Dzien dobry, chcialbym zadac pytanie, czym tak na prawde jest narcystyczne zaburzenie osobowosci?

Współczesny narcyz to ktoś, kto nieustannie ma poczucie bycia lepszym od pozostałych. Jest przekonany, że należy mu się wszystko co najlepsze, że jest jedyny w swoim rodzaju i każdy powinien go podziwiać. Jest nieustannie skupiony na sobie do tego stopnia, że trudno zwrócić mu uwagę na emocje, uczucia i potrzeby osób wokół siebie.
Paradoksalnie jednak narcyz nie jest megalomanem. Jego poczucie wyższości i bycia wybitniejszym niż reszta jest bardzo kruche i domagające się nieustannego potwierdzania. Jego życie wypełnione jest nieustannym poczuciem niepewności i nikłym poczuciem wartości własnej. Wciąż pyta sam siebie: „czy jestem wystarczająco wspaniały? czy w każdej sekundzie swojego życia dosięgam do własnych wyobrażeń o sobie samym?”. Towarzyszy temu często dojmujące uczucie upokorzenia i wstydu.
Stąd narcyz bardzo źle reaguje na wszelką krytykę i życiowe niepowodzenia – wściekłym kontratakiem lub przeciwnie, potulnym wycofaniem się. W związku z tym osoby cierpiące na narcystyczne zaburzenie osobowości rzadko podejmują w swoim życiu ryzyko, omijają zawodowe i prywatne wyzwania oraz nieustannie pilnują, czy sytuacje, w których się znajdują, nie skończą się ich przegraną. Narcyzi wobec swojego otoczenia bywają aroganccy i mają tendencję do poniżania innych i pogardzania nimi – ludzie dookoła mają stanowić bezbarwne tło, na którym błyszczy osoba narcyza.
O tym zaburzeniu mogłabym napisać znacznie więcej. Zgodnie z Pani prośbą powyżej podałam jego zarys. Diagnozę zaburzenia stawia psychoterapeuta podczas wstępnych konsultacji terapeutycznych. Dokonuje jej na podstawie wywiadu, analizy aktualnych problemów pacjenta oraz jego źródeł w przeszłości (wpływu wychowania na kształtowanie się zaburzenia osobowości). Jeśli miałaby Pani jeszcze jakieś pytania, wątpliwości z chęcią na nie odpowiem. Pozdrawiam serdecznie, Gosia Sztandke

W Diagnostycznym i Statystycznym Podręczniku Zaburzeń Psychicznych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, wydanie piąte (DSM-5),Narcystyczne Zaburzenie Osobowości należy do grupy B zaburzeń osobowości czyli do grupy zaburzeń tzw dramatycznych. Zaburzenia te charakteryzują się dramatycznym, nadmiernie emocjonalnym lub nieprzewidywalnym myśleniem lub zachowaniem. Należą do nich antyspołeczne zaburzenie osobowości, zaburzenie osobowości z pogranicza, zaburzenie osobowości histrionicznej i zaburzenie osobowości narcystycznej.

Zaburzenie osobowości narcystycznej jest definiowane jako obejmujące wszechobecny wzorzec wielkości (w fantazji lub zachowaniu), ciągłą potrzebę podziwu i brak empatii, począwszy od wczesnej dorosłości i obecnej jako wzorzec w różnych kontekstach czyli dotyczących całego wachlarza sytuacji z różnych dziedzin i objawia się w podejściu do różnych osób. Dokładna i pełna lista „objawów” do diagnozy znajduje się właśnie w DSM.

Należy pamiętać że teoria w przeważającej większości na dzień dzisiejszy wyróżnia kilka podtypów zaburzenia narcystycznego które różnie się manifestują.

Obecnie używa się również przymiotnika narcystyczny, który nie jest jednoznaczny z diagnozowaniem kogoś z tym zaburzeniem, a jest raczej wskazywaniem na jego tendencje w zrachowaniach do braku empatii, egoizmu, konfliktowości, kłamstwa i manipulacji. Tak jak używamy np. przymiotnika nierzetelny czy nieśmiały.

Zaburzenia osobowości dla celów leczenia lub profilowania diagnozuje w Polsce psychiatra lub psycholog diagnosta na podstawie wywiadu z pacjentem – z tego co wiem nie ma na chwilę obecną jednolitego standardu w doborze konkretnego narzędzia.. Takie wzorce może również zaobserwować psychoterapeuta i stworzyć tzw diagnozę dla celów terapeutycznych która pomoże w prowadzeniu terapii.

Pozdrawiam serdecznie i w razie pytań proszę o kontakt bo to tematyka, którą bardzo lubię i mam z nią częstą styczność w codziennej pracy.

Są teorie, szczególnie w psychologii egzystencjalnej, skupiające się bardziej na zrozumieniu ludzkiego doświadczenia i istnienia niż na klasyfikowaniu zaburzeń według diagnostycznych kategorii. Zamiast koncentrować się na objawach i etykietach diagnostycznych, korzystnym jest zastanowić się jak człowiek przeżywa swoje istnienie, jakie ma lęki, pragnienia i relacje. Skupiłbym się bardziej na interpretacji indywidualnych przeżyć i rozumieniu, jak dany problem wpływa na sposób, w jaki osoba postrzega siebie i swoje miejsce w świecie, a niekoniecznie na stosowaniu standardowych narzędzi diagnostycznych. Zapraszam