Dzień dobry czy to są urojenia? Miałem dziwną myśl, że przenosze kulturę amrykańską do swojego miast

Sam fakt, że zadaje Pan to pytanie, może świadczyć o tym, że to nie są urojenia. Urojenia to bowiem zaburzenia myślenia, czyli przekonanie chorego o istnieniu rzeczy, zjawisk czy wydarzeń wokół niego, które naprawdę nie istnieją. Pewne zdarzenia mogą co prawda mieć miejsce, ale chory nadaje im nieadekwatne znaczenie, nadbudowuje wokół nich chorobowe treści, tzw. system urojeń. Takie fałszywe sądy pacjenta są niekorygowalne; nie daje on sobie wyjaśnić, wytłumaczyć, że to, co myśli, nie ma miejsca w rzeczywistości, nie dzieje się naprawdę. Pacjent jest głęboko przekonany o prawdziwości swoich urojeń, „wierzy w nie”, „wie”, uważa, że to jego sądy są prawdziwe, a inni albo ich nie dostrzegają, albo wręcz są „przeciwko niemu”, chcą z niego „zrobić chorego”, kiedy właśnie to on „jest zdrowy”.
Jeżeli jednak ma Pan przekonanie, że Pana myśli niepokoją Pana, warto bezpośrednio skontaktować się z psychologiem, który będzie mógł zweryfikować Pana stan.
Pozdrawiam serdecznie,
Dominika Wieland-Lenczowska

Dzień dobry! Warto zaznaczyć, że jednorazowe myśli, nawet jeśli są nietypowe lub dziwaczne, same w sobie nie muszą oznaczać obecności urojeń. Urojenia to utrzymujące się, fałszywe przekonania, które są odporne na racjonalne argumenty i często są niemożliwe do wytłumaczenia z perspektywy społecznej lub kulturowej.

W Twoim opisie, wydaje się, że była to jednorazowa myśl, której nie przyjmujesz jako rzeczywistej. Warto jednak monitorować, czy tego rodzaju myśli pojawiają się częściej i czy wpływają na Twoje codzienne funkcjonowanie. Jeśli zaczynasz dostrzegać, że takie myśli stają się bardziej trwałe, uporczywe lub przeszkadzają w normalnym życiu, wówczas mogą to być symptomy wymagające uwagi specjalisty.

Jeśli masz obawy dotyczące zdrowia psychicznego lub jeśli myśli te są dla Ciebie uciążliwe, zalecam skonsultowanie się z profesjonalnym specjalistą, takim jak psycholog czy psychiatra. Oni będą w stanie przeprowadzić ocenę i udzielić Ci wsparcia lub ewentualnie zalecić dalsze kroki, jeśli zajdzie taka potrzeba. Ważne jest, aby otwarcie rozmawiać o swoich uczuciach i obawach z profesjonalistą, który pomoże zrozumieć kontekst i ewentualnie skierować na odpowiednie ścieżki diagnostyczne czy terapeutyczne.