Dzień dobry, Mój mąż (jesteśmy w trakcie rozstania- jego decyzja) podejrzewam, że ma bardzo długo t

Patrzeć na cierpienie osoby, którą się kocha, jest bardzo trudno. Jeszcze trudniej jest znieść bezradność, a właśnie z nią się Pani konfrontuje. Z tego, co Pani napisała wynika, że zrobiła Pani dla swojego męża wszystko, co mogła Pani zrobić. Reszta należy już do niego i od niego zależy. Czy podejmie się leczenia, czy postanowi coś zmienić w swoim życiu - o tym może zdecydować jedynie on sam. Pani pozostaje niewątpliwie z ogromnym bólem i cierpieniem. Psychoterapia mogłaby Pani pomóc przepracować te uczucia. Trudno i stwierdzić, na ile są one dla Pani paraliżujące i utrudniają funkcjonowanie, np. wpływają na możliwość wykonywania przez Panią codziennych obowiązków. Niezależnie jednak od ich nasilenia, na pewno pomoże Pani w takiej sytuacji rozmowa z wykwalifikowaną osobą.

Dzień dobry,

Przede wszystkim chciałbym wyrazić uznanie dla Twojej odwagi i determinacji w poszukiwaniu pomocy oraz dbaniu o siebie w tak trudnej sytuacji. To, co opisujesz, jest bardzo złożone i wymaga wielowymiarowego podejścia.

Twoje zdrowie psychiczne: To, że dbasz o siebie i jesteś "ustawiona w umyśle" przez terapię, jest niezwykle ważne. Kontynuowanie terapii i dbanie o swoje zdrowie psychiczne powinno być priorytetem. Pamiętaj, że nie jesteś odpowiedzialna za zdrowie psychiczne swojego męża.

Współuzależnienie: Współuzależnienie to stan, w którym osoba jest nadmiernie zaangażowana w problemy innej osoby, często kosztem własnego zdrowia i dobrostanu. Ważne jest, abyś kontynuowała pracę nad rozpoznawaniem i ograniczaniem tych wzorców zachowań.

Mąż i jego zdrowie: Twój mąż najwyraźniej zmaga się z poważnymi problemami, w tym z alkoholizmem i możliwą depresją. Niestety, jeśli nie chce podjąć terapii, Twoje możliwości pomocy są ograniczone. Możesz jedynie zachęcać go do szukania pomocy, ale nie możesz zmusić go do zmiany.

Wsparcie zewnętrzne: Jeśli rodzina nie widzi problemu, być może warto poszukać wsparcia w grupach dla osób współuzależnionych, takich jak Al-Anon. Tam znajdziesz osoby, które przechodzą przez podobne sytuacje i mogą Cię wesprzeć.

Twoje granice: Odizolowanie się i skupienie na sobie to zdrowa reakcja w obliczu toksycznej relacji. Ważne jest, abyś jasno określiła swoje granice i trzymała się ich, aby chronić swoje zdrowie psychiczne.

Lęk o męża: Twój lęk o stan zdrowia męża jest zrozumiały, ale pamiętaj, że nie masz kontroli nad jego decyzjami. Możesz jedynie dbać o siebie i być gotowa na wsparcie, jeśli on sam zdecyduje się na zmianę.

Dziękuję za Pani wiadomość i za to, że podzieliła się Pani swoimi obawami i refleksjami w tak trudnej sytuacji. Rozumiem, że martwi się Pani o stan zdrowia męża, szczególnie w kontekście jego możliwych problemów z alkoholem i depresją, oraz o to, jak najlepiej postępować w tej sytuacji.
W obliczu problemów takich jak alkoholizm i depresja, szczególnie gdy osoba odmawia podjęcia terapii, staje Pani przed wyzwaniem, które jest nie tylko emocjonalnie obciążające, ale również skomplikowane w sensie praktycznym.

Oto kilka aspektów, które warto rozważyć:
Ochrona własnego zdrowia psychicznego i emocjonalnego: Niezwykle ważne jest, aby nadal dbała Pani o siebie i swoje zdrowie emocjonalne. Proces, przez który Pani przechodzi, wymaga ogromnej siły i determinacji, zwłaszcza jeśli była Pani narażona na przemoc psychiczną. Skupienie się na sobie, jak Pani już to robi, jest nie tylko wskazane, ale wręcz konieczne, aby móc dalej funkcjonować w sposób zdrowy.
Granice w relacji: W obliczu jego odmowy podjęcia terapii i prób zrzucania odpowiedzialności za swoje problemy na Panią, ustalenie jasnych granic jest kluczowe. Chroni to Panią przed dalszym obciążeniem i współuzależnieniem, które może pogłębiać problemy zarówno Pani, jak i jego.
Wsparcie dla współuzależnionych: Współuzależnienie jest złożonym zjawiskiem, które wymaga dalszej pracy terapeutycznej i wsparcia. Warto rozważyć kontynuowanie terapii dla siebie, a także szukać grup wsparcia dla osób w podobnej sytuacji, aby lepiej zrozumieć mechanizmy, które mogą wpływać na Pani decyzje i reakcje.
Zrozumienie i akceptacja sytuacji: Zrozumienie, że nie jest Pani w stanie zmusić męża do podjęcia terapii, jest trudne, ale konieczne. Jego lęk przed zmierzeniem się z rzeczywistością, jak również jego decyzja o rozstaniu, wskazują na jego obecny stan umysłu, w którym nie jest gotowy na pomoc. To, co Pani może zrobić, to zaakceptować jego decyzje i skupić się na własnym zdrowiu.
Wsparcie rodziny i bliskich: Choć może się Pani wydawać, że rodzina męża nie widzi problemu, ważne jest, aby mimo wszystko próbować dzielić się swoimi obawami. Może to nie przynieść natychmiastowych rezultatów, ale może zaszczepić w nich wątpliwości, które w przyszłości mogą doprowadzić do większej troski o niego.

Jak może Pani postąpić w tej sytuacji:

Dbanie o własne granice: W obecnej sytuacji, ochrona własnych granic i zdrowia psychicznego jest priorytetem. Skupienie się na sobie i unikanie angażowania się w problemy męża, na które nie ma Pani wpływu, jest rozsądne i zdrowe.
Zachowanie dystansu: Odizolowanie się od jego problemów, które Pani już rozpoczęła, to ważny krok w kierunku zdrowienia. Choć może to być trudne, to konieczne, aby nie stać się ponownie ofiarą jego manipulacji i problemów.
Zachowanie czujności: Jeśli mimo wszystko zdecyduje się Pani na próbę kontaktu z mężem, warto monitorować jego stan z bezpiecznej odległości, nie angażując się emocjonalnie w sposób, który mógłby Panią ponownie wciągnąć w toksyczne mechanizmy.

Na koniec, proszę pamiętać, że to, co Pani przeżywa, jest niezwykle trudne, a Pani zdrowie i bezpieczeństwo są najważniejsze. Ostatecznie, odpowiedzialność za swoje życie i decyzje leży po stronie męża, a Pani rola w tej chwili polega na ochronie siebie i kontynuacji pracy nad własnym dobrostanem.

Dzień dobry. Sytuacja, którą Pani opisała jest bardzo trudna i złożona. Z jednej strony martwi się Pani o swojego męża i zastanawia jak mu pomóc, a z drugiej strony Pani sama potrzebuje wsparcia i pomocy. Napisała Pani, że była na kilku sesjach terapii, jednak nie wynika z tego, że Pani ją kontynuuje. Jeśli nie jest Pani w stałym kontakcie ze swoim terapeutą, zachęcam Panią gorąco do odnowienia psychoterapii. Z uwagi na złożoność sytuacji konieczne jest, aby przyjrzeć się bliżej temu jak Pani funkcjonuje, co pomoże Pani lepiej zrozumieć siebie i sytuację, w której Pani się znajduje. Z przedstawionego opisu wynika jakby swoim kosztem starała się Pani ratować męża, który odrzuca pomoc. To co mogę Pani doradzić w obecnej Pani sytuacji to kontakt ze specjalistą, który pomoże Pani przejść tę trudną drogę. Życzę Pani dużo wytrwałości i powodzenia. Pozdrawiam.
Elżbieta Sitko