Dobry wieczór, Mam 16lat. Gdy byłem mały zmarł mój tata, popełnił samobójstwo, a mi zostało powiedzi

Dobry wieczór, Mam 16lat. Gdy byłem mały zmarł mój tata, popełnił samobójstwo, a mi zostało powiedziane, że zmarł na raka rozumiem to, ale... W wieku około 14 lat zaczęło się wszystko sypać tzn. Odciąłem się od ludzi, przestałem wychodzić z domu pojawiło się poczucie winy za śmierć taty, gdy dowiedziałem się, że nie zmarł jednak na raka. Odciąłem się od ludzi i przestałem wychodzić z domu bo nie miałem już siły wychodzić, najchętniej bym całe dnie przesypiał i nigdy się już nie obudził. W wieku 15 lat odkryłem, że jestem gejem. Załamałem się, przez jakiś czas nie wychodziłem z pokoju, wydaje mi się, że nie akceptuje tego, że jestem gejem. Dodatkowo nie sprzyja temu fakt, że gdy byłem młodszy to mama powtarzała mi żebym nie był gejem i widziałem z jakim obrzydzeniem patrzy, gdy w telewizji pojawi się jakiś wątek pary homoseksualnej (głównie męskiej). Gdy miałem 15 lat i byłem pewny, że jestem gejem oglądając serial telewizyjny pojawił się wątek homoseksualistów, mama powiedziała wtedy "Pedały" i patrzyła z obrzydzeniem, zrobiło mi się przykro, ale nie chciałem dać po sobie tego poznać - poszedłem do siebie do pokoju. Nikt nie wie o mojej orientacji i boję się, że nie zostałaby zaakceptowana i wydaje mi się, że sam jej nie akceptuje. Do 15 roku życia uczęszczałem do szkoły podstawowej, nigdy nie miałem problemów z nawiązywaniem kontaktów itp (W 7 i 8 klasie bardziej zamknąłem się w sobie, ale nie było to aż tak widoczne) Po zmianie na szkołę średnią przed rozpoczęcie roku szkolnego już odczuwałem coś dziwnego, nie chciałem tam iść i to nie ze względu, że po prostu nie lubię szkoły. Obecnie jestem w drugiej klasie, rzadko z kimkolwiek rozmawiam wolę trzymać się na dystans i nie zaprzyjaźniać. Przed wyjście do szkoły do teraz mam bóle głowy, jestem zestresowany i po prostu czuję się źle, że muszę tam chodzić ciężko mi jest rozmawiać z osobami których nie znam, nie wiem co robić z rękoma podczas rozmowy, nie umiem patrzeć w oczy nawet bliskim, nie wiem czemu. Po powrocie ze szkoły siedzę słucham muzyki albo śpię, a gdy pomyślę, że jutro znów muszę tam iść to mnie to dobija. W szkole nic złego się nie dzieje więc nie wiem z czego to wynika. Od ponad dwóch lat mam problemy z bezsennością, gdy jest czas wolny wole przestawić się na tryb nocny, aby nie widywać i nie rozmawiać z nikim. Mam myśli samobójce codziennie zastanawiam się czy nie było by lepiej dla wszystkich jakbym po prostu się zabił, ale chyba nie byłbym w stanie tego zrobić, ponieważ jest jeszcze kilka rzeczy które bym chciał w życiu zrobić chciałbym położyć się i już nigdy się nie obudzić. Nie wiem co jest ze mną nie tak, co może mi dolegać. Robiłem jakieś testy na depresję i za każdym razem wychodziło mi,że mam ciężką depresję, ale nie wiem na ile można ufać testom znalezionym w internecie. Co do orientacji to odczuwałem to tak na prawdę od zawsze tzn. nawet gdy byłem młodszy to faceci mnie interesowali, ale zawsze myślałem, że to minie albo to nic takiego. Chodzenie do szkoły jest nieznośne, potrafię spać po 8-14h być wyspanym, pójść na 2/3 lekcje wrócić i być totalnie wykończony, gdy tylko usłyszę, że nauczyciel wyczytuje moje imię strasznie się stresuje nawet przy głupim sprawdzaniu obecności. Przy lekcjach zdalnych nie było to odczuwalne prawie w ogóle chyba nie nadaje się do kontaktu z ludźmi. Próbowałem wybadać mamę co sądzi o depresji u nastolatków to stwierdziła, że nastolatkowie nie mają czym się martwić bo wszystko mają i zabijają się tylko psychopaci. Chciałbym porozmawiać z kimś bo nie chcę się tak czuć, ale nie chcę o tym mówić mamie, a wiem, że wymagana jest zgoda rodzica do rozmowy z psychologiem. Przez pewny czas ciąłem się na palcach, mój brat zauważył, że mam coś na ręce, ale powiedziałem, że coś sobie zrobiłem przez przypadek, mama to widziała, słyszała i nie odezwała się ani słowem, może ją po prostu nie obchodzę. Jeśli Państwo podejrzewają co może mi być proszę o odpowiedź. Dziękuje