Dzień dobry, od dzieciństwa naśladowałam i idealizowałam innych. Na początku koleżankę z klasy, któr

Dzień dobry, od dzieciństwa naśladowałam i idealizowałam innych. Na początku koleżankę z klasy, która była grzeczna, lubiana i dobrze się uczyła. Jako nastolatka niestety naśladowałam koleżanki, które nie można uznać za dobry przykład. Teraz jako osoba dorosła także naśladuję inne osoby, jest to poza moją kontrolą i dopiero po pewnym czasie uświadamiam sobie, że moje słowa, opinie, żarty czy styl bycia należą do innych osób. W efekcie nie wiem kim jestem, jakie są moje potrzeby, a jakie innych osób. Mam problem z odczytywaniem intencji i emocji innych osób, ale moich także. Problemem jest dla mnie odczytywanie mowy niewerbalnej. W wielu sytuacjach nie wiem jak się zachować. Najczęściej jestem uległa. Dopiero później, gdy analizuję sytuację, wiem, że mogłam zachować się inaczej, lepiej. Czasami następuje u mnie wybuch tych emocji - w domu, w pracy staram się nie okazywać emocji. Jestem też bardzo naiwna i ufna, a przekroczyłam 30 rok życia. Źle znoszę przebywanie w grupie ludzi, często izoluję się. Nie umiem budować relacji, moje kontakty społeczne ograniczają się tylko do najbliższej rodziny. Nie potrafię wymagać czegokolwiek od innych osób ani się przeciwstawić. W pracy jestem perfekcjonistką i z tego powodu trudno wykonać mi cokolwiek w wyznaczonym czasie. Mam też problem z podzielnością uwagi, planowaniem, organizacją własnej pracy, ustaleniem, które rzeczy są ważniejsze, a które mniej ważne. Wielokrotnie sprawdzam, żeby upewnić się czy wszystko zrobiłam dobrze. Nie umiem się relaksować, przez co ciągle żyję w stresie i napięciu. Mam też bardzo niskie poczucie własnej wartości. W związkach partnerskich także jestem uległa i zawsze ustępuję, bardzo łatwo grać na moim poczuciu winy i manipulować mną. Podporządkowuję się partnerowi. Duży problem stanowi też podejmowanie samodzielnych decyzji. Słucham rad innych, a przez to mam tylko większy mętlik w głowie. Ogólnie uważam się za osobę niedojrzałą emocjonalnie, pomimo, że jestem samodzielna pod względem finansowym. Dużo analizuję, chodzi tu o zdarzenia z przeszłości, ale też zachowania innych, które są w większości dla mnie niezrozumiałe. Od pół roku przebywam na zwolnieniu lekarskim z powodu depresji i prawie w ogóle nie wychodzę z domu. Przed każdym wyjściem z domu mam dolegliwości żołądkowo-jelitowe, pocę się i odczuwam duży lęk i napięcie. Teraz uświadamiam sobie, że już w dzieciństwie miałam podobne dolegliwości tylko w mniejszym stopniu. Próbowałam podjąć terapię, niestety nie przyniosła ona efektów. Dowiedziałam się, że jestem DDA. Nie mam jednak konkretnej diagnozy. Od dłuższego czasu przyjmuję leki antydepresyjne, jednak objawy nie ustępują. Proszę o radę co może powodować depresję i zaburzenia lękowe. Skorzystać z pomocy psychiatry czy psychologa? Szukałam przyczyn w internecie i wiele objawów pasuje do Zespołu Aspergera u kobiet.