoi się Pani czy syn rozwija się prawidłowo. Opisuje Pani jego zachowania w sposób konkretny. Dzieci rozwijają się w sposób bardzo indywidualny, każde zachowanie o którym Pani wspomina może mieć uzasadnienie w konkretnych sytuacjach. Z tego co Pani pisze, ogólny zarys dziecka nie wydaje się odbiegać od normy. Aby wydac taka diagnoze wazne sa informacje dotyczace wczesniejszego rozwoju, relacji z doroslymi, zachowania w szkole, domu, nastawienia do innych doroslych, historia najbliższej rodziny itd.Zastanawia mnie co najbardziej Panią niepokoi oraz czego się Pani obawia w związku z rozwojem syna? Bardzo trudno jest również ocenić prawidłowy rozwój bez szczegółowego wywiadu oraz obserwacji dziecka. Jeśli ma Pani obawy związane z nieprawidłowościami w związku z dojrzewanie syna warto udać się na konsultację do poradni psychologiczno-pedagogicznej gdzie pedagog lub psycholog będą mogli szczegółowo przyjrzeć się zachowaniu syna. Wtedy będzie Pani miała możliwość rozwiać wszelkie wątpliwości, a specjalista wydający diagnozę sera wszystkie potrzebne dane. Pozdrawiam

Emocjonalność to typowa cecha dziecka w tym wieku. Oczywiście różne emocje dominują
u różnych dzieci, zależy to najczęściej od otoczenia rodzinnego, rówieśniczego i szkolnego
w jakim dziecko przebywa. Charakterystycznym jest też to, że dziecko w tym wieku nie potrafi radzić sobie ze swoimi uczuciami i potrzebuje dorosłych, by ci podpowiedzieli mu skuteczne i adaptacyjne sposoby kontroli swoich emocji i zachowań. Jeżeli syn jest lubiany
w szkole to znaczy, że jego zachowanie nie jest aż takie nieakceptowane społecznie, przynajmniej w tym środowisku. Dziecko szuka granic w relacji z rodzicami, dlatego często wymusza na nich ustępstwa, stara się wykorzystywać argumenty emocjonalne aby uzyskać swoje. Nie widzę w tym nic złego, pod warunkiem, że rodzice będą potrafili zachować granice wystarczająco sztywne by dać dziecku poczucie bezpieczeństwa i jasno zaznaczyć kto jest dorosły, kto tu „rządzi” oraz wystarczająco elastyczne by dziecko czuło się kochane
i szanowane. Oszczędzanie to trudna umiejętność, trzeba zahamować własne potrzeby. Warto tak duże dziecko zachęcać do tej aktywności, ale aby oszczędzać trzeba mieć jakiś cel. Oszczędzanie dla samej idei oszczędzania jest dla dziesięciolatka dość abstrakcyjne.
Zachęcam by Pani umówiła się do psychologa w poradni pedagogicznej lub do ośrodka psychoterapii, która zajmuje się dziećmi (np. Diada w Gliwicach) by tam porozmawiać ze specjalistą o konkretnych zachowaniach syna, w szczególności o tym jak Pani ma na te zachowania reagować. Będzie to dla Pani dużym wsparciem, pomoże rozróżnić zachowania rozwojowe od tych które mogłyby ewentualnie niepokoić. Zachęcam też do śledzenia cyklu spotkań z rodzicami organizowanych przez SWPS w Katowicach. Często można znaleźć tam ciekawe warsztaty i wykłady dla rodziców.
Pozdrawiam gorąco.

Witam,

Charakterystyka, o którą pani prosi, jest trudna do określenia, ponieważ dzieci rozwijają się różnie, a wiek, o którym Pani pisze, to wiek, na który składa się wiele czynników - środowisko, dom, szkoła, rówieśnicy...Moją propozycją jest aby - w chwili gdy ma Pani wątpliwość co do funkcjonowania syna - zgłosić się na konsultacje do psychologa, a sama zalecałabym aby w takiej konsultacji wzięła udział cała rodzina ze względu na pełniejszy obraz zgłaszanych trudności.

Z poważaniem, Magdalena Pstrągowska

Witam,
Zachęcam Panią do książki "Dzikie Stwory" sztuka wychowywania chłopców. Dobra moim zdaniem publikacja w przystępny acz wnikliwy sposób prezentująca rozwój chłopców w podziale na fazy wiekowe.
Jeśli ta książka nie odpowie na Pani pytania zachęcam do konsultacji u psychoterapeuty rodzinnego. Nawet pojedyncza wizyta może bardzo pomóc w rozwiązaniu wielu wątpliwości. Psychoterapeuta rodzinny specjalizuje się w pracy z całymi rodzinami, co dodatkowo stwarza możliwość rozmowy w pełnym składzie rodziny.
Taka sesja czy kilka konsultacji da Pani na pewno bardzo wnikliwy obraz funkcjonowania relacji w Państwa rodzinie.

Dzień dobry, opisywane przez Panią zachowania raczej wskazują na trudności emocjonalne Pani synka, a nie na zaburzenia rozwojowe. Nie mniej, proszę udać się do poradni dla dzieci i młodzieży na spotkanie diagnostyczne. W przypadku diagnozy problemów rozwojowych i emocjonalnych dzieci, diagności biorą tez pod uwagę kontekst rodzinny - relacje między rodzicami i ewentualnym rodzeństwem. Proszę więc wziąć pod uwagę, że ewentualna terapia dla synka, z dużym prawdopodobieństwem będzie obejmowała też Panią i pozostałych członków najbliższej rodziny, by wspomóc pożądaną zmianę. Pozdrawiam. Katarzyna Zalewska