czy to możliwe, że bycie w depresji pomimo, że jest patologiczne daje jedyną możliwość paradoksalnie

Witam... taaak moim zdaniem jest to możliwe, jeśli taka depresja jest swego rodzaju sposobem na radzenie sobie z codziennymi przeciwnościami, to można by stwierdzić, że jest to w pewnym sensie osobliwy styl życia, sposób na życie i uczestniczenie w relacjach z otoczeniem, bo tak naprawdę w każdym modelu życia z wykluczeniem depresji, również możemy korzystać z patologicznych zachowań i perspektywach podejścia do relacji ze światem, które tej danej osobie na swój sposób pomagają funkcjonować w społeczeństwie, rodzinie, pracy itd. Natomiast "chyba nie polecam" :-) pozostawania w takim stylu życia, ponieważ taki stan może się pogłębiać, co może prowadzić nawet do zupełnej niechęci do życia, poczucia beznadziei, a więc i targnięcia się na własne życie na pewnym etapie...

Dzień dobry. Z perspektywy terapii poznawczo-behawioralnej (CBT), depresja jest zazwyczaj traktowana jako stan, który wpływa na sposób myślenia, odczuwania i działania w sposób, który ogranicza jakość życia i funkcjonowanie. Rozumiem jednak, że może być sytuacja, w której dana osoba czuje, że depresja stała się integralną częścią jej tożsamości, i paradoksalnie daje jej pewien rodzaj siły lub poczucia autentyczności.
W nurcie CBT staramy się zrozumieć, jak konkretne myśli wpływają na emocje i zachowanie. Jeżeli ktoś identyfikuje się z depresją, to w terapii pracowalibyśmy nad tym, by przyjrzeć się bliżej temu, co dokładnie oznacza "bycie sobą" w tym kontekście i jakie przekonania wspierają ten sposób myślenia. Czasami osoby z depresją mogą mieć przekonanie, że ten stan daje im pewne poczucie kontroli lub jest jedyną znaną im rzeczywistością. Ważne byłoby więc zrozumienie, co takiego depresja im "daje", a jednocześnie spróbowanie wypracowania sposobów, które pozwolą im zachować poczucie tożsamości bez potrzeby pogrążania się w stanie depresyjnym.

Odnosząc się do Lacana i zmiany stosunku do symptomu – w CBT nie tyle zmieniamy stosunek do symptomów, ile badamy myśli, przekonania i zachowania, które mogą podtrzymywać ten stan. Uznajemy, że zrozumienie tego procesu może dać osobie nowe narzędzia do radzenia sobie z rzeczywistością w sposób, który nie opiera się na patologii, ale na bardziej zdrowych mechanizmach.
Jeśli jednak depresja przynosi cierpienie i ogranicza życie, warto byłoby zastanowić się, czy nie ma innych sposobów na osiągnięcie poczucia bycia sobą, które nie wymagałyby pozostawania w stanie depresji.