Dzień dobry. Od dziecka rodzina i znajomi mylą moje imię z imieniem mojej mamy. Doszło do tego,

Rozumiem, jak uciążliwe może być to nieporozumienie związane z myleniem imienia. Jest to sytuacja nietypowa i z pewnością może wpływać na komfort codziennego funkcjonowania. Istnieje kilka możliwych przyczyn takiego zachowania.

Jednym z powodów może być automatyczne skojarzenie związane z długoletnim nawykiem mylenia imion w rodzinie. Nasze mózgi często kierują się wzorcami i przyzwyczajeniami, co może prowadzić do błędnych skojarzeń.

Jeśli chodzi o reakcje nowo poznanych osób, może to wynikać z pewnych cech podobieństwa między tobą a twoją mamą, które są zauważalne na pierwszy rzut oka. Ludzie często dokonują skojarzeń na podstawie wyglądu, sposobu poruszania się czy nawet cech charakteru.

W kontekście radzenia sobie z tym problemem, warto podkreślić swoje imię podczas przedstawiania się nowym osobom. Możesz także spróbować delikatnie, ale stanowczo, zwracać uwagę, gdy zostaniesz nazwana imieniem matki. W miarę upływu czasu i częstego podkreślania własnego imienia, ludzie mogą zacząć bardziej uważać na to, jak się do ciebie zwracają.

Jeśli jednak sytuacja utrzymuje się i sprawia ci trudności emocjonalne, warto skonsultować się z psychologiem lub terapeutą. Mogą oni pomóc zrozumieć głębsze mechanizmy tego zjawiska i wspólnie opracować strategie radzenia sobie z sytuacją.

Mam nadzieję, że te sugestie okażą się pomocne. Jeśli masz dodatkowe pytania lub potrzebujesz dalszej pomocy, śmiało pytaj.

Mylenie imion zdarza się niestety dość często- szczególnie w przypadku imion podobnie brzmiących czy występujących razem w jakimś kontekście. Wielokrotnie spotkałam się z myleniem np. imion: Weronika z Dominika, Piotr z Paweł, Małgorzata z Magdalena.
Wydaje mi się, że w Pani przypadku też jest to obecne za sprawą wspólnej dla obu imion pierwszej sylaby. Mózg człowieka o prostu płata takie figle i nie doszukiwałabym się tutaj tego, że Pani imię jest mylone akurat z imieniem mamy - myślę, że to w dużej mierze kwestia zbiegu okoliczności. Jeśli dla Pani mimo wszystko jest w tym więcej ukrytego znaczenia, to zachęcam do kontakty z psychoterapeutą, który pomoże Pani odkryć co się tam kryje i co jest w tym dla Pani ważnego.
Druga sprawa, jeśli zależy Pani na tym, aby osoby z otoczenia przykładały do tego jednak większą wagę, może warto zadziałać asertywnie? Czyli w tych sytuacjach, kiedy ktoś zwraca się do Pani pomylonym imieniem warto odpowiedzieć "To nie jest moje imię. To dla mnie ważne, zwróć proszę większą uwagę jak mnie wołasz/jak się do mnie zwracasz".

Dzień dobry Karolina, nie chcę powielać wypowiedzi innych osób, które podzieliły się ciekawymi pomysłami. W tym wszystkim wybrzmiewa mi część twojej wiadomości, gdzie mówisz „Myślę jednak, że ma to jakieś podłoże psychologiczne i chciałabym to zrozumieć, by móc nad tym pracować. Jakie to może być tego przyczyna i jak z tym walczyć?" - warto wspomnieć, ze diagnozowanie 'na odległość' byłoby nieetyczne, tez mamy mała ilość informacji, aby spekulować na temat przyczyny i pomysłów na 'walkę'. Zastanawiam się, co Tobie przychodzi na myśl, gdy wypowiadasz te słowa. O czym myślisz, jakie obrazy pojawiają się w głowie i co czujesz gdy werbalizujesz tę zagwozdkę, itd. Jeżeli ten temat nie daje spokoju, to wtedy warto skorzystać z pomocy. Powodzenia!