Dzień dobry, Moja koleżanka opowiada niestworzone historie na swój temat, historie bardzo realist

Dzień dobry. Urojenia to błędne sądy i przekonania podtrzymywane przez daną osobę pomimo istniejących argumentów, które im zaprzeczają. Mitomania natomiast jest zaburzeniem psychicznym, które charakteryzuje się patologicznym kłamaniem, fantazjowaniem. Pomocne może być nieocenianie oraz wspieranie w podjęciu terapii psychologicznej. Trudno jednoznacznie ocenić przyczynę tego problemu, więc należy być bardzo uważnym. Szczera rozmowa oraz okazanie wsparcia w tej sytuacji na pewno będą najlepszym rozwiązaniem. Pozdrawiam Marta Mosińska

Urojenia i mitomania to dwa różne zaburzenia, które mogą wpływać na sposób, w jaki jednostka postrzega i komunikuje się z innymi. Oto krótkie wyjaśnienie różnic między tymi dwoma pojęciami:

Urojenia: Urojenia są fałszywymi przekonaniami, które są utrwalone i nie poddają się racjonalnym argumentom ani dowodom przeczącym. Osoba cierpiąca na urojenia może wierzyć w coś, co jest sprzeczne z rzeczywistością, na przykład że jest śledzona, kontrolowana przez obcych ludzi lub posiada niezwykłe zdolności. Urojenia są głęboko zakorzenione i niezależne od woli osoby, która je doświadcza.
Mitomania: Mitomania to stan, w którym osoba systematycznie i intencjonalnie opowiada nieprawdziwe historie o sobie samej, często w celu budowania swojego wizerunku lub uzyskania uwagi. Osoby z mitomanią często kreują wyimaginowane postaci, osiągnięcia lub doświadczenia, które nie mają pokrycia w rzeczywistości. Ważne jest zrozumienie, że osoby z mitomanią nie zawsze zdają sobie sprawę, że ich opowieści są nieprawdziwe, a opowiadanie ich może być dla nich rodzajem mechanizmu obronnego.
Jeśli Twoja koleżanka otrzymała diagnozy zaburzeń urojeniowych oraz mitomanii, istotne jest zapewnienie jej wsparcia i zrozumienia. Oto kilka sugestii, jak możesz pomóc:
Wyraź zrozumienie i wsparcie: Bądź empatyczny i okazuj zrozumienie wobec jej doświadczeń. Staraj się słuchać i być obecny, niezależnie od tego, czy opowiada prawdziwe historie czy nie. Przyjmij rolę wsparcia i niezależnie od tego, jakie emocje mogą to wywoływać, staraj się utrzymać zdrową i szczerą komunikację.
Przekieruj do profesjonalnej pomocy: Zachęć swoją koleżankę do skonsultowania się z terapeutą lub psychiatrą, którzy specjalizują się w zaburzeniach psychicznych. Profesjonalna pomoc może pomóc w zrozumieniu przyczyn tych zachowań i zaproponować odpowiednie strategie terapeutyczne.
Unikaj osądzania: Ważne jest, aby nie osądzać ani nie wytykać jej nieprawdziwości. Pamiętaj, że to jest choroba, której osoba może nie mieć pełnej kontroli. Skup się na oferowaniu wsparcia i zrozumienia.

Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej - zapraszam na wizytę.

Dzień dobry. Poniżej odpowiedź na Pani pytania:
Mitomania
Mitomania, znana także jako „kłamstwo patologiczne”, to zaburzenie charakteryzujące się chronicznym i kompulsywnym kłamaniem. Osoba z mitomanią świadomie tworzy fikcyjne historie lub podaje fałszywe informacje, często w celu uzyskania uwagi, zysku emocjonalnego lub zaspokojenia innych potrzeb. Często te kłamstwa nie są wynikiem przekonania o ich prawdziwości, ale raczej są używane do manipulowania sytuacją lub poprawiania wizerunku.

Mitomaniacy zazwyczaj zdają sobie sprawę z tego, że kłamią, choć nie zawsze od razu dostrzegają, jak bardzo ich kłamstwa mogą wpływać na ich życie i relacje. Kłamstwa mogą być drobne i niewinne, ale mogą też dotyczyć poważniejszych kwestii, takich jak manipulacja faktami czy tworzenie fikcyjnych wspomnień.

Zaburzenia urojeniowe
Zaburzenia urojeniowe to rodzaj zaburzeń psychicznych, w których osoba ma trwałe, silne i niezmienne przekonanie, które jest niezgodne z rzeczywistością, ale nie jest przez nią rozpoznawane jako fałszywe. Urojenia są przekonaniami, które są w dużej mierze niemożliwe do zweryfikowania lub potwierdzenia – mogą dotyczyć różnych sfer życia, jak np. prześladowanie, wielkość (osoba przekonuje się, że ma nadzwyczajne zdolności) czy kontrolowanie jej myśli przez innych. Osoba z zaburzeniami urojeniowymi wierzy w te przekonania bez względu na dowody przeciwdziałające tym wierzeniom, a kłamstwa w tym przypadku nie są celowe ani świadome.

W przypadku zaburzeń urojeniowych osoba nie ma świadomości, że jej przekonania są nierealistyczne. Często urojeniom towarzyszy również paranoja, niepokój, lęk czy agresja. Osoby z tym zaburzeniem mogą przeżywać intensywny stres związany z ich urojeniami i będą dążyć do ich potwierdzenia, nie przyjmując innych punktów widzenia.

Kluczowe różnice:
Świadomość kłamstwa:

Mitoman zdaje sobie sprawę, że kłamie, choć może nie zawsze rozumieć, dlaczego to robi.
Osoba z zaburzeniem urojeniowym nie ma świadomości, że jej przekonania są fałszywe.
Motywacja:

Mitomanie zależy na uzyskaniu korzyści emocjonalnych, uwagi lub kontroli.
W przypadku zaburzeń urojeniowych, motywacja opiera się na przekonaniu, że ich urojone przekonania są prawdziwe, nawet jeśli są absurdalne lub niemożliwe do potwierdzenia.
Zdolność do zmiany przekonań:

Mitoman może, choć z trudnością, przyznać się do kłamstwa, gdy zostanie skonfrontowany z dowodami.
Osoba z zaburzeniem urojeniowym nie zmienia swoich przekonań, mimo dowodów na ich fałszywość.
Zatem mitomania to bardziej świadome i manipulacyjne kłamstwo, podczas gdy zaburzenia urojeniowe to głębokie, nieświadome przekonania oparte na fałszywych informacjach, które mają wpływ na postrzeganie rzeczywistości.

Jak pomóc osobie, która ma postawioną powyższą diagnozę?
Oba te zaburzenia są trudne do leczenia, ale odpowiednia terapia i wsparcie mogą pomóc osobie radzić sobie z objawami i poprawić jakość życia. W tym przypadku, ze względu na różne mechanizmy i motywacje związane z każdym z tych zaburzeń, bardzo ważne jest dostosowanie leczenia do indywidualnych potrzeb pacjenta.

1. Terapia psychologiczna (w tym terapia poznawczo-behawioralna)
Terapia poznawczo-behawioralna (CBT): Jest to jedna z najskuteczniejszych metod leczenia zarówno mitomanii, jak i zaburzeń urojeniowych. Dla osoby z mitomanią ważne jest zrozumienie przyczyn kłamstw i nauka rozpoznawania, jak ich używanie wpływa na jej życie. W terapii poznawczo-behawioralnej pacjent uczy się nowych, zdrowszych sposobów radzenia sobie z emocjami i potrzebą aprobaty, zamiast uciekać się do kłamstw.

Praca nad urojeniami: W przypadku zaburzeń urojeniowych celem terapii jest pomoc pacjentowi w zrozumieniu, że jego przekonania są błędne. Terapeuta musi stworzyć przestrzeń do dyskusji, w której pacjent może zacząć dostrzegać niezgodność swoich przekonań z rzeczywistością, ale w sposób delikatny i stopniowy. Należy unikać bezpośredniej konfrontacji z urojeniami, ponieważ to może spotęgować opór pacjenta i wzmocnić jego nieufność do terapeuty.

2. Farmakoterapia
Leki przeciwpsychotyczne: W przypadku zaburzeń urojeniowych, leki przeciwpsychotyczne (np. leki z grupy neuroleptyków) mogą być stosowane w celu zmniejszenia nasilenia urojeniowych przekonań. Leki te pomagają w stabilizacji nastroju i redukcji objawów psychotycznych, takich jak urojenia i halucynacje. W połączeniu z terapią, leki mogą pomóc pacjentowi w lepszym radzeniu sobie z trudnościami emocjonalnymi.

Leki na zaburzenia lękowe i depresję: Osoby z mitomanią i zaburzeniami urojeniowymi mogą również doświadczać lęku, depresji czy innych zaburzeń emocjonalnych, które mogą wymagać farmakologicznego wsparcia. Leki przeciwlękowe lub przeciwdepresyjne mogą poprawić ich samopoczucie i ułatwić pracę nad innymi problemami emocjonalnymi.

3. Budowanie zaufania i stworzenie bezpiecznej przestrzeni
Bezpieczeństwo emocjonalne: Zarówno osoby z mitomanią, jak i z zaburzeniami urojeniowymi mogą mieć trudności z zaufaniem innym, co może utrudniać terapię. Budowanie silnej, bezpiecznej i wspierającej relacji terapeutycznej jest kluczowe. Pacjent musi czuć się akceptowany i zrozumiany, aby móc otworzyć się na proces leczenia.

Praca nad emocjami i samoregulacją: Pacjent powinien nauczyć się rozpoznawać swoje emocje, które prowadzą do kłamstw (np. poczucie niepewności, lęk przed odrzuceniem, potrzeba uznania), oraz emocje związane z jego urojeniami. Z pomocą terapeuty można opracować techniki regulacji emocji, które pozwolą lepiej radzić sobie z trudnymi uczuciami, takimi jak lęk czy poczucie nieadekwatności.

4. Współpraca z rodziną i bliskimi
Wsparcie rodziny: Osoba z takimi zaburzeniami często ma trudności w relacjach interpersonalnych, w tym z rodziną. Włączenie bliskich osób w proces terapeutyczny (np. poprzez terapię rodzinną) może pomóc w zrozumieniu problemów osoby i wspierać ją w procesie zmiany. Rodzina może nauczyć się, jak reagować na kłamstwa w sposób konstruktywny i jak wspierać pacjenta w pracy nad urojeniami.

Edukacja bliskich: Ważne jest, aby bliscy osoby z mitomanią i zaburzeniami urojeniowymi zrozumieli, że kłamstwa i urojenia nie są celowe, a wynikają z trudności emocjonalnych. Dobre zrozumienie przez rodzinę może pomóc zmniejszyć napięcia i nieporozumienia w codziennych interakcjach.

5. Zajmowanie się podstawowymi potrzebami
Radzenie sobie z emocjami: Wiele osób z tymi zaburzeniami zmaga się z niskim poczuciem własnej wartości, lękami i wewnętrznymi konfliktami. Pomoc w nauce radzenia sobie z emocjami, takich jak strach, wstyd czy niepokój, jest kluczowa. Może to obejmować techniki mindfulness, medytację lub inne metody relaksacyjne.

Ustalenie granic: Pacjent powinien nauczyć się, jak wyznaczać zdrowe granice zarówno w relacjach z innymi, jak i w swojej własnej psychice. To oznacza także pracę nad rozpoznawaniem, kiedy swoje emocje lub myśli należy „spuścić” lub przestać je roztrząsać, by uniknąć nadmiernego niepokoju.

6. Zachowanie cierpliwości
Proces długoterminowy: Leczenie zarówno mitomanii, jak i zaburzeń urojeniowych jest procesem długoterminowym. Ważne jest, aby terapeuta i pacjent byli świadomi, że zmiany mogą zajmować czas. Cierpliwość i stopniowe osiąganie celów są niezbędne, by pacjent mógł poczuć poprawę i poczucie kontroli nad swoim życiem.
Podsumowanie:
Pomoc osobie z mitomanią i zaburzeniami urojeniowymi wymaga zastosowania zintegrowanego podejścia, które łączy psychoterapię (w tym terapię poznawczo-behawioralną), leczenie farmakologiczne, wsparcie rodziny oraz pracę nad emocjami i samoregulacją. Ważne jest stworzenie bezpiecznego i wspierającego środowiska, w którym pacjent może stopniowo zmieniać swoje zachowania i przekonania. Współpraca z odpowiednimi specjalistami oraz cierpliwość są kluczowe w procesie leczenia.