Dzień dobry, bardzo proszę o pomoc. Jestem mężatką od półtora roku. 4 lata przed ślubem kupiłam na

Dzień dobry,
bardzo proszę o pomoc. Jestem mężatką od półtora roku. 4 lata przed ślubem kupiłam na kredyt własne wymarzone mieszkanie dwupokojowe w Katowicach. Wtedy się jeszcze nie znałam z moim mężem, byłam sama i skupiałam się na pracy i oszczędzeniu pieniędzy na wkład własny. Mąż wiedział, że mam swoje mieszkanie i że to w nim zamieszkamy po ślubie a w przyszłości kupimy drugie większe mieszkanie za gotówkę, którą on zarobił za granicą. Drugie większe mieszkanie już kupiliśmy, ale dopiero w drugiej połowie roku będzie formalnie nasze.
Problem polega na tym, że mąż odkąd mieszka u mnie, cały czas daje mi do zrozumienia, że to moje mieszkanie jest złe, że „klitka”, że nie ma piwnicy, że blok jest 18 piętrowy, że zimno jest w pokoju. Ciągle wynajduje różne wady i wiecznie narzeka. Mało tego, jego siostra też kiedyś w wiadomości do niego napisała, że ON musi kupić większe mieszkanie, bo nie może się męczyć w „tej klitce”. Jego rodzice tak samo, bardzo negatywnie wyrażają się o tym mieszkaniu, że małe, że te bloki to „molochy” itd.. Mam wrażenie, że wszyscy są zawistni jakby to było strasznym przewinieniem, że chciałam być niezależna oraz zainwestowałam pieniądze w nieruchomość. Jeszcze pal licho tych rodziców czy wredną siostrę, ale najbardziej denerwuje mnie mój własny mąż. Wiecznie powtarza, że to nie jest jego mieszkanie i on w nim nic nie będzie robił/ naprawiał (gdy poproszę o usunięcie drobnej usterki). Cały czas powtarza, że to klitka i że jest tu ciemno, zimno itd.. Fakt, ja też widzę jakieś wady ale cieszę się, że mam gdzie mieszkać, że nie muszę wynajmować nic. Sama spłacam kredyt, mąż tylko dokłada się do rachunków za czynsz/prąd itd.. Czasem po prostu już nie wytrzymuję i wpadam w szał, jak po raz kolejny mi docina, że „klitka” itd. Robi mi na złość jak proszę by np. dokumenty swoje włożył tam gdzie były. A on specjalnie przynosi wielką torbę do mniejszego pokoju w którym ja mam biurko/ pracuję itd. i rzuca pod ścianę mówiąc, że w tej klitce nie ma miejsca. A jest, tylko to wszystko on robi na złość mi. Po którymś tam takim docinku wpadam w furię. Dosłownie! Tak bardzo mnie to boli, że mąż tak mi docina. Nigdy mi się to wcześniej nie zdarzało, dopiero od zeszłego roku jak tak mi złośliwie dogaduje. Myślę, że inny mężczyzna nie byłby tak zazdrosny o to. Przecież z mężem kupiliśmy drugie mieszkanie 3 pokojowe ale jeszcze mieszkamy u mnie. No i moja furia polega na tym, że rzucam czym mam pod ręką oraz oboje się szarpiemy, bijemy, wyzywamy itd. Potem mamy ciche dni. …Mi jest zwyczajnie przykro, że ktoś nie docenia tego, że nie trzeba nic wynajmować itd.. A mąż z rodzinką się świetnie bawi wbijając mi szpilę.
I teraz pytanie: jak się nauczyć ignorować takie docinki? Mnie to boli ponieważ ciężko na to pracowałam robiąc nadgodziny i pracując w soboty w pracy, oszczędzam, nadpłacam kredyt ile mogę, a mam pod własnym dachem, który tylko krytykuje to mieszkanie i nie ma chęci by w nim coś naprawić. No i jaka może być przyczyna tego, że mąż tak się zachowuje? Jego rodzice i siostra też. Mam wrażenie, że to ON miał kupić mieszkanie a ja miałabym być biedną szarą myszką zdaną na mężusia, który uważa się, że jest KIMŚ, bo kupił mieszkanie za gotówkę. Proszę o radę. Niby mówi mi, że mnie kocha, ale ja jego momentami nienawidzę za to jakim jest gburem.