Dzień dobry, Mam problem w relacji z teściami. Źle się czuję w ich towarzystwie. Jestem z mężem od

Dzień dobry,
Mam problem w relacji z teściami. Źle się czuję w ich towarzystwie. Jestem z mężem od nastu lat. Jego rodzice zawsze zbyt mocno uczestniczyli w naszym życiu. Mąż mimo wyprowadzki z domu wciąż tam przesiaduje. Teściowie wiedzieli zawsze WSZYSTKO o nas, o mnie, teść bez mojej zgody szperał w moich sprawach zdrowotnych i zawodowych dzięki znajomościom. Wszystko zawsze pod przykrywką "chcę dobrze". Bardzo długo tolerowałam różnego typu zachowania mimo, że czułam jak moje czy nasze granice są nieszanowane. Dodatkowo teściowie są osobami egoistycznymi (są "dobrzy" tylko dla swoich), nieempatycznymi, wulgarnymi a teść był osobą agresywną i w stosunku do mojego męża do czasu aż się wyprowadził i do własnej żony (wiem z opowiadań teściowej). Z wiekiem się uspokoił. U nich w domu panuje totalny brak szacunku chociaż teoretycznie są bardzo za rodziną. Teściowa do mojego męża potrafi powiedzieć "spier...", czego ja jako matka nie potrafię sobie wyobrazić. Prosiłam męża żeby im zwrócił uwagę, żeby przy naszym dziecku nie przeklinali. Niestety nadal to robią. Mam ogromny problem żeby dopuścić ich do bliższej relacji z naszym dzieckiem. Uważam ich za toksycznych ludzi, nie radzących sobie z emocjami i słowami. Nie raz usłyszałam coś nie na miejscu w stosunku do mojej osoby, za co później oczywiście byłam przepraszana ale podejście było jakbym robiła z igły widły. Mój mąż powielał bardzo dużo ich zachowań. Stara się pilnować ze względu na dziecko ale latami nie darzył mnie szacunkiem. Wyzwiska, chamskie odzywki, awantury. Mąż ma problem z uzależnieniami. Odkąd go znam jest na jakiś używkach. Zaznaczę, że nie miałam nawet dwudziestu lat jak zaczęliśmy być razem. Wracając do teściów to musiałam wyznaczyć mocne granice w kontaktach z naszym dzieckiem bo po pierwsze nie zmienili swoich zachowań chociaż zostali o to poproszeni i była zwracana im uwaga, nie szanowali uczuć naszego dziecka np.śmiejąc się z jego płaczu czy wyrywając mi go z rąk (teść potrafi powiedzieć do żony "no babcia, bierz", jakby mój syn był rzeczą), opowiadają o swoich nieempatycznymi zachowaniach (nie widząc w tym nic złego, to inni są problemem) co w moim odczuciu może wpływać na postrzeganie świata przez dziecko, teściowa gdyby nie moje granice traktowałaby naszego syna jak swojego ( dopóki nie zwróciłam uwagi na to, nasz syn nie był sobą tylko moim mężem), próbowali jak z resztą robią ze mną czy swoimi dziećmi, prezentami czy pieniędzmi zyskać sympatię. Drażni mnie jak teść podchodzi do naszego syna. Nie potrafi być naturalnie czuły, wyluzowany, wszystko jest takie sztywne. Mały się spina jak on tylko podchodzi. Teść zrzuca winę na mnie, że mały go nie zna. Dodam, że w takim razie panią w sklepie lepiej zna niż jego bo do niej się uśmiecha... Oczywiście jak tylko pojawia się ich temat to kłócimy się z mężem chociaż on sam ma ich dosyć. Widujemy ich bardzo rzadko praktycznie odkąd syn się urodził. Wcześniej ich wady aż tak mnie nie raziły. Teraz nie chcę żeby syn miał takie wzorce. Mieszkamy bardzo blisko i za każdym razem jak wracam do domu to stresuję się, że spotkam któreś z nich. Unikam kontaktu z nimi. Po prostu ich nie lubię a w pierwszej kolejności nie lubię takich ludzi. Pracuję nad sobą ale ich temat do mnie wraca po każdym spotkaniu z nimi. Nie czuję się swobodnie, nie chcę z nimi rozmawiać. Sytuacja zaostrzyła się po kilku nieprzyjemnych komentarzach w moją stronę, prześmiewczych. Najchętniej wyprowadziłabym się do innego miasta żeby od nich uciec. Jednocześnie sprawiają, że głupio się czuję spotykając się z nimi tak rzadko. Nigdy nie pozwolę na kontakt mojego syna z nimi bez mojej obecności. Boję się, że mój syn nauczy się od nich tych bardzo złych rzeczy. Wychowuję syna w miłości, szacunku do siebie i innych, miłości do zwierząt, staję na rzęsach żeby czuł się bezpiecznie. Wiem, że jest wspaniałym człowiekiem.
Dodam jeszcze, że mój mąż potrafił przesiadywać u nich podczas gdy ja zmagałam się z połogiem, depresją poporodową i noworodkiem z kolkami. Oni nie widzieli problemu w tym , że ciągle wołają po coś mojego męża tylko problem był w tym, że ja nie dawałam sobie pomóc, że ich nie dopuszczałam a babcia nie mogła się pocieszyć wnukiem... A ja potrzebowałam tylko męża w domu. Oczywiście po miesiącach zwracania uwagi, mąż stara się ograniczać widzenia z nimi ale jak tylko jest pretekst to oni go wołają.
Wiem, że są gorsi teściowie. Moi bardzo dużo pomagali nam finansowo ale stać ich na to i w pierwszej kolejności robią to dla swojego syna. Są pomocni, nie powiem, że nie ale jak tylko da się im palec to całą rękę wezmą. Jeśli pozwalam na minimalnie lepszy kontakt to już próbują deptać moje granice i ja znowu się wycofuję. Z jednej strony to dobrzy ludzie a z drugiej mają toksyczne cechy i mocne wady, których nie mogę nie zauważać. Ciężko mi w tej sytuacji. Kiedyś byliśmy blisko ale teraz wiem, że to nie było zdrowe. Oni żyli naszym życiem. My żyliśmy tak naprawdę z nimi. Widywaliśmy się praktycznie codziennie a teść wszystko zawsze musiał wiedzieć. Potrafił nawet zwrócić mi uwagę, że powinnam iść do ginekologa, przypomnieć mi o tym... Męczę się w tej relacji a jak zbliżają się do mojego syna to mnie skręca.