Dzień dobry, Chciałabym iść na terapie, żeby uporać się z moim dzieciństwem - wychowałam się w dy

Dziękuję za Pani szczerość i odwagę w podzieleniu się swoimi doświadczeniami. Doceniam Pani gotowość do pracy nad sobą i chęć poprawy jakości życia. Na podstawie opisanych przez Panią problemów, mogę zaproponować kilka kierunków terapeutycznych, które mogłyby być pomocne w Pani sytuacji:

Terapia schematów: Może być szczególnie skuteczna w pracy nad wzorcami wyniesionymi z dzieciństwa i trudnościami w relacjach. Pomaga zrozumieć i zmienić głęboko zakorzenione schematy myślowe i emocjonalne.
Terapia poznawczo-behawioralna z elementami mindfulness (MBCT): Może pomóc w radzeniu sobie z wahaniami nastroju, negatywnymi myślami i emocjami, a także w pracy nad zaburzeniami odżywiania.
Terapia skoncentrowana na emocjach (EFT): Może być pomocna w pracy nad emocjonalnym przetwarzaniem doświadczeń z dzieciństwa i budowaniem zdrowszych wzorców emocjonalnych.
Terapia psychodynamiczna: Może pomóc w głębszym zrozumieniu wpływu dzieciństwa na obecne funkcjonowanie i w przepracowaniu relacji z rodzicami.
Terapia traumy, np. EMDR: Jeśli doświadczenia z dzieciństwa mają charakter traumatyczny, ta forma terapii może pomóc w ich przepracowaniu.

Ważne jest, aby terapia była kompleksowa i obejmowała zarówno pracę nad problemami z dzieciństwa, jak i nad zaburzeniami odżywiania. Te dwa obszary są często ze sobą powiązane i wymagają równoczesnego podejścia.
Sugeruję poszukanie terapeuty, który ma doświadczenie w pracy z traumą dziecięcą, zaburzeniami odżywiania i który jest otwarty na integrowanie różnych podejść terapeutycznych. Warto również rozważyć terapię, która uwzględnia pracę z ciałem (np. somatic experiencing), aby pomóc w integracji zmian na poziomie emocjonalnym i cielesnym.
Pamiętaj, że proces terapeutyczny wymaga czasu i cierpliwości. Ważne jest, aby znaleźć terapeutę, z którym czuje się Pani komfortowo i bezpiecznie. Nie wahaj się zadawać pytań potencjalnym terapeutom o ich doświadczenie i podejście do leczenia.
Życzę Pani powodzenia w tej podróży ku zdrowiu i samorealizacji. Pierwszy krok, jakim jest poszukiwanie pomocy, już Pani zrobiła, co jest ogromnym osiągnięciem. Wszystkiego dobrego.

Dzień dobry,

Dziękuję, że podzieliłaś się swoją historią – to ważny pierwszy krok ku zmianie. Widzę, że masz jasne zrozumienie swojego problemu i wiesz, że praca nad dzieciństwem i relacją z jedzeniem są ze sobą powiązane. Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) może być bardzo pomocna w rozpracowaniu tych zagadnień, ponieważ w CBT pracujemy nad zrozumieniem, jak przeszłe doświadczenia, przekonania i emocje wpływają na nasze obecne myśli, uczucia i zachowania.

Z Twojego opisu wynika, że kluczowe są dla Ciebie takie kwestie jak:

Trudne doświadczenia z dzieciństwa – relacje z emocjonalnie niedostępnymi rodzicami i to, jak wpłynęły one na Twoje poczucie własnej wartości, porównywanie się do innych oraz trudności w relacjach.
Zajadanie emocji – poczucie pustki, stres, złość oraz nieuregulowane emocje z przeszłości, które prowadzą do trudności z jedzeniem.
Wahania nastroju i relacje interpersonalne – trudności w budowaniu zdrowych relacji i odczuwanie złości, żalu oraz wyczerpania w relacjach z innymi.

Na podstawie tego, co opisałaś, chciałabym zaproponować połączenie terapii poznawczo-behawioralnej (CBT) z pracą nad ciałem i emocjami, które, jak wspomniałaś, w poprzedniej terapii nie zostały w pełni zaadresowane. Ważnym elementem terapii, która może pomóc Ci w tym, jest terapia schematów – rozwinięcie CBT, które szczególnie dobrze działa przy problemach wynikających z trudnych relacji z opiekunami z dzieciństwa, takich jak brak emocjonalnej dostępności rodziców. Terapia schematów pozwala na głębsze zrozumienie, jakie „schematy” (czyli utrwalone przekonania i wzorce myślenia) kierują Twoim zachowaniem i emocjami dzisiaj, oraz pracę nad ich zmianą.

Jeśli chodzi o pracę nad zajadaniem emocji, to również CBT ma bardzo skuteczne narzędzia, aby pomóc Ci rozpoznać, jakie myśli i emocje prowadzą do objadania się i jak możesz to zmienić. Wspomniałaś, że kiedyś cierpiałaś na zaburzenie Pica, a obecnie zajadasz emocje, co pokazuje, że Twoje relacje z jedzeniem są silnie związane z emocjami. W CBT możemy pracować nad tym, jak zastąpić zajadanie emocji zdrowszymi strategiami regulacji emocji, a także przeanalizować, jak radzisz sobie z trudnymi momentami w życiu bez sięgania po jedzenie.

Biorąc pod uwagę Twoje doświadczenia z terapią DBT, która przyniosła Ci ulgę, ale brakowało głębszej emocjonalnej zmiany, możemy rozważyć integrację technik pracy z emocjami, np. terapię skoncentrowaną na emocjach (Emotion-Focused Therapy, EFT). Ta forma terapii może pomóc Ci na poziomie emocjonalnym przepracować złość, żal i inne trudne uczucia, które wiążą się z przeszłością i wpływają na Twoje relacje oraz relację z jedzeniem.

Podsumowując, myślę, że optymalna byłaby terapia łącząca:

Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) – w pracy nad regulacją emocji, zajadaniem emocji i relacjami z jedzeniem.
Terapia schematów – aby zająć się głębszymi, utrwalonymi schematami związanymi z relacjami z rodzicami, poczuciem wartości i relacjami międzyludzkimi.
Terapia skoncentrowana na emocjach (EFT) – aby na poziomie emocjonalnym zająć się trudnymi uczuciami, których doświadczasz, i pracować nad ich pełnym przeżywaniem i uwalnianiem.

Taka integracyjna terapia mogłaby objąć zarówno Twoje problemy z przeszłością, jak i obecną relację z jedzeniem, aby umożliwić Ci długotrwałą i głęboką zmianę. Można pracować nad tymi obszarami w jednej terapii, z uwzględnieniem ich wzajemnych powiązań.

Cieszę się, że jesteś gotowa podjąć kolejny krok w kierunku pracy nad sobą – to duży krok w stronę zmiany. Jeśli masz dodatkowe pytania lub chciałabyś omówić, jak mogłaby wyglądać terapia, jestem tutaj, aby pomóc.

Pozdrawiam serdecznie.

Witam Panią, osobiście jestem zwolenniczką którejś z form terapii humanistyczno - doświadczeniowej, czyli takiej, której założeniem jest praca na doświadczeniu. Jednak mówi się o tym, że głównym czynnikiem leczącym jest relacja terapeutyczna. Poza tym obecnie różne kierunki psychoterapii czerpią od siebie nawzajem i przenikają się. Jeszcze jeden aspekt jest taki, że od opowiadania o doświadczeniu do "wejścia w doświadczenie" jest pewna droga i każdy ma swoją ścieżkę dochodzenia do gotowości do tego. Myślę, że Pani czas i wysiłek w dotychczasowej terapii nie jest stracony, może wchodzenie w głębsze doświadczenie jest (będzie) jej dalszym etapem. A jeśli już doznamy pewnych wglądów emocjonalnych, to jeszcze nie koniec drogi, bo właściwie najtrudniejsze jest wprowadzanie swoich "odkryć" w życie. I to może się odbyć w różnych modalnościach terapeutycznych.
Pozdrawiam - Ewa W