Dzień dobry. Mam 2letniego synka który jest bardzo trudnym dzieckiem. Jeśli tylko czegoś mu się odmó

Dzień dobry, opis jest zbyt ogólny.Jednak widać problemy z koncentracją i uwagą oraz problemami z zachowaniem.Wsparcie może dotyczyć pomocy ze strony doświadczonego psychologa i pedagoga połączone z pełną oceną problemu.

Dzień dobry. Problemy, które Pani opisuje często przypisuje się tzw. buntowi dwulatka i zwykle są one przejściowym etapem wychowawczym, jednakże przyczyn trudnych zachowań u dziecka może być więcej. Jeśli tylko ma Pani poczucie, że sytuacja wymyka się spod kontroli, warto poradzić się psychologa dziecięcego. Można skorzystać z takiej pomocy np. w poradni psychologiczno-pedagogicznej. Przed wizytą należy zastanowić się, na ile zachowania dziecka są jedynie próbą zaakcentowania własnego zdania, a na mogą być dla niego samego zwyczajnie zagrażające. Warto pamiętać, że w sytuacjach buzujących emocji, nadmiernie aktywizują się ośrodki podkorowe i pień mózgu odpowiedzialne za zachowanie podstawowych funkcji życiowych, zaś kora mózgowa chwilowo zostaje odcięta jest od racjonalnego myślenia. Co to oznacza? Otóż tyle, że w chwili buntu i płaczu nie dotrzemy do dziecka racjonalnymi argumentami. Dziecko nie odpowie na pytanie: „Co robisz?” Bezskuteczne są też komunikaty typu: „Przestań, zrobisz sobie krzywdę.” Ważne jest, aby być przy dziecku, gdy pojawiają się trudne zachowania, zwłaszcza związane z niszczeniem rzeczy lub rzucaniem przedmiotami. Obecność rodzica jest niezbędna przede wszystkim z punktu widzenia bezpieczeństwa – tak małe dziecko nie przewiduje konsekwencji swoich działań. Po drugie zadaniem rodzica powinno być przeprowadzenie dziecka przez czas buntu. Aby to zrobić na początku rodzic powinien w miarę możliwości postarać się zrównoważyć własne emocje, które niejednokrotne wówczas sięgają apogeum, poprzez np. policzenie od 100 do 90 lub poprzez kilka krótkich wstrzymań oddechu metodą Butejki. Aby zapanować nad własnym dzieckiem najpierw należy postarać się wyciszyć własne negatywne emocje, co jest niezbędne do racjonalnej oceny sytuacji. Następnie rodzic może spróbować nazwać emocje, które w danej chwili przeżywa dziecko oraz zapewnić o swojej obecności, mówiąc np.: "Jestem przy Tobie. Widzę, że coś cię bardzo złości. Słyszę, że jesteś niezadowolony. Nie musisz kopać i krzyczeć, możesz się do mnie mocno przytulić.” W dogodnym momencie, gdy emocje już opadną (np. kolejnego dnia) warto poruszyć temat zachowania dziecka i porozmawiać o nim, nazwać stan dziecka (złość, gniew, smutek) i własny (lęk, bezradność, miłość), powiedzieć – bez oceniania – o zachowaniach pożądanych w takich sytuacjach, co dziecko może zrobić, gdy jest mu źle i wyznaczyć granice zachowań, na które się nie zgadzamy. Więcej podpowiedzi, jak radzić sobie z trudnymi zachowaniami u dzieci znajdzie Pani w książkach: "Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać żeby dzieci do nas mówiły" A. Fabler, E. Mazlish lub wersja o maluchach „Jak mówić, żeby maluchy nas słuchały. Poradnik przetrwania dla rodziców dzieci 2-7 letnich” J. Faber, J. King oraz „Pozytywna dyscyplina” J. Nelsen. Wszystkiego dobrego!

Być może to opisany powyżej bunt dwulatka. Wtedy zalecenia można wykorzystać. Choć należy przerwać te zachowania poprzez metody psychologiczne. Warto udać się na wizytę, do psychologa, pedagoga, neurologa, lekarza rodzinnego. Sprawdzić badania niedoboru minerałów, hemoglobinę, dietę dziecka. Od strony wychowania to etap stosowania norm i zasad, których wprowadzanie nie jest przyjemne. A jest niezbędne do uspołecznienia. Chcemy wychować człowieka, którego będziemy lubić i on też będzie lubiany. Terapia pedagogiczna niedoceniana, a bardzo pomocna na tym etapie rozwoju powinna pomóc.