Dzień dobry, mam 27 lat i od 7 lat jestem w związku ze swoim narzeczonym. Od początku nie byłam w n

Dzień dobry,
mam 27 lat i od 7 lat jestem w związku ze swoim narzeczonym. Od początku nie byłam w nim mocno zakochana, nigdy nie doznałam tzw. ,,motyli w brzuchu". Mieliśmy kilka przerw w naszym związku. Ostatnia trwała 7 miesięcy. Po powrocie, mój narzeczony mi się oświadczył a ja go przyjęłam. Teraz zostało nam 1,5 roku do ślubu a ja nie jestem pewna, czy to mężczyzna dla mnie... .
Po pierwsze, mamy różne podejścia do życia, ja chciałabym mieszkać w dużym mieście, jego marzeniem jest natomiast posiadanie domu w malej miejscowości, blisko natury. Stawiam mocno na swój rozwój osobisty i zawodowy oraz bliskie relacje rodzinne, natomiast partner lubi pozostawać w strefie komfortu i wieźć spokojne życie, on chciałby mieć zaraz po ślubie dziecko, a ja nie jestem na to gotowa, jednak paraliżuje mnie myśl, że im później, tym gorzej. Nie angażuje się w relacje z rodziną, nieraz słyszałam niemiłe słowa padające z jego ust w stronę jego rodziców, czy rodzeństwa. Bardzo mnie to martwi. Jednak w stosunku do mojej rodziny jest zawsze miły i wesoły. Kilkakrotnie rozmawiałam z partnerem o tych sytuacjach, jednak zawsze zbywa mnie stwierdzeniem, że nie mieszkam z jego rodziną i nie jestem w pełni świadoma jak się względem siebie zachowują.
Po drugie, dla mnie bardzo istotne jest odwiedzanie nowych miejsc, czy to wyjście do restauracji, czy weekendowy wyjazd. Mój partner jednak uważa, że to strata pieniędzy. Dodam, że obydwoje dobrze zarabiamy i stać nas na wyjazd raz na kilka miesięcy.
Po trzecie, chciałabym być traktowana w związku jak kobieta a nie tylko jak ,,narzeczona''. Partner nigdy nie zaprosił mnie na prawdziwą randkę lub nie starał się uwodzić, nasze zaręczyny też przebiegły bez fajerwerków, chociaż wiedział jak bardzo mi zależy, żeby się postarał. Zjedliśmy zwykłą kolację w domu... . Chciałabym się poczuć bardziej kobieco, zrobić mocniejszy makijaż, umalować paznokcie, założyć coś sexi. Mojemu narzeczonemu jednak nie podobają się kobiety w makijażu i nieraz słyszałam uwagę, ze niepotrzebnie się maluję. Gdy mam nowy manicure stwierdza, że najlepiej jak mam naturalne paznokcie. Jak zakładam seksowne ubranie to jest zadowolony. Sam jednak nie dba o swój ubiór. Często się o to kłócimy.
Nie tylko on ma wady w tym związku. Przez całe 8 lat, bardzo często wybucham złością lub płaczem. Przez kilka tygodni wszystko jest w porządku i nagle mały niuans sprawia, że mam ochotę to wszystko zakończyć. Mój partner cierpliwe znosi moje wahania i jest bardzo wyrozumiały. Widzę, że się zmienił. Na początku związku nie umiał mówić o swoich emocjach, a teraz jest bardzo otwarty i czuły. Rozśmiesza mnie i czuję się przy nim bardzo swobodnie. Często mnie komplementuje. Nigdy mnie nie ograniczał zawodowo i zawsze dopinguje w moich nowych projektach. Jednak, w głębi czuję, że nie pasujemy do siebie. Nie ma tej iskierki z mojej strony. Dodam jeszcze, że nasze rodziny bardzo się lubią i czuję się akceptowana przez jego rodziców, rodzeństwo i najbliższych krewnych. On również. Wiem, że życie z nim będzie spokojne i niewymagające. Jednak, czy nie nudne?
Gdy o tym wszystkim myślę, dopada mnie panika, że podejmując decyzje o odejściu, będę tego żałowała do końca życia i nie spotkam już drugiego mężczyzny przy którym będę się czuć pewnie i bezpiecznie. Z drugiej jednak strony, może moja prawdziwa miłość jeszcze na mnie czeka, muszę jedynie odważyć się zrobić pierwszy krok.Mój narzeczony ma dużo wad ale też dużo zalet. Mimo wszystko na jakiś sposób go kocham i nie wyobrażam sobie, że miałoby go nie być w moim życiu. Czy pójście na psychoterapie pozwoli mi uzyskać odpowiedzi skąd biorą się moje wątpliwości i obawy a także wahania uczuć?

Dziękuję za odpowiedź.