Dwa miesiące temu mój mąż popełnił samobójstwo a ja nie mogę sobie ze sobą poradzić. Nie mam na nic

Szanowna Pani.
W mojej ocenie potrzebuje Pani kompleksowej pomocy psychiatry i psychologa z uwagi na utrzymujące się objawy, które nie tylko powodują cierpienie, ale zaburzają Pani funkcjonowanie w codziennym życiu. Najpierw konsultacja u psychiatry, potem psycholog.

Nagła śmierć, utrata, bliskiej osoby (męża, rodzica, rodzeństwa, dziecka) to jedno z najtrudniejszych przeżyć. Uraz psychiczny tym spowodowany, trwale zaburza samopoczucie, codzienne funkcjonowanie, nastrój, napęd. Powoduje nie tylko smutek, depresję, ale cały wachlarz emocji takich jak złość, bezradność, brak perspektyw, samooskarżanie się, trudności z koncentracją, poczucie beznadziejności, nawracające myśli o śmierci lub samobójstwie, pobudzenie lub spowolnienie psychoruchowe, negatywną ocenę własnej osoby i przyszłości, stopniową utratę dotychczasowych zainteresowań, trudności w podejmowaniu różnych czynności i działań itp. Bardzo trudno samemu poradzić sobie z tym. Ale trzeba próbować. Przede wszystkim nie dążyć do odrzucenia tych przeżyć, do „walczenia” z nimi. To tylko przedłuża okres żałoby. Lepiej oswoić się z nimi, przyzwolić sobie na nie, bo to nie patologia, choroba, a właściwa reakcja na utratę. Musimy być smutni, bez tego nie poradzimy sobie z żałobą. Z pewnością nie należy pielęgnować straty, zagłębiać się w smutku, trwać w boleści. Lepiej uświadomić sobie dominujące emocje, próbować je nazwać, dążyć do zwerbalizowania ich. Refleksja nad tym co „najbardziej boli” może pomóc w przepracowaniu żałości.
Obniżenie nastroju zwykle łączy się z bezradnością, chęcią pozyskanie pomocy od innych, brakiem wiary we własne możliwości. Z Pani listu przebija coś takiego. Ale przecież w przeszłości potrafiła Pani stawić czoła przeciwnościom losu, rozwiązywać trudne sprawy. To są Pani mechanizmy radzenia sobie i one nie zniknęły! Proszę przypomnieć sobie, co robiła Pani w przeszłości, by uporać się z problemami. Mogę podejrzewać, że były one łatwiejsze do rozwiązania niż śmierć męża, ale to Pani, korzystając ze swych możliwości, potrafiła się z nimi uporać! Może warto doceniać swoje walory!
Ale często nie jesteśmy w stanie poradzić sobie z bieżącymi kłopotami. Proponuję poszukać w pobliżu psychoterapeuty (tki) i skorzystać z jego (jej) pomocy. Po to oni (one) są!
Powodzenia!