dlaczego osoba w depresji klinicznej ogląda horrory?

Dzień dobry, każdy z nas ma swój gust dotyczący oglądanych filmów. Rozumiem, że osoba o której Pan /Pani pisze cierpi na depresję, czyli ma obniżony nastrój, więc zdaniem Pana/Pani powinna lubić wesołe i przyjemne w odbiorze filmy? Możliwe, że ponury klimat horrorów pomaga tej osobie ukoić wewnątrzny smutek i lęk. Można sobie wyobrazić, że w sposób kontrolowany ogląda swój własny, wewnętrzny krajobraz. Pozdrawiam serdecznie, Beata Kot

Oglądanie horrorów przez osobę w depresji klinicznej może być związane z kilkoma psychologicznymi mechanizmami, które warto rozważyć w kontekście terapii poznawczo-behawioralnej (CBT).

Poszukiwanie intensywnych emocji: W depresji często występuje tzw. „znieczulenie emocjonalne”, czyli stan, w którym osoba odczuwa emocjonalną pustkę lub zobojętnienie. Horrory, które silnie oddziałują na widza, mogą wywoływać intensywne reakcje emocjonalne, takie jak strach, niepokój czy napięcie. Osoba w depresji może szukać takich filmów, aby doświadczyć silniejszych emocji, które w codziennym życiu mogą być dla niej stłumione.

Próba odwrócenia uwagi: Depresja często wiąże się z nadmiernym skupieniem na negatywnych myślach oraz ruminacjami (ciągłym rozważaniem trudnych kwestii). Horrory, ze względu na swoją wciągającą fabułę i elementy zaskoczenia, mogą odwracać uwagę od własnych negatywnych myśli i emocji. Oglądanie filmów grozy może działać jako forma krótkotrwałej ucieczki od problemów wewnętrznych.

Radzenie sobie z lękiem: Osoby z depresją często doświadczają także wzmożonego lęku i niepokoju. Horrory mogą być paradoksalnie postrzegane jako sposób na przepracowanie tych emocji w kontrolowanym środowisku. Oglądając horrory, osoba może mieć poczucie, że kontroluje strach i lęk, które są „bezpieczne”, bo dotyczą fikcyjnej rzeczywistości.

Normalizacja negatywnych uczuć: Osoby w depresji często mają przekonania o świecie jako miejscu niebezpiecznym, trudnym i pełnym cierpienia. Horrory mogą wzmacniać te przekonania, co może z jednej strony budować poczucie, że ich emocje są „normalne” w kontekście trudnej rzeczywistości, a z drugiej strony utrwalać negatywne schematy myślowe.

W terapii poznawczo-behawioralnej pracujemy nad tym, by zrozumieć, jakie konkretne funkcje pełni dane zachowanie (w tym przypadku oglądanie horrorów) i jakie są jego konsekwencje. Następnie badamy, czy można znaleźć bardziej adaptacyjne sposoby radzenia sobie z emocjami, które przyczyniają się do poprawy samopoczucia, zamiast nasilać objawy depresji.