Dziecko chodziło do terapeuty od 6 tego roku życia, czasmi z przerwami ale będąc już nastolatką prze

Dzień dobry. Rozumiem Pani/a obawy i troskę o zdrowie i kondycję dziecka, szczególnie w obliczu sytuacji kiedy dziecko "jest na nie" i odmawia rozmowy czy współpracy. Myślę że dobrą rzeczą w tej sytuacji jest fakt że córka (tak domniemam, proszę wybaczyć jeśli błędnie)pozostaje pod opieką psychiatry, co świadczy że nie do końca porzuciła nadzieję i chęć pomocy sobie. Dobrym rozwiązaniem może być szczera, spokojna rozmowa w której wyrazi Pan/i swoje uczucia i obawy dotyczące stanu zdrowia córki. Trudno jest mi jednak podpowiedzieć coś bardziej konkretnego z uwagi na brak danych: wieku córki, historii leczenia, rodzaju traum.
Życzę powodzenia. Ewa Miłowicz

Dzień dobry, rzeczywiście dziecko powinno być pod opieką psychoterapeuty. Proszę powiedzieć,że Pani martwi się o jej stan zdrowia i byłoby dobrze, żeby znalazła kogoś z kim porozmawia i będzie się czuła bezpiecznie, bo Pani nie jest terapeutą i nie będzie Pani mogła jej pomóc. Proszę znaleźć terapeutę z polecenia, która/który potrafi nawiązać relację z dzieckiem. Jest to bardzo ważne w terapii! Bez nawiązania relacji dziecko nie otworzy się,nie zaufa, nie będzie się czuło bezpieczne i nie dojdzie do wyzdrowienia. Terapeuta "nie wychowuję" tylko pomaga poprzez prowadzoną terapię, wspiera i wzmacnia, pracuję nad traumą i prowadzi do wyzdrowienia. Do wychowania są rodzice :) Bez nawiązania relacji dziecko znowu się zamknie w sobie. Domyślam się,że właśnie to był powód zniechęcenia się do terapii.