Dzień dobry mam problem z moją dziewczyną. Ona chodzi do psychologa i psychiatry - bierze leki, zaws

Dzień dobry mam problem z moją dziewczyną. Ona chodzi do psychologa i psychiatry - bierze leki, zawsze dba o swoje zdrowie psychiczne i fizyczne. Ma stany lekowe i cały czas się stresuje. Ja jestem osobbą entuzjastyczną do życia i zawsze szukam harmoni w życiu. Ale okąd jestem z moją dziewczyną nauczyłem się że "wszystko jest straszne" "trzeba bac się tego i tamtego" żyje w strachu i depresji do okoła mnie czuje że moja dziewczyna ottula mnie złym stanem psychicznym. Staram się jak mogę ją wspierać - mówić miłe słowa i chce doradzać jak potrafię. Ona na mnie krzyczy że ja jej nie rozumiem że jestem według niej bez empatii że ona nie chce moich rad tylko jak to nazywa "wsparcia". To ja pytam jej co dla niej oznacza wsparcie czy miłe słowa czy powiedzenie że bedzie dobrze - ona ze tak i że jeszcze muszę wysłuchiwać jej opowieści które dla mnie są mega dołujące i depresyjne i nie mam ochoty tego słuchać ( w kółko mówi jaka to ona biedna jak jej źle, że tu ją boli że w pracy źle - cały czas negatywne rzeczy), jak ją zapytam z czego się cieszy, co dziś udało jej się zrobić - to ona i tak wszystko sprowadza do negatywów ;/// Do tego czuje że ta sytuacja ciągnie się już tak długo że jestem wrakiem człowieka - ja nie mam prawa poczuć się gorzej - bo przecież to ona jest tą u której wszystko jest źle ;/ Mam już dość, do tego ostatnio poznałyśmy jednego kolegę i on też cały czas narzeka - i moja dziewczyna i ten kolega dzwonią do siebie i jedno przez drugie narzeka do siebie i jak jestem w domu i słyszę ich rozmowy to mnie szlag trafia - jak można tak bez sensu tracić energię na narzekanie non stop - oni nie potrafią szukać rozwiazania i planować - zatapiają się w tym jak to jest źle .... i jak kilka razy im powiedziałem żeby już przestali narzekać to dostałem tylko masę niemiłych słów że jestem bez empatii ten który nie potrafi się postawić w ich sytuacji etc. mam dość. Nie wiem jak mam rozmawiać z moją dziewczyną żeby ją czymś nie urazić, staram się jak najbardziej ostrożnie podchodzić do rozmowy - chwalę ją, komplmentuje, wysłuchuje ale podobno zawsze palne coś co jest "nie empatyczne" "i nie inkluzywne" - czuje się cały czas odtrącany, oceniany i tak jakby tylko ona miała tylko prawo do żalenia mi się i ja mam być jej giermkiem a i tak jestem tym złym .... ;/ straciłem już ten entuzjazm życiowy - bo ona go przytłacza, proszę o radę, jest dla mnie meczące na siłe słuchać jej narzekań.