Dzień dobry. Mam pytanie. Mam 40 lat dziecko i żonę. Odkąd pamiętam cierpię na silne stany depresyjn

Drogi Autorze. Zmaganie się ze stanami depresyjnymi jest niezwykle wymagające. Podejrzewam, że Twoje doświadczenia z dzieciństwa bardzo mocno wpłynęły na Twoją psychikę i postrzeganie całej tej sytuacji. Bardzo mi przykro, że miałeś tak ciężki czas dorastania i zamiast miłości "otrzymałeś" od rodziców jedynie przemoc. Co do Twojego pytania - tak, jak najbardziej. Dużo tutaj ma znaczenia nasza osobowość oraz umiejętność radzenia sobie ze stresem i trudnymi sytuacjami. Na przykład osoba o wysokim poziomie neurotyczności będzie znacznie bardziej przeżywać pewne kwestie i ciężej będzie jej powrócić do równowagi psychicznej. Nie wynika to z braku chęci a ukształtowania osobowości które nie jest od nas zupełnie zależne. Polecam poczytać sobie o Wielkiej Piątce. Uznaje się że jest to jeden z istotniejszych modeli opisujących osobowość. Niemniej może Ci wyjaśnić w jaki sposób funkcjonuje osoba o wspomnianym przeze mnie wcześniej profilu neurotycznym, a jak ktoś kto wykazuje cechy stałości emocjonalnej. Prawdopodobnie Twoja żona ma zupełnie inne wzorce osobowościowe co umożliwia jej przeżywanie sytuacji z dzieciństwa w zupełnie innej formie. Możliwe że znacznie więcej rzeczy "dusi w sobie" i nie pozwala im wypłynąć. Twoje poczucie winy za to, że "nie jesteś wesoły i nie jesteś wsparciem emocjonalnym" pokazuje jak świadomy siebie jesteś i jak bardzo mocno chcesz być dla rodziny dostępny. Zachęcam Cię do skorzystania z profesjonalnego wsparcia aby móc poradzić sobie ze wspomnianymi stanami depresyjnymi, a także przerobić czas dzieciństwa. Pozwoli Ci to otworzyć się na nowe możliwości i da szansę na lepszą jakość życia. Pozdrawiam i życzę Ci wszystkiego co najlepsze!

Dzień dobry,
poruszyła mnie wiadomość od Pana. Przykro mi, że tyle cierpienia Pana spotkało i konsekwencje ponosi Pan do dnia dzisiejszego. Proszę nie obwiniać się o to, że tak się dzieje. Każdy człowiek jest inny, inaczej znosi trudne sytuacje. Każda przemoc też może mieć inny przebieg. Ogromnie ważne jest też czy dziecko doświadczające przemocy ma wsparcie w innej osobie dorosłej. Przemoc przemocy nie równa i ludzie także są różni. Może być więc tak, że jedna osoba w dorosłym życiu boryka się z objawami depresji a inna nie lub pozornie nie - ucieka w działanie i buduje fasadę dobrej samooceny. Proszę spróbować zadbać o siebie i zgłosić się do psychologa lub do psychiatry. Potrzebuje Pan pomocy i wierzę, że gdyby zadbał Pan o siebie objawy depresji udałoby się zmniejszyć lub wyleczyć.
Pozdrawiam serdecznie, Emilia Szymanowicz

Dzień dobry. Tak, może tak być, że osoby o podobnych doświadczeniach radzą sobie z nimi inaczej - ma tu znaczenie sama konstrukcja układu nerwowego, jego wrażliwość ale też to ile kompensującego doświadczenia traumy wsparcia dostajemy od innych osób. I to są czynniki niezależne od nas. Doświadczenie przewlekłej, relacyjnej traumy odciska swoje piętno na osobowości i wzorcach radzenia sobie z napięciem, wchodzenia w relacje. Domyślam się, że umysł podpowiada Panu rozwiązania, które mają odsunąć od doświadczania i czucia - w gruncie rzeczy depresja tym właśnie jest - pogrążeniem się w jednym znanym, bezpiecznym uczuciu smutku i wycofaniem energii życiowej. To prawdopodobnie Pana tarcza ochronna - trudna w codzienności ale jednak pozwalająca nie czuć za dużo i tym samym zmniejszyć prawdopodobieństwo powtórzenia traumy. Ważne jest, aby wiedział Pan, że nie musi się Pan mierzyć z tym samodzielnie i nie jest to też wyrok na całe życie - długoterminowa psychoterapia potrafi naprawdę dać solidne fundamenty do poprawy jakości życia i poczucia satysfakcji z niego, nawet pomimo trudnych doświadczeń. Proszę też pamiętać - Pana wycofanie i smutek, choć może się to wydać nielogicznie, w dzieciństwie zapewne uratowały Panu życie - pozwoliły schronić się i przetrwać najgorsze. A wina nie jest Pana, tylko osób, które Pana skrzywdziły. Życzę Panu siły i determinacji do znalezienia swojego wsparcia na drodze do zmiany.