Dzień dobry, chciałbym zapytać jak wygląda leczenie depresji i jak długo możne potrwać?

Trudno na to pytanie odpowiedzieć. W pierwszej kolejności trzeba ustalić jaka jest to forma depresji, czy nie ma podłoża biologicznego, czy współistnieją jakieś cechy osobowościowe itd. W następnej kolejności ustala się plan terapii. Depresję najskuteczniej leczy się dwutorowo tzn. połączenie farmakoterapii i psychoterapii. W przypadku psychoterapii ważny jest też nurt terapeutyczny. W terapii psychoanalitycznej będzie to pewnie dłuższy okres, w terapii poznawczo - behawioralnej może być krócej. Całą diagnozę oraz wszelkie wątpliwości związane z procesem leczenia najlepiej wyjaśnić bezpośrednio na wizycie ze specjalistą.

To zależy: od stanu Pacjenta, nasilenia epizodu, sposobu funkcjonowania sprzed choroby, od tego, jakie Pacjent posiada wsparcie, czy cierpi na dodatkowe choroby. Najskuteczniejsze jest połączenie terapii farmakologicznej i psychoterapii- u niektórych Pacjentów powrót do całkiem dobrej formy trwa 3 miesiące, u innych rok, a jeszcze u innych dłużej. Podobnie trudno jest ocenić, czy wystąpi nawrót choroby- niektórzy chorują raz w ciągu życia, a niektórzy mają kilka epizodów o różnym stopniu nasilenia.
Podpisuję się pod opinią mojego poprzednika- wszelkie informacje i wątpliwości zwiane z leczeniem proszę konsultować z terapeutą/ lekarzem prowadzącym. Internet jest pełen różnych porad i artykułów dotyczących leczenia depresji, jednak nie zawsze są to rzetelne materiały, a czasem mogą wręcz zaszkodzić
Pozdrawiam i życzę dużo dobrego

Depresję leczy się psychoterapią lub farmakoterapią lub łączy się te dwie metody.

Jeśli dodatkowo występują myśli samobójcze mogą one być wskazaniem do hospitalizacji na oddziale szpitalnym - w celu chronienia pacjenta.

Czas trwania leczenia depresji jest różny, zależy od:
- stopnia nasilenia objawów depresyjnych
- czasu trwania objawów depresyjnych
- zasobów pacjenta - wewnętrznych /związanych z konstrukcją jego osobowości/ i zewnętrznych /wynikających ze środowiska, w którym chory żyje/
- motywacji pacjenta do leczenia /terapia zakłada zaangażowanie chorego, im większe, tym lepiej rokuje leczenie/
- dotychczasowych doświadczeń terapeutycznych chorego /czy to pierwszy epizod depresyjny, czy kolejny, jak przebiegały poprzednie/.



Wyodrębnia się różne sposoby metody psychoterapii depresji: 1. psychoanalizę, podejście psychodynamiczne,
2. podejście humanistyczne,
3. gestalt,
4. podejście behawioralne,
5. poznawcze,
6. systemowe,
7. integracyjne
i in.

Celem nadrzędnym jest wyleczenie. Osiąga się to jednak (w zależności od metody) innymi sposobami – narzędziami, rodzajami interwencji psychoterapeutycznych.


PSYCHOANALIZA I METODA PSYCHODYNAMICZNA:

Psychoanalityk bądź psychoterapeuta psychodynamiczny w kontakcie z pacjentem będzie przede wszystkim zwracał uwagę na ukryte znaczenie uczuć, przekonań, zachowania – posługiwał się interpretacją. Będzie uwypuklał niezwykle ważną rolę nieświadomości dla istoty problemów życiowych lub zaburzeń psychicznych. Dążył do tego, aby pacjent stał się osobą świadomą. W tym kontekście może komentować to, co dzieje się w relacji psychoterapeutycznej. Będzie osobą uważną i jak najbardziej zaangażowaną w leczenie, jednak w kontakcie powściągliwą, zdystansowaną. Jeśli na przykład pacjent uśmiechnie się to nie odpowie uśmiechem, lecz będzie analizował motywy tego uśmiechu. Szczególnie istotną rolę będzie odgrywało zjawisko przeniesienia. Polega ono na tym, że pacjent zaczyna spostrzegać psychoterapeutę lub/i zachowywać się wobec niego jak wobec kogoś bardzo ważnego – na przykład wobec matki. Zajmowanie się tym nazywa się przepracowywaniem. Sesje psychoterapii nie będą miały z góry zaplanowanego przebiegu. To od pacjenta będzie zależało, czym zapełni tę przestrzeń – czas spotkania. Psychoterapia w takim podejściu zazwyczaj jest psychoterapią pogłębioną – nastawioną na wgląd i zmianę osobowości. Trwa nawet kilka lat. Spotkania odbywają się o stałej godzinie i w stałym dniu tygodnia, trwają określony – zawsze taki sam czas.


METODA HUMANISTYCZNA:

Psychoterapeuta humanistyczny problemy życiowe lub/i zaburzenia psychiczne łączy z brakiem bezwarunkowej akceptacji, która ogranicza rozwój człowieka. W przebiegu psychoterapii będzie zatem okazywał dużo akceptacji wobec pacjenta, wspierał go, akcentował i rozwijał jego możliwości, wewnętrzne zasoby, zapraszał do rozwoju.


METODA GESTALT:

Psychoterapeuta pracujący podejściu gestalt zwraca uwagę na rolę wydarzeń i relacji z przeszłości dla obecnego funkcjonowania człowieka. Twierdzi, że przyczyną problemów życiowych lub zaburzeń psychicznych są urazowe wydarzenia lub/i trudne znaczące relacje z przeszłości. To ślady przeszłości, które obecne są w teraźniejszości pod postacią auto/destrukcyjnych tendencji /emocjonalnych, poznawczych, behawioralnych/. Jako narzędzie leczenia będzie stosował psychodramę. Psychodrama umożliwia symboliczne uporanie się z jw. Człowiek nigdy nie zapomni tego, czego doświadczył, ale może uwolnić się od destrukcyjnego wpływu tych doświadczeń na teraźniejszość – przekształcić swoje tendencje na konstrukcyjne a przynajmniej nie destrukcyjne. Psychodrama polega na symbolicznym odtworzeniu danej sytuacji lub relacji. Dla obserwatora z zewnątrz może przypominać to scenkę, czy ćwiczenie. Nie jest nim jednak – to duże uproszczenie. Psychodrama to głębokie przeżycie wewnętrzne – spotkanie z czymś trudnym i zarazem rozstanie z tym, uwolnienie od negatywnych emocjonalnych śladów przeszłości.
Psychoterapeuta humanistyczny oraz reprezentujący podejście gestalt będą, przeciwnie do pierwszych dwóch omówionych, zdecydowanie bardziej zaangażowanymi w kontakcie, ekspresyjni, mogą bardziej prowadzić spotkanie. Psychoterapia będzie psychoterapią pogłębioną, niekoniecznie jednak wieloletnią. Poszczególne sesje psychoterapii będą miały z reguły ustalony termin – choć psychoterapeuci nie będą tutaj tak restrykcyjni.


METODA POZNAWCZA:

Psychoterapeuta poznawczy w swoim gabinecie zwraca uwagę na myśli, przekonania pacjenta. Problemy życiowe lub zaburzenia psychiczne rozumie jako skutek pewnej powtarzającej się tendencji do określonego – destrukcyjnego dla pacjenta myślenia. W toku psychoterapii: (1) identyfikuje te tendencje w odniesieniu do konkretnych sytuacji życiowych, wskazuje na związek przyczynowo – skutkowy pomiędzy myślami a samopoczuciem i funkcjonowaniem, (2). identyfikuje źródła tych tendencji – co oznacza „mentalną podróż w świat dzieciństwa”, (3). dąży do ich zmiany co nazywa się poznawczą restrukturyzacją. Można zmieniać przekonania, myślenie poprzez racjonalną dyskusję – gdzie pacjent i terapeuta wspólnie poruszają się na rzeczowej płaszczyźnie rzeczywistości. Nierzadko terapeuta poznawczy korzysta z metod psychoterapii behawioralnej i zaprasza do różnych form eksperymentów, które unaoczniają, że jest /można inaczej.


METODA BEHAWIORALNA:

Psychoterapeuta behawioralny rozumie trudności życiowe bądź zaburzenia psychiczne jako wynik nieprzystosowawczego utrwalonego zachowania lub jako brak zachowania przystosowawczego. W ramach interwencji psychoterapeutycznych będzie zapraszał do zmiany postępowania w odniesieniu do konkretnych sytuacji lub/i promował ćwiczenie nowych zachowań.
Można pracować odrębnie każdą z tych dwóch metod. Są one jednak w stosunku do siebie dosyć kompatybilne, dlatego najczęściej spotykamy psychoterapeutów behawioralno – poznawczych. W tych formach psychoterapii psychoterapeuta występuje w roli specjalisty, jest dosyć dyrektywny – ustala przebieg spotkania, nadaje mu wyraźną strukturę – jest jasny temat sesji, plan działania i cel terapii. Bardzo często psychoterapeuta i pacjent już na samym początku współpracy umawiają się na określoną liczbę sesji. Czasami narzuca je odgórnie psychoterapeuta jako specjalista bazując na rozeznaniu zdobytym na pierwszym spotkaniu diagnostyczno – konsultacyjnym. Ten nurt raczej wyklucza wielomiesięczną, bądź wieloletnią współpracę.


METODA SYSTEMOWA:

Psychoterapeuta systemowy będzie rozpatrywał problemy życiowe człowieka lub zaburzenia psychiczne z perspektywy rodzinnej. Oznacza to, że bada on jak na rodzinę wpływa fakt, że pacjent ma problemy lub zaburzenie. Rozważa jak wyglądałoby funkcjonowanie rodziny jako całości oraz jej poszczególnych członków, w tym pacjenta, gdyby nie było problemów czy zaburzenia psychicznego. Stawia hipotezy dotyczące ewentualnej tak zwanej ukrytej funkcji jaką spełniają objawy lub problemy jednostki, ról poszczególnych członków w rodzinie. Psychoterapeuta będzie zastanawiał się nad znaczeniem przekazów międzypokoleniowych dla zdrowia psychicznego osoby i funkcjonowania systemu – jak określa się w tym nurcie rodzinę. Będzie sprawdzał w jaki sposób doświadczenia z rodziny pierwotnej wpłynęły/wają na rodzinę wtórną. W ramach interwencji psychoterapeutycznych może sporo uwagi poświęcać identyfikacji i korekcie wzorców komunikacji. Jeśli psychoterapeuta systemowy zdecydował się na pracę z rodziną spotkania rodzinne odbywają się co kilka tygodni, ogólna praca trwa do kilku miesięcy. Psychoterapeuta pracujący z rodziną lub parą nie powinien pomiędzy wspólnymi sesjami spotykać się dodatkowo z którymś z członków na sesjach indywidualnych. Jeśli psychoterapeuta pracujący z członkiem rodziny w kontakcie indywidualnym zauważa potrzebę terapii rodziny / pary lub terapeuta rodzinny / pary zauważa potrzebę psychoterapii indywidualnej któregoś z członków rodziny powinien pokierować w tym celu do specjalisty. Nie powinien pracować jednocześnie na dwóch płaszczyznach. Taka sytuacja w istotnym zakresie ogranicza obiektywizm psychoterapeuty, poddaje w wątpliwość jego neutralną pozycję wobec rodziny/pacjenta, a tym samym stwarza zagrożenie dla jakości psychoterapii.


METODA INTEGRACYJNA:

Psychoterapeuta integracyjny wprowadza taki model rozumienia problemów i zaburzeń pacjenta, który integruje rozumienie poszczególnych podejść. Jak sama nazwa wskazuje, korzysta z różnych, w tym wyżej wymienionych, metod jednocześnie. Zintegrowanie tych metod jest uporządkowane, tj. dopasowane jest do procesu psychoterapii i do profilu osobowości pacjenta. Zazwyczaj w początkowej fazie współpracy psychoterapeuta większy nacisk kładzie na budowanie relacji i poznanie problemów, stosuje metody poznawcze, behawioralne. W toku pogłębiania się relacji i dalszej eksploracji obszarów problemowych wprowadza metody gestalt, psychodynamiczne, systemowe, inne. Zważywszy na indywidualne podejście - nie musi to być jednak regułą.


TERAPIA TSR:

Psychoterapia skoncentrowana na rozwiązaniach – TSR zakresem swojego szkolenia obejmuje kilkuetapowe kursy. Nie mają one rangi szkoły psychoterapii, po której psychoterapeuta może ubiegać się o certyfikat. Jestem jednak zdania, że jest użyteczną – a przez to wartą omówienia metodą terapii. Metoda TSR jak sama nazwa wskazuje skupia się na szukaniu rozwiązań w związku z daną – trudną dla człowieka sytuacją życiową. To forma terapii krótkoterminowej, interwencyjnej.

Wśród metod są jeszcze: podejście eriksonowskie, metoda NLP i inne.

KTÓRĄ METODĘ WYBRAĆ?
W środowisku zawodowym od czasu do czasu pojawiają się cenne dyskusje o tym, która metoda jest najlepsza - najskuteczniejsza i dlaczego. Psychoterapeuci zwracają uwagę na możliwości jednej metody i uwypuklają ograniczenia innych, dotyczy to również podejścia integracyjnego. Nie jest prawdą, że określona/e metoda/y jest/są lepsza/e, ponieważ daje/ą większą skuteczność leczenia, a inne metody jej nie dają. Zrealizowane badania dotyczące skuteczności psychoterapii dają niezwykle zróżnicowany obraz, ponieważ skuteczność można bardzo różnie rozumieć i oceniać, mierzyć. Ostatecznie w moim odbiorze najważniejsze jest zdanie pacjenta.


Duże znaczenie ma dopasowanie:

psychoterapeuty,
metody i
pacjenta.

Zróżnicowanie metod rozszerza możliwości leczenia. Pacjent ma także większe możliwości wyboru. Tak jak jeden psychoterapeuta odnajduje się w roli behawiorysty, a inny identyfikuje z podejściem psychodynamicznym, tak wobec jednego pacjenta lepsze efekty przysienie metoda gestalt, a wobec drugiego psychoanaliza – nawet jeśli do czynienia będziemy mieli z tym samym zaburzeniem lub problemem. Dlatego tak ważne jest przed rozpoczęciem psychoterapii spotkanie diagnostyczno – konsultacyjne. Uwzględnia ono indywidualne podejście. Pozwala wstępnie dwóm stronom zapoznać się ze sobą. Psychoterapeuta może zorientować się, czy posiada dostateczne kompetencje i doświadczenie praktyczne, by pomóc, jeśli stosuje akurat tę metodę, a pacjent może zorientować się, czy osoba psychoterapeuty wzbudza w nim zaufanie. W zrealizowanych badaniach dotyczących skuteczności psychoterapii dowiedziono istnienie tak zwanych wspólnych dla wszystkich metod czynników leczących. Jednym z nich jest dobra relacja psychoterapeutyczna.

Depresję na pewno trzeba leczyć, nie można liczyć, że "sama przejdzie". Nie warto dopuszczać to jej utrwalania. Jest to jeden z powszechniejszych powodów, dla których pacjenci zgłaszają się o pomoc do psychiatry, do psychologa, do psychoterapeuta, do lekarza pierwszego kontaktu.

Istnieją w związku z tym dość sprawdzone schematy leczenia tej choroby, dowiedzione naukowo co do swojej skuteczności, warto o tym pamiętać.

Polecam wizytę u dobrego psychiatry lub psychoterapeuty, która pozwoli doprecyzować diagnozę, czasem objawy depresyjne, nie muszą oznaczać depresji.

Polecam w następnej kolejności terapię.

Wszystkiego dobrego.

Agata Maria Aleksińska, psycholog, psychoterapeuta, Warszawa, Włocławek.