Dzień dobry od kilku miesięcy mam nasilające się problemy ze snem i koncentracją. Rano nie mam mot

od kilku miesięcy mam nasilające się problemy ze snem i koncentracją. Rano nie mam motywacji żeby wstać z łóżka, kilka razy zdarzyło mi się nie przyjść do pracy z tego powodu. Nie mam ochoty się spotykać z nikim ani ze znajomymi ani z rodziną. Mam męża i syna, ale nie mogę liczyć na ich pomoc, mąż odkąd pamiętam jest skupiony na swoim zdrowiu i komforcie, każdą chorobę przechodzi najciężej, najgorzej " i nikt nie zdaje sobie sprawy jak on niewyobrażalnie cierpi" Nie mamy wspólnych znajomych, nigdzie nie wychodzimy razem ponieważ jego zachowanie kiedy spotykał się z moimi znajomymi w większości było aroganckie i niegrzeczne a swoich znajomych mąż nie ma nawet z pracy. w efekcie moje życie to praca i domowe obowiązki z których najważniejszym jest spełnianie oczekiwań męża a to tylko nasila poczucie beznadziei. Kiedy mówię mężowi o moich potrzebach wyśmiewa je i krytykuje uważa że są dziecinne, kiedy sama umawiam się ze znajomymi posądza mnie o zdradę.Od kilku miesięcy nie mam czasu tylko dla siebie, kiedy próbuję odizolować się chociaż trochę w innym pokoju, mąż musi do niego wejść, najdłużej wytrzymał 40 min. nie wiem co robić. Coraz częściej myślę, o ucieczce z domu, o porzuceniu rodziny, mam wrażenie że to jedyne wyjście, mam poczucie beznadziei, bezradności, choć całe życie byłam osobą dość zaradną, rozwiązującą problemy i optymistką. w ostatnich tygodniach kiedy wracam do domu na słowa męża i próby nawiązania kontaktu wymiotuję, kiedy mąż zmusza mnie do konfrontacji i i wytłumaczenia się reaguję krzykiem, chcę wyjść. Nie wiem czy to problem dla psychiatry czy psychologa, nie wiem co robić, nie rozumiem siebie, nie rozumiem co się dzieje, jestem coraz bardziej przerażona, boję się co będzie dalej bo jeśli moje
życie ma tak wyglądać, to po co mi ono.