Dzień dobry, Boję się o swoją partnerkę i jej stan psychiczny. Czuję się zagubiony, gdyż kilka dn

Dzień dobry,
Boję się o swoją partnerkę i jej stan psychiczny.
Czuję się zagubiony, gdyż kilka dni temu rozstałem się z dziewczyną. Zasadniczo to ona zerwała po 3 latach związku. Trudno mi się z tym pogodzić, ponieważ w trakcie tego związku poczułem, że jest moją najlepszą przyjaciółką i osobą, której mogę powiedzieć dosłownie wszystko i być przy niej całkowicie sobą. Taka dobra relacja trwała w zasadzie znaczną większość ostatnich dwóch lat, od kiedy uświadomiłem sobie siłę tej więzi, ona mówiła mi, że ma ze mną tak samo. Niestety cyklicznie, co roku na jesień ona zaczynała dziwnie się zachowywać, mówić, że czuje się jak śmieć, chciałaby, aby jej życie trwało krótko, bo nie może być piękne i wiąże się z masą cierpienia, dodawała, że ona nic nie wnosi do mojego życia, a ja daję jej tak wiele.
Kiedy ja (jesienią!) wyjeżdżałem na studia do innego miasta i pozostawał nam w tygodniu kontakt telefoniczny, na zmianę- raz potrafiliśmy rozmawiać i czuć wzajemną bliskość godzinami, okazując sobie wzajemnie uczucie i wsparcie, a raz- ona cytując "wylewała na mnie cały ten swój gnój"- mówiła tak jakby w jej mieście spotykały ją tylko przykre sytuacje, a na próbę okazania troski reagowała w sposób toksyczny, albo zwyczajnie nie dało się rozmawiać, bo była szalenie apatyczna. Rok temu, właśnie w takim kryzysie jesiennym w czasie spaceru, doszło do tego, że stwierdziła, że musi to zakończyć dla mojego dobra, bo ona jest chora, a ja nie czuję do niej miłości (tutaj muszę nadmienić, że przez pierwsze dwa lata wzbraniałem się przed odwzajemnieniem słów, że ją kocham, ponieważ uświadomiłem to sobie tak naprawdę w wakacje, po spojrzeniu na naszą przeszłość i spędzeniu długiego czasu razem. Od wakacji zbierałem się żeby jej to powiedzieć). Spotkaliśmy się na następny dzień i powiedziałem jej, że przepraszam, że dopuściłem do tego, że ona czuła się niekochana oraz, że bardzo ją kocham i już nie boję się jak wcześniej mówić o wspólnej przyszłości, widzę ją jako swoją żonę i matkę moich dzieci. Odwzajemniła tę wizję, stwierdziła, że to była najgorsza noc w jej życiu i nie wyobraża sobie życia beze mnie, że nigdy nie dałaby rady tego zakończyć. Obiecaliśmy sobie zadbać o tę relację i pielęgnować nasze uczucie, a także rozmawialiśmy o terapii dla niej, gdzie wyraziła chęć pójścia do psychoterapeuty lub psychiatry, mówiła tylko, że boi się utraty swojej osobowości oraz tego, że będzie to jakimś rodzajem poddania się. Następny czas był piękny, do przyjścia wiosny bywały oczywiście kryzysy, ale uczucia wystarczyły żeby je przełamać. Odkładaliśmy wizytę u terapeuty, gdyż ona nie miała na to pieniędzy, miała ciężką sytuację w pracy- call center, ciśnienie na wyniki ze strony przełożonego pod groźbą zwolnienia, a trzeba było utrzymać mieszkanie. Chamscy klienci, którzy mówili jej bardzo przykre rzeczy. Nie chciała pożyczać ode mnie pieniędzy, to była ostateczność, gdy obcinali jej bez zapowiedzi dni w pracy. Starała się prędko oddawać pożyczone pieniądze. Bardzo martwiłem się jej sytuacją, widziałem jak nie może sobie poradzić. Wyrzucili ją. Pomogłem jej znaleźć nową pracę, co prawda w tej samej działce, ale zdalnie. Było pięknie, pomieszkiwała u mnie, pracowała. Niestety po czasie ze strony jej szefostwa pojawił się ten sam problem naciski i groźby na lepsze wyniki i straszenie wylaniem. Rzuciła to i zaczęła przez wakacje pracę w gastronomii- było stabilnie, odłożyła trochę na studia. Spędziliśmy cudowne wakacje we wrześniu i początkiem października, aż przyszedł czas na rozpoczęcie jej nowych studiów i zaczęły się deszczowe dni. Znowu zaczęło się z nią coś dziać, mówiła o strachu, miała przerażające sny, problemy ze wstawaniem na zajęcia, nie mogła sypiać, miała nerwobóle. Przez telefon między nami znów rollercoaster- raz pięknie, raz nieuzasadniony wobec mnie gniew w słowach i zmiana wizji, że ona jednak nigdy nie będzie mogła być matką. Przyjeżdżałem żeby ją przytulać i wesprzeć przynajmniej raz w tygodniu, ona popłakała się i powiedziała, że nie cieszą jej te studia (to są drugie, pierwszych, które były jej pasją nie zdała), dziewczyny, które miała za przyjaciółki wypięły się na nią i nie spotykają się z nią przez co jest tutaj bardzo samotna, że ma świadomość mojej miłości i troski, ale nie ma mnie na co dzień i tęskni, mówiła, że szalenie mnie kocha tylko bardzo nieudolnie. Było mi smutno z powodu jej sytuacji, ale nie odczułem zmęczenia tymi zachowaniami, bo wiedziałem, że to nie ona, tylko jakieś dziwne mechanizmy, nad którymi nie potrafi panować. Zresztą trwało to ledwo 2 tygodnie. Nadszedł kolejny tydzień, kontakt niestety tylko telefoniczny, czułem jej miłość i zainteresowanie moją osobą mimo tego, iż była w dołku, aż z dnia na dzień zrobiła się apatyczna, ale mimo tego, że bez emocji, to codziennie kontaktowała się, żeby wiedzieć co u mnie, zapytałem czy mam się bardziej martwić, ale powiedziała, żebym był spokojny. Spotkaliśmy się przez weekend i powiedziała mi, że nie może mnie tak ranić, że jest toksyczna i nad tym nie panuje, że mnie bardzo kocha, ale musi mnie chronić, bo uważa, że jest potworem i zerwała. Związała mi ręce, prosząc, że jeśli ją kocham, to abym pozwolił odejść, a nie cierpiał całe życie. Może to głupie, ale ten rok akademicki zaczął się tak szybko, że sytuacja mnie bardzo zaskoczyła. Nie spodziewałem się takiego obrotu spraw. Teraz rozrywa mnie w środku, że ten rok i wakacje uśpiły moją czujność i nie wspominałem o tej terapii, że ona najbardziej mnie teraz potrzebuje, a ja nie mogę nic zrobić. Bardzo się boje, że ją zranię próbując się skontaktować, bo widziałem w jakim była stanie żegnając się ze mną. Nie chcę i nie potrafię zostawić jej w tym problemie, nawet jakbyśmy mieli już nie być razem, ale żeby ona dała radę skończyć te studia, podejmować pracę i mieć zdrową relację sama ze sobą. Jej mama miewa bardzo podobne wybuchy agresji wobec ojca i niej, a także takie epizody spadku nastroju. Ojciec nie okazywał jej nigdy miłości.